Peace of the Heart (Cacher Series #1)

Kabanata 41

Kabanata 41

Anxious

(TW: Suicidal, suicide)

I couldn't breathe properly.

People were looking at me, but I was stuck in my situation and my mind is repeating what happened. I didn't know what to do. I kept on sobbing. The people crowd around me were doing nothing... not even asking me about what's wrong. I clearly needed the help. Even Raelle noticed my situation, she started massaging my hands as she looked at me with her guilty eyes.

"I'm sorry po, Tita..."

I couldn't say a thing. I couldn't open my mouth because of fear. I was just frozen to death... not knowing what to do. Even my mind, it can't process a damn thing. I can't function. I need help. But why... are they just staring at me? I'm trembling. I need the saving.

"What's happening here?" I heard a familiar voice but I couldn't see her face clearly because of my tears. "Why is she crying?! What the hell? You didn't assist her? Pinanood niyo lang?!"

"Pasensya na po, Ma'am, pero personal na po kasi 'yan. Hindi na po dapat kami nakikialam," sagot sa kan'ya ng mga staff.

"Ano'ng personal?! Nanginginig 'yung tao! Makakarating kay Eugene ito!"

Walang sumagot sa kan'ya. Patuloy ang paghinga ko ng malalim habang pinipilit ang sarili na makita kung sino ang mga babaeng nasa harapan ko ngayon. Malabo ang aking mga mata at ang mga bagay-bagay ay hindi madepina. 

"Hayaan na natin, Ira..." Sulsol pa ng isa niyang kasama na hindi ko nakikita.

"Hindi, Meiji! Kailangan ni Martiza ng tulong!"

"Mukhang... ayos naman siya... tara na... hayaan na lang natin..."

Matagal na katahimikan ang narinig ko galing sa dalawa. Hindi ko alam kung paano sila nakaalis, ang alam ko na lamang ay naiwan na naman akong mag-isa at hindi man lang nabigyan ng tulong ng galing sa kanila.

"Tulungan niyo ang Tita ko..." Naririnig kong sambit ni Raelle nang paulit-ulit.

"Ayon po sila, Ma'am!"

Mabilis ang nangyari. Ang alam ko na lang ay nasa harapan ko na si Dana habang inaalalayan ako palabas ng mall. She kept on wisphering random things on my ears to make me calm. I was guided by her, and her many bodyguards, Raelle was on her hands, crying while staring at me. Despite my weakness, I still managed to smile at her to ease her tension feels.

"Ano ang nangyari sa kan'ya?" Marahang tanong ni Dana sa bata.

"Hindi ko po alam... Nakita ko na lang po si Tita na umiiyak mag-isa..."

Nakita ko ang pagtataka sa mata ni Dana, pero hindi niya na tinanong pa ang bata.

"I'll guide your Tita on the way home. Saan ka ba nakatira?"

Hindi ko na masyadong narinig pa ang mga pinaguusapan nila dahil dahan-dahang nawawaala ang aking katinuan. Puro alaala... Mga walang kwentang alaala. Patuloy silang bumabalik sa aking utak na tila ba'y ayaw kumawala. Hanggang sa bumalik sa aking isip ang nangyari kanina.

They harrassed me. They touched me.

Ilang taon na ang lumipas... ang takot na pinanghahawakan ko ay namuno sa aking kaisipan at kalooban. Ilang taon na ang lumipas... bakit ganoon pa rin ang epekto niya sa akin? Bakit... pinamumunuan pa rin ako ng takot? Bakit... bakit ang hina-hina ko...

Pinunasan ko ang aking mga luha habang pinapakalma ang sarili sa sasakyan ni Dana. Napatingin naman siya sa akin habang nagmamaneho.

"Inuwi ko na 'yung bata..." Panimula niya. "Ayos ka na ba?"