A BEAUTIFUL SHALLOW

26. LEAVE

"Daddy! Gosh! Save him please!" I screamed to death, tears are flowing. Running on Regional hospital's emergency room.

Hindi ko alam kung anong nangyari. Daddy just collapsed, then the next thing I know, nandito na kami sa hospital sa Davao. Hindi ko na dama ang byahe at ang gutom. Nakafilipiña parin ako. I am crying so hard.

Hindi na tinanggap ng ospital sa Municipality namin si daddy, they said na hindi daw kaya ng facilities nila doon ang sakit niya.

Galit na galit ako sa kanila. Takot na takot dahil baka hindi na abutin sa regional si papa at ma-dead on arrival!

My mother is crying too but she is so silent. Tinatagan ko ang loob ko. Davao is my mother's hometown nandito lahat nang kamag-anak niya at ang mga pinsan ko sa Ina. 

Everything is surreal. Time to time! Walang time out, Ang bilis nang pangyayari. Parang kahapon lang Ang saya namin... Tapos ngayon... Nandito na kami.

Mabuti na lamang ay nakarating kami sa ospital nang maaga sa inaasahan,
Agad na inisikaso si papa nang doctor at nurses. Kabadong kabado ako. First time nangyari sa pamilya namin Ito.

Hindi ko kayang tanggapin! Bakit sa lahat nang Tao pa, kami pa ang nakaranas nang ganito? Bakit di nalang iyung mga rapist! Yung drug Lord! Yung masasamang Tao! Bakit kami pa?

Tiningnan ko si mommy na hanggang ngayon ay nakatulala parin sa kawalan na para bang wala sa sarili. Lumuhod ako sa harap niya, para magkapantay kami. Nahabag ako nang makita ang mga mata niyang puno ng luha...

"Mommy..." I called her softly. "Hindi ako sanay na ganito ka..."

Hindi tumitingin si mommy sa akin. Hinawakan ko ang nanginginig niyang kamay. Tiningnan niya ako.

"It's my fault..." She whispered a voice broke.

Umiling ako. " No, 'my. Don't say that." I never see myself like this. Noon ako iyong inaalo niya. Ngayon ako naman. I think it's really time to be matured and be the daughter of this family. I need to stand for what is right.

Umiling-iling din siya. " It is! It's all my fault! Your father is under my pressure. I just want us to have a good and wealthy life." She cried out loud na parang walang ibang tao sa ospital.

Lalo akong nahabag sa kanya, Hindi kasi siya ganyan. She is always composed as ever. I saw her cry before but not like this...

I hugged her. I want her to feel that, I am here. " It's okay, my. Walang may kasalan, okay?" I said.

She sobs.

I smiled at her. "Calm down, 'mmy. Uwi ka muna doon sa kina tita Isabella, 'mmy. Ako nang bahala dito. I'm a big girl now. Ako naman ang mag-aalaga sa inyo." I smiled, feeling my tears flowing.

Huminga ako nang malalim. Kanina pa nakaalis sila mommy. Tiningnan ko ang phone ko. It's 1:30 in the morning. Hanggang ngayon ay Hindi parin lumalabas ang doctor, wala pa akong tulog. I checked my phone, kumunot ang noo ko nang makita ang isang pamilyar na pangalan sa inbox ko.

It was from Joseph,

: Hope...

It was just my name but somehow his message made my heart jump. And I can't help it!

Napakagat labi ako. What does he mean by his text?— kumunot ang noo ko nang tumunog ang phone ko. Bumundol ang kaba sa puso ko nang makitang si Joseph iyon! Why he is calling me?! It's almost 2 am in the morning!

"Hello?" I said huskily.

Walang sumagot sa kabilang linya. Kumunot ang noo ko. "J-joseph?"

"Hope..." He said weakly.