Peace of the Heart (Cacher Series #1)

Kabanata 12

Kabanata 12

There

"Martiza..."

Hindi naman ako sumagot sa kan'ya at patuloy lang ako sa pagbabasa. Kanina pa niya ako sinusundan pero hindi ko talaga siya pinapansin. Natapos na lahat ng klase ko at klase niya pero kanina ko pa siya iniiwasan. Kapag nand'yan siya kinukulit niya lang ako. Kanina pa talaga ako tapos magbasa pero hindi ako makaalis dahil susundan niya talaga ako.

Hindi na ako galit sa kan'ya. Bakit ako magagalit sa taong gusto lang naman mag mahal ng iba? Hindi naman ako galit. Naiinis lang.

"Are you mad?"

I didn't answer his question and I was just staring at the book, I'm not even reading this. Gusto ko lang talagang umalis na siya para makaalis na rin ako. Hindi niya naman pala ako gusto. Ano'ng ginagawa niya rito? It's not his responsibility na ihatid pa ako pauwi!

"Are you really mad? You were the one who did not show up," He accused me. "I was waiting for you..."

Hindi ako nagsalita.

"I fought not because I wanted to... I fought  because he made fun of you."

Ako pa ang sinisi.

Hindi ako nagpakita ng kahit anong ekspresyon at patuloy lang sa pagtingin sa libro. Hindi niya nga alam 'yung kasalanan niya tapos humihingi siya ng sorry? Ano kaya 'yon?

"Please, talk?"

Tumayo na ako at agad na sinukbit ang bag ko. Wala akong magagawa dahil sa kan'ya pa rin ako sasabay pag-uwi. Kaya ko siyang hindi pansinin kaya ayos lang 'yon. He should know his fault first. I don't accept sorry just because he felt that I am being distant. He needs to acknowledge his fault. Pa-golden rule pa siyang nalalaman, 'di naman marunong sumunod.

"Martiza! Wait!"

But I act like I didn't hear him. I walked fastly and he was struggling to line up with me. Anong oras na rin pala, nagtagal ako sa library dahil sa pangungulit niya. Malapit nang mag gabi. Ganoon siya kakulit, hindi na nga ako nakakain dahil sa pangungulit niya.

Marami siyang sinasabi pero hindi ko na lang pinansin at dumiretso lang sa paglalakad nang mabilis. Hindi niya naman ako sinubukan pang hawakan ulit dahil nagawa niya na iyon kanina at nakuha niya ang atensyon ko. Wala, nakatingin lang ako sa kan'ya at naghihintay pero wala siyang sinabi at binitawan na lang ako. Oh, 'di ba? Parang tanga. Gusto ako kausapin ginawa lahat pero wala palang sasabihin.

Nakarating kami sa parking lot at nakatayo lang ako sa gilid ng pinto ng car niya. Nakatingin lang siya sa akin pero hindi ko siya tinitignan pabalik.

I don't want to talk to you and you deserve that! Bahala ka! If you don't want to open your goddang car then that's fine! Mamatay tayo rito!

"You really won't talk to me?" He asked annoyed now and he then nodded. "Alright, goddamnit."

He opened the car and I quickly got in. I could feel his madness because the way he brought life to his car was so loud! Maya-maya lang ay naging kalmado na ulit siya at katahimikan ang naghari sa amin.

I was quietly looking on the road. I caught the side of his eye checking on me but I just rolled my eyes big time.

But the truth is, I am mentally preparing my voice and speech for him later. My mind is now build up. I am not an immature person. I understand his situation, pinilit ko lang naman siya rito at wala akong karapatan mag inarte. He deserves to be with someone who's not making his head ache. Maingat naman siyang tao at mapagkakatiwalaan kaya naman... sige, papayag na lang ako sa gusto niya.