My player - Shades of Black

Κεφάλαιο 46ο 《Δεν το θέλω...》

Καθόμουν σε μια καρέκλα σχεδόν τρεις ώρες. Οι γιατροί είπαν ότι θα πάρει λίγη ώρα να τον εξετάσουν και να δουν γενικά την κατάσταση του. Έπιανα τον εαυτό μου να χαϊδεύει την ελάχιστα φουσκωμένη κοιλίτσα μου και να κάνει όνειρα για το μέλλον όμως όλα σταματούσαν σε μια πρόταση που ίσως να έλεγε ο Αχιλλέας...

"Δεν το θέλω το παιδί "

Αυτή η πρόταση, αυτές οι πέντε λέξεις δεν ήθελα να βγουν από το στόμα του, δεν ήθελα να τις ακούσω. Φοβόμουν. Όλο μου το σώμα έτρεμε χωρίς να το καταλαβαίνω.

"Πρέπει να ηρεμήσεις, όλα θα πάνε καλά" μου ξανά είπε ο Κωνσταντίνος και τότε τον κοίταξα μέσα στα μάτια.

"Αν δεν θελ-"

"Μη το ξαναπείς αυτό. Δεν θέλω να το ακούσω. Φυσικά και θα το θέλει το παιδί στο κάτω κάτω είναι και δικό του και έχει ευθύνες. Θα βοηθήσω και εγώ αν χρειαστεί"

"Κώστα φοβάμαι, φοβάμαι ότι θα φύγει και θα με αφήσει. Μια φορά έγινε ότι έγινε και ξαφνικά από δύο θα γίνουμε τρεις... "

"Καλυψώ μου συμβαίνουν αυτά. Μη το σκέφτεσαι άλλο. Όλα θα πάνε καλά " μου είπε και με έσφιξε σε μια πολύ γερή αγκαλιά. Τον αγκάλιασα και εγώ και μείναμε εκεί για λίγο.

"Κάτσε, δηλαδή εγώ θα γίνω Θ-Ε-Ι-Ο-Σ; " είπε χαρούμενα και πετάχτηκε από την καρέκλα του.

"Βασικά... " Δεν ήξερα τι θα ήταν αλλά σιγουρα θα ήθελα να είναι κοντά μας.

"Ω ΝΑΙΙΙΙ ΘΑ ΓΙΝΩ ΘΕΙΟΟΟΟΣ" έλεγε συνέχεια και χοροπηδούσε σαν τα πενταχρονα.

"Εμμ συγγνώμη που διακόπτω αυτή την καταπληκτική στιγμή αλλά ο ασθενής είναι έτοιμος να δεχτεί επισκέπτες" μας πληροφόρησε μια νοσοκόμα και εγώ σηκώθηκα επάνω με το άγχος να με κυριεύει.

"Όλα θα πάνε καλά " μου είπε ο Κωνσταντίνος και μου έδωσε ένα τρυφερό φιλί στο μέτωπο.

Προχώρησα, βασικά με έσπρωξε, μέχρι την πόρτα και αφού πήρα μια βαθιά ανάσα μπήκα μέσα σιγά σιγά. Τον είδα να ξαπλώνει στο κρεβάτι και να είναι τυλιγμένη όλη του η μέση με επιδέσμους. Η καρδιά μου έσπασε όταν τον είδα έτσι, πονούσα και εγώ μαζί του. Πλησίασα λίγο ακόμα και μόλις με είδε μου χαμογέλασε κατευθείαν.

"Δεν ξεφεύγεις εύκολα από εμένα κεκακι" μου είπε και όλες οι αναμνήσεις από τότε στο σχολείο που με έλεγε κεκακι ήρθαν στο μυαλό μου. Ο Αχιλλέας το μοναδικό παιδί που δεν υπήρχε περίπτωση να πίστευα ότι θα ήμουν ερωτευμένη μαζί του ήταν εκεί μπροστά μου χτυπημένος, πληγωμένος εξαιτίας μου και εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να απαλύνω τον πόνο του.