You Are Not Alone Anymore

Chapter27

A/n
Hi!!! Kumusta po kayo? Sana ay nasa mabuting kalagayan po ang lahat.
Oo nga po pala... Maraming salamat po sa 2K reads ❤️❤️❤️ maraming salamat po sa mga walang sawa na sumusuporta at nagbabasa ng libro ko, at sana po ay samahan nyo ako hanggang matapos ko ito. Yon lamang po ❤️
Hindi ko na po ito pahahabain pa, start na po tayo
********
Wendy's pov

"Seryoso???" I exclaimed. Nagulat naman kasi ako sa ibinalita ni ate Lea. Nandito kami ngayon sa roof top ng bahay habang nagkakape.
"Grabe naman ang reaction mo Wendy." "Hindi kasi ate. Anong ginagawa nya roon? Tsaka bakit ganoon sya kung makatingin?" "Hindi natin alam. Maybe mahal pa nya si Tom." "MAHAL? Naku wag ako." "Bakit ba parang mas affected ka pa sa akin?" "E kasi naman ate, kung mahal nya talaga ang kuya ko... Bakit ang gago nya?" Tinawanan lang ni ate Lea ang sinabi ko. Sino nga ba ang pinag-uusapan namin? Edi si Sabrina, ang damuhong (X) ni kuya. Nakita kasi sya nina ate Lea kahapon sa airport.
"Wala naman tayong magagawa roon Wendy, tsaka huwag ka ngang ganyan mag-react. Daig mo pa ako e, relax ka lang..." "RELAX?" Hindi ate. Malakas ang pakiramdam kong may binabalak yang babaeng yan e, naku hindi talaga ako papayag. Syempre gusto ko Tomlea pa rin ang magkatuluyan." "Huy! Tomlea ka jan. Wag ngaaa hahahahahah!" "Kunwari ka pa ate. If I know... Grabe ka kayang makatingin doon kay Sabrina kahapon. Kulang na lang litsunin mo ng buhay ahahahaha. Aminin mo na kasing..." "Oo na, sige na. Natatakot nga ako, pero wala naman akong magagawa Wendy e, wala namang kami ni Tom. So wala akong laban doon kung sakali. Wala akong karapatan na magselos kahit na ang totoo... Gustong-gusto kong sabihin kay Tom na Tom. Pwede bang ako na lang ang piliin mo? Ako na lang ang mahalin mo, huwag sya. Kung pwede lang Wendy, matagal ko nang ginawa. Kaso lang hindi ko kaya e, natatakot akong mawala sya. Hindi ko kaya." "Ate, may laban ka. Susuportahan ka kaya namin. Sigurado namang sayo ang boto ni mommy e, hindi ba't ang laki ng galit nya kay Sabrina? Kaya sure akong hindi ka pababayaan ng mga Santos, Victorino at Dimaculangan ahahahahaha. Sagot ka namin ate, huwag kang matakot. Walang panapat ang babaeng yon sa atin." "Huy ano yang pinag-uusapan nyo dyan?" "JESUS CHRIST!!! Tita Anni, huwag ka namang sumusulpot bigla. Akala ko kung sino na e..." Sabi ni ate Lea habang nakahawak pa sa tapat ng puso nya.
"Nagulat ka no? Ahahahahaha!!!" Tawa lang din ako nang tawa, ang kulit kasi ng hitsura ni ate Lea ahahahahahaha!
"So... Sino nga yung pinag-uusapan nyo? Bakit may narinig pa akong walang panapat eme-eme. Sino ba kasi yan?" "Edi si Sabrina." "O, anong meron sa babaeng yon, inaway ka ba Lea?" "Hindi po tita. Kaso lang... Natatakot ako kasi baka mahal pa nya si Tom. "Jusko! Kung mahal nya si Tom... Bakit sya nagloko?" "Yon nga rin ang sinasabi ko rito kay ate Lea." "E bakit kasi hindi mo pa aminin na mahal mo sya?" Sabi ni mommy habang naghahalo ng kape sa tasa.
"Tita baka po kasi hindi maging maganda ang outcome e..." "Hindi natin malalaman yan hanggang hindi natin sinusubukan. Gusto mo sabihin na natin ngayon, Tom." Sigaw ni mommy, kaagad naman syang pinigilan ni ate lea.
"Tita, wag kasiii. Baka po marinig ka." "E hindi ba yon naman talaga ang dapat?" "Opo. But I think masyado pang maaga for that." "Kung ganoon... Kailan mo pa sasabihin, kapag huli na ang lahat?" Napaisip naman ako nang malalim dahil sa sinabi ni mommy.
"Hanggat may pagkakataon ka pa Lea, i-grab mo na. Huwag mo nang hayaan pang maunahan ka ng iba. Naalala ko tuloy noon si Roman, noong mga bata pa sila ni Wendy. Sinabi nya talaga na mahal nya ang anak ko kahit na... Ilan ba, 10? Kahit na 10 years old pa lang sila noon. O baka 9, kasi may 1 year din na gap si Wendy kay Roman e, tapos si Tom noon 12. Oo nga tama. Si Wendy pala ang 10 years old noon. E sa akin naman okay lang, support pa nga ako hahahahahaha. Mas takot nga sila kay Tom kaysa sa akin." Napangiti na lamang ako dahil sa mga kinikwento ni mommy.
"So ano pong gagawin ko tita?" "Wala Lea. Ay meron pala, iparamdam mo lang kay Tom na mahal mo sya. Kasi sa ngayon... Yon pa lang ang pwede mong gawin."
**
Tom's pov

Hay! It's 8:45 in the morning. Ngayon lang ako nagising. Grabe kasi ang pagod ko kahapon e, kaya nagbawi talaga ng tulog ang katawan ko. Pero okay lang yon. I need sleep. Jusko. Nag-unat-unat muna ako tsaka bumangon. Tulog pa ang mga bata, nandito sina Stanley, Simon at Charlie. Buti pa sila nag-ha-hibernate pa, pero ako... Babangon na." I groaned tsaka tuluyan na ngang bumangon mula sa kama. I streched one more time tsaka lumabas ng kwarto. Hmmm... Tahimik, nasaan ang sangkatauhan? Bakit parang wala sila.
"Kung hindi mo pa kaya, huwag muna. Pero hindi dapat matapos ang taon na to nang hindi yan nalalaman ni Tom." Uy, bakit naririnig ko ang pangalan ko? Mukhang si mommy yon ah, bakit kaya? Ano kaya ang dapat kong malaman?
"Tita, susubukan ko po." "Huwag mong subukan ate, gawin mo." Sagot naman ni Wendy, curious talaga ako kung ano ba yung pinag-uusapan nila, pababa kasi silang tatlo mula sa roof top.
"Basta isa lang naman po ang sure ako. I love him, at hindi ko alam kung makakaya ko kapag nawala sya." Woah! In love nga ang Lea Salonga. Pero bakit kailangan ko pang malaman? Ano namang kinalaman ko roon? Hindi kaya...
"Dada, good morning." Stanley said sleepily. Napalingon naman ako sa kanya.
"Good morning Stanley." Sabi ko tsaka sya niyakap.
"Gutom ka na ba anak?" I asked habang nakayakap pa rin sya sa akin, Stanley nodded his head.
"Baba na tayo." Sabi ko pero hindi pa rin sya bumibitaw sa akin.
"Okay." I said tsaka sya kinarga. Stanley laid his head on my shoulder.
*****
"Dito ka muna sa sofa anak ha? Titignan ko lang kung anong pwede nating kainin, gusto mo ba buksan ko yung TV?" Tumango lang sya ulit. Ano bang meron kay Stanley. I put him down on the couch tsaka ko binuksan ang TV.
"Dyan ka lang Stanley." Sabi ko tsaka tumalikod na papunta sa kusina.
"Tom, kain na kayo." Halos mapatalon naman ako dahil sa gulat kay kuya Armand.
"Jusko kuya. Bigla-bigla ka namang sumusulpot hahahahaha." "Sorry, nagulat ba kita?" "Oo kuya, hindi ba obvious?" Sagot ko habang tumatawa.
"E hindi ba ganoon naman talaga ang pag-ibig? Bigla na lang dumarating nang hindi mo inaasahan, magugulat ka na lang nandyan na." "Ha? Ano yon kuya?" "Wala, ang sabi ko... May manok dyan sa lamesa, yung uwi natin galing ng Bacolod. May kanin na rin doon, tapos kung gusto mo naman ng cake, nasa reph." Sabi ni kuya Armand tsaka tumalikod na habang tumatawa, anong nangyayari doon?
"Dada, meron pang chicken?" Tanong ni Stanley habang naglalakad palapit sa akin.
"Meron pa anak, yon nga kakainin natin hahahahaha. Marami tayong chicken sa reph, magsasawa tayo sa inasal ng Manokan Country." Napangiti naman sya dahil sa sinabi ko.
"Good morning Tom." Bati ni Lea pagkapasok nya sa kusina.
"Good morning din, kumain na ba kayo?" "Hindi pa actually. But I already had my precious morning coffee, gusto mo rin ba?" "Yung coffee mo na masarap? Oo naman, bakit ipagtitimpla mo ko?" "Of course, always." Masayang sagot nya tsaka kumuha ng tasa.
"Nax naman si Lea, pwede nang mag-asawa ahahahahahaha." Sabi ni ate Rose.
"Oo nga Lea, wala ba talagang kayo ni Rob Chien?" "Ano ba, Rob ka nang Rob e wala nga." Lea snapped.
"Pinipilit ko ngang... Hmmm." Sabi pa nya.
"Woah! Lea, ano yon?" "Wala, ito na coffee mo..." Sabi nya tsaka inilagay sa harap ko ang mainit na kape. Matapos yon ay tumalikod na rin sya.
"Anong nangyari doon?" Tanong ko.
"Hala ka Tom, inaway mo hahahahhaha." Sabi ni kuya Armand.
"Inaway? Bakit ano ba ginawa ko." Inosenteng tanong ko.
"Wala, hayaan mo na yan si Armando. KSP lang yan hahahahahaha." Sabi naman ni ate Rose.
"Seryoso nga, ano nangyari kay Lea?" Isang malalim na buntong-hininga lamang ang isinagot nila sa akin. Hindi ko tuloy mapigilang mag-isip.
********
Lea's pov