My player - Shades of Black

Κεφάλαιο 17ο 《Πάμε στο πάρκο》

Καλυψώς P.O.V.

Καθόμουν δίπλα του, πάνω στον καναπέ ενώ προσπαθούσα να αποφύγω την ματιά του. Είχε καταφέρει για ακόμα μια φορά να με πείσει να τον ακούσω.

"Καλυψώ σου οφείλω μια συγγνώμη. Δεν ήθελα να σε πληγώσω, ούτε να μαλώσουμε αλλά.. "

" Αλλά τι Αχιλλέα; Δεν μπορείς να μιλάς έτσι. Δεν είναι σωστό από την στιγμή που έχει προσφέρει τόσα πολλά σε εμένα και την Μάρα. Αν νοιάζεσαι για εμένα θα έπρεπε να τον ευχαριστείς. "

" Καλυψώ.. Φυσικά και νοιάζομαι για εσένα.. Μην με ρωτάς γιατί αλλά στεναχωρέθηκα πάρα πολύ για όλα αυτά που συνέβησαν. Θέλω να σου το δείχνω πως νοιάζομαι, για αυτό σου είχα αφηγηθεί ορισμένα κομμάτια της ζωής μου, για αυτό πήγαμε χθες για ταινία.. "

" Ναι για αυτό συνεχώς μαλώνουμε. "

" Ξέχασε το σε παρακαλώ.. Ακόμα και τα καλύτερα ζευγάρια έχουν τέτοιες στιγμές. "

" Εμείς δεν είμαστε ζευγάρι Αχιλλέα.. "

Δεν είμαστε.. Και δεν θα ήθελα να γίνουμε ποτέ.. Όχι έτσι δηλαδή.. Ή μήπως στην πραγματικότητα το θέλω; Η κατάσταση παραήταν δύσκολη.. Μου άρεζε ο τρόπος που μου μιλούσε τώρα. Το ενδιαφέρον του και ο τρόπος που το έδειχνε με έκανε να νιώσω πολύ όμορφα όμως το φοβόμουν όλο αυτό...

Καθόμασταν χωρίς να μιλάμε το μονο που ακουγόταν στον χώρο ήταν οι ανάσες μας. Ρίχναμε κλεφτηκες ματιές ο ένας στον άλλον .
Ματιές που έλεγαν όλη την αλήθεια που εμείς προσπαθούσαμε να κρύψουμε είτε αυτό ήταν

"Ένα σ'αγαπώ και θα κάνω τα πάντα για εσένα" είτε ήταν ένα "Σε μισώ, φύγε". Δεν ήξερα τι σκεφτόταν για εμένα και τι ένιωθε. Ήμουν εκτεθειμένη μπροστά του. Ήξερα ότι ήξερε για εμένα και ήξερε οτι ήξερα για αυτον αλλά κανένας μας δεν γνώριζε γιατι φτάσαμε σε αυτό το σημείο. Ήμασταν δύο μικρά παιδιά όπου από το πουθενά μας ήρθαν όλα ανάποδα στην ζωή μας. Τίποτα δεν πήγαινε καλα σε κανέναν μας. Και τελικα τι ειναι αυτο που μας καθορίζει; Είναι το παρελθόν μας ή το μελλον που εμείς επιλέγουμε; Είναι αυτά που λέμε είτε τα πιστεύουμε είτε οχι ή είναι αυτά που αισθανόμαστε;
Γιατι είναι απόμακρος; Γιατι έγινε ετσι;

Όσοι ακούγανε το όνομα Αχιλλέας ήξεραν οτι είναι ένα νέο και γοητευτικό αγόρι που παίζει με τα κορίτσια και τα αλλάζει σαν τα πουκάμισα, σκεφτόντουσαν τον νταη που μπορεί να χτυπήσει τους άλλους και το αγόρι όπου δεν φοβάται τίποτα ενώ εγώ... Εγώ όταν άκουγα το όνομα Αχιλλέας στο μυαλό μου ερχόταν... ένα νέο παιδί... Ναι παιδί γιατί η ψυχή του ήταν αθώα, γαλήνια. Ένα νέο παιδί λοιπόν γένους αρσενικού όπου διαθέτει μια εξωτερική αλλά και μια εσωτερική ομορφιά. Ο Αχιλλέας δεν είναι εύκολος χαρακτήρας και όποιος πει το αντίθετο θα κανει σίγουρα λάθος. Είναι καταπληκτικό παιδι με πολύ αγαπη στην ψυχή του αλλα δεν την δείχνει γιατι φοβάται. Ναι φοβάται... το παρελθόν τον κυνηγάει και δεν τον αφήνει ήσυχο. Αυτος τρέχει όσο πιο γρήγορα μπορεί αλλά για πόσο;
Στα μάτια του έβλεπα αυτό το σκοτάδι που έβλεπαν και οι άλλοι μόνο που εγω έβλεπα και ενα φώς. Αυτο το φως θελω να το κυνηγήσω, να το βρω, να το δουν και οι άλλοι. Να δουν πόσο υπέροχος είναι ο Αχιλλέας που ξέρω εγώ.

"Αχιλλέα..." ειπα χαμηλόφωνα και αυτός με κοίταξε κατευθείαν μέσα στα μάτια.

"Καλυψώ;"

"Θέλω να μάθω περισσότερα πράγματα για εσένα" είπα με αυτοπεποίθηση και αυτος με κοίταξε με περιέργεια.

"Αυτο δεν γίνεται Καλυψω. Ξερεις πολυ καλα οτι δεν ειμαι καλό παιδί καλύτερα να μείνεις μακριά μου." Είπε και έσκυψε το κεφάλι.

"ΟΧΙ... θελω να σε μάθω... ξέρω οτι δεν εισαι αυτο που λες. Δεν γίνεται να είσαι κακός σε βλέπω Αχιλλέα. Σε κοιτάω στα μάτια και ξέρω ότι έστω και μπροστά μου είσαι ο πραγματικός σου εαυτός. Πίστεψε με μου αρέσει αυτός ο εαυτός σου και δεν θα διακινδυνεύσω να τον χάσω. " είπα υψώνοντας την φωνή μου και σηκώθηκα όρθια.

"Που πας κάτσε κάτω δεν είσαι καλά θέλεις ξεκούραση" μου ειπε και εγω αυτομάτως χαμογέλασα.

"Ελα " είπα και τον τράβηξα απο το χέρι.

"Που πάμε;" Με ρωτησε καθώς προσπάθησε να με εμποδίσει απο το να προχωρήσω.

"Θα πάμε στο πάρκο να κάνουμε κούνια " ειπα χαρουμενη και αυτος με κοίταξε λες και ήμουν κανένας εξωγήινος.

●●●●●●●●●●●●●●●○○○○○○○○○○○○

Γεια σας, συγγνώμη για την καθυστέρηση. Εύχομαι να σας άρεσε το κεφάλαιο. Τα λεμε στο επόμενο 💖