You Are Not Alone Anymore

Chapter1

Tom's pov
Hi. My name is Tom Alfred Santos, 29 years old at isang alagad ng musika at teatro.
I'm 29 years of age but I did a lot of stuff regarding my craft, not to brag... I have been in the theater industry, I've done a lot of theater plays in and outside of the Country pero bago ang lahat, isa akong bulag. Totally blind to be exact, siguro nagtataka kayo kung paano akong nakakagalaw sa entablado kahit hindi ako nakakakita? Masusing pag e-ensayo lamang naman ang sagot, pero syempre sasamahan mo ng matinding tiyaga at sobrang focus...
I have been in Broadway doing Miss Saigon, and recently I am on West End playing the Phantom in Phantom of the Opera.
Halos kumpleto na ang lahat sa buhay ko, isa na lang ang kulang.
Last year ay nag apply ako ng mga DSWD paper works for adoption. Medyo may duda ang DSWD sa akin noong una, but eventually naipasa ko naman ang mga application forms. I attended different seminars on adoption, bumili rin ako ng mga braille books. Mga guidelines on how to take care of babys and kids. So basically ay ligal at pwede na ako mag adopt, hindi ko nga lang agad naharap ang bagay na yon dahil nga lumipad ako papuntang London for Phantom. Kaya naman ng makauwi ako sa Pilipinas ay yon kaagad ang bagay na inasikaso ko.

Nandito ako ngayon sa isang adoption center sa Quezon City, doon kasi pinaka malapit ang lokasyon ko. Pag dating ko pa lang ay binati na ako ng ingay ng mga batang naglalaro.
"Excuse me, pwede po magtanong?" Sabi ko ng marating ang reception area.
"O my God!!" Tili ng babaeng receptionist pagkakita sa akin. "Sir Tom Alfred Santos, what can we do for you po?" Habol nya.
"Kilala mo ako?" May halong tawa na tanong ko.
"Oo naman po, pinalabas po kasi rito sa amin ang show nyo ng Phantom, sobrang idol po kasi kayo ng mga tao rito e." "Talaga? Maraming salamat po... Bale I am here to adopt a kid po." Sabi ko tsaka kinuha ang mga papers ko.
"Sure sir, just follow me lang po." "Um, your name please?" Tanong ko.
"Arlene po." Nag lakad na si Arlene matapos ko syang turuan on how to assist me with my cane. Hanggang dumating kami sa isang pinto, binuksan nya iyon tsaka kami pumasok. Nanahimik bigla ang mga batang nag iingay. Narinig ko na lang na may isang bata na sumigaw.
"Nandito si Tom Santos!!!" Nagkagulo silang lahat ngunit sinaway sila ni Arlene.
"Kids, kung gusto nyong lumapit kay sir Tom, umayos kayo." Kaagad naman silang sumunod.
"Ooooppps, ako muna, tabi nga!" Sabi ng isang batang lalaki na nasa edad 8 to 10 years old.
"Ow!!!" Sigaw ng isa pang bata na sinundan nito ng iyak. Nag tawanan naman ang iba pang bata.
"Kids! Aaron that's not nice." Rinig kong sigaw ni arlene, nilapitan ko naman ang bata na nakaupo pa rin sa sahig at umiiyak.
"Are you okay?" Tanong ko sa kanya, tumango lamang ito but he's still sniffling.
"Who is this cute little boy over here?" "Anak what's you'r name." Tanong ko sa batang nasa aking harapan.
"S Simon po, m my name is Simon." "Ilang taon ka na Simon?" "T twee, m twee yeas ode po." "S siw Tom, P pwede po kita hug?" "Kuya Tom nalang Simon, sure you can hug me." Naupo ako sa sahig katabi nya.
"T'ank you pooo!!!" Sabi nya tsaka ako niyakap ng mahigpit
"Simon, huwag mo naman siksikin si sir tom." Saway ni Arlene.
"S sowwy siw. I g go na po." "No no Simon, you can stay here, it's okay." "Sure po kayo sir?" "Opo.
"Nighttime sharpens, heightens each sensation." Dinig kong pagkanta ni Simon.
"Alam mo yung The Music of the night?" Opooo!!!" "May piano po ba rito? Or music room? Tanong ko kay Arlene.
"Opo sir." Sagot nya.
"Lesgo pooo!!! I guide you." The tyke enthused.
Noong oras na yon ay narandaman ko na sya ang gusto kong i adopt. We bonded for half an hour in the music room, kumanta ng ilang songs from the musicals na nagawa ko and of cours, nalaman ko ang mga bagay na favorite ni Simon. He loves Batman, he's favorite color is orange. And favorite song nya ay ang version ko ng Ave Maria by Schubert. Sobrang saya nya ng kantahin ko ito sa kanya ng live.
"Kuya Tom? Am I gonna stay here forever?" Tanong ni Simon.
"Bakit mo naman naisip yan?" "S sabi po kasi nila, no one will adopt me, Nobody loves Simon." Nadurog ang puso ko sa sinabi nyang iyon.
"Sino nagsabi sa iyo nyan my love?" Aawon and his fwiends, lagi mila away Simon. They don't want me." Umiiyak na sabi nya.
"Simon don't have a fwiend, they say Simon is a baby. Kuya Tom they don't want Simooon." By now he is sobbing, kaagad ko syang niyakap ng mahigpit.
"Love listen to me. I love you, Sooo much. And someone will adopt you, okay? Wag mong iisipin na nobody loves you because I do. Don't listen to Aaron okay? He's a meanie." "T'ank you, kuya Tom." Matapos yon ay nagpaalam na ako sa kanya.
"I have to leave now Simon." "N no, i alone again, Simon is alone again." He said.
"Don't cry. Babalik ako for you my love." "Pwomise? You pinky pwomise." "I promise." Sabi ko tsaka nag pinky promise sa kanya.
"Bye bye kuya Tom. Wuv you."
*****
"I will adopt Simon." Sabi ko kay Arlene ng makarating kami sa lobby.
"O my Goood. Are you sure sir Tom?" "Oo naman." "Thank you po, sobrang salamat sir Tom." Sabi nya tsaka napayakap sa akin.
"Shall we start the adoption process?" Tanong ko.
"Sure sir Tom. Let's start it now"
*******

A/n
Hello mga tao and hello Wattpad.
First time ko itong magsusulat dito kaya pasensya na po.
Pero sana po ay suportahan nyo itong first book ko sa platform na ito.
Maraming salamat po.

Klo.