Peace of the Heart (Cacher Series #1)

Kabanata 37

Kabanata 37

Chase

My lips parted because of what he said. I didn't realize that I was staring at him with too much emotion. My hands on his thigh loosened up. I put it a little higher, not touching anything on his body parts, before I closed it. I looked away and stood up. He lowered his eyes before he clenched his jaw.

This is what I want...

"Nahihirapan na rin akong makita ka pa," dugtong niya sa kan'yang sinabi. "Hirap na hirap na ako sa presensya mo."

Hindi ko alam ang sasabihin ko. Patuloy lang akong nakatitig sa kan'ya.

"I am glad that you are okay. I finally got to spend a little time with you... I am fine with that..." His voice croaked. "Pero kung aalis ka... umalis ka na lang... hindi na kita pipigilan."

He leveled my gaze.

"Mukhang mas masaya ka naman doon kaysa rito. Hindi kita kayang makita. Lalo na sa gan'yang kalagayan..."

Huminto siya. Ramdam naman ang bugso ng emosyon sa aking puso.

Ito ang mga salita na gusto kong lumabas sa labi niya... pero bakit may sakit akong nararamdaman? Ito ang gusto ko hindi ba? Ang kamuhian niya ako? Ang lumayo siya sa akin? Pero bakit salungat ang nararamdaman ko... bakit?

"Na parang nasusuka ka sa presensya ko, na parang mas magaan ang loob mo kapag wala ako, na mas gugustuhin mong sumama sa ibang tao kaysa ako," Matigas niyang sambit, natawa siya nang mahina. "Para kang mamatay kapag nand'yan ako... samantalang ako... mamatay ako kapag hindi nadadama ang presensya mo."

My chest tightened because of his words. Tears pooled in my eyes as memories flowed in my mind.

I was the one who pushed him away, and now... I am still pushing him away even though all he wants is to be with me.

But do I deserve him? I'll just put him in danger. He could never be happy with me. He deserves someone else.

"I-I'm sorry..." My voie cracked.

"Ayan ba ang natutunan mo sa London?" Nakakainsultong tanong niya.

Natigilan ako.

Hindi ako sumagot at nag-iwas ng tingin. Bigla naman tumulo ang mga luha na iningatan ko. Tumayo siya sa sofa at dumiretso sa akin, sa takot ay aakyat na sana ako ngunit agad niyang hinawakan ang dalawang braso ko para mapanatili. Takot akong tumingin sa kan'ya habang ang mga luha ay lumalandas sa aking mga mata, habang sa kan'yang mga mata naman ay walang ibang makikita kun'di... galit, pangungutya at pandidiri. Hinuhusgahan ako gamit ang mga mata niya.

"Ayan ba, Martiza? Mang-gagamit? Paglalandi? Ano? Isa ka na bang malandi ngayon?! Pokpok?!" His voice thundered.

My hands trembled and I was shocked about what I've heard. Without any hestitation, my palm met his cheek. His hands loosened and his face softened. Guilt passed by on his face the moment he saw my unbelieveable expression. I didn't expect it to came out on his mouth. Tears weren't controllable anymore thhat I cried my heart out as I feel the pain staying in my heart.

Ganoon ba kababa ang tingin niya sa akin?

"H-Hindi ako p-pokpok..." Nahihirapan kong sabihin dahil sa paghikbi.

Gan'yan ba ang tingin niya sa 'kin? Ganoon ba ako? Ganon ba ang sinisigaw ng postura ko? Kaya ba... nangyari 'yon sa akin dahil... pokpok ako? Malandi ako tignan? Kasalanan ko ba? Hindi naman ako ganoon, hindi ba?

Natigilan siya sa sinabi ko. Sinubukan niya pa akong hawakan pero agad kong iniwas ang katawan ko sa kan'ya.

"A-Ano... a-ang pumasok sa u-utak mo para s-sabihan ako nang gan'yan?" Hindi makapaniwalang tanong ko sa kan'ya.