A BEAUTIFUL SHALLOW

27. POSITIVE

"BAKIT! ?" I ask myself this over and over again. I cry harder. Buntis si Eya?! Si Joseph ba ang ama? TANGA! Alangan namang si Karen ang ama!

Napahagulgol ako. Tangina mo, Joseph! Ginawa mo akong tanga! Feeling ko ang dumi-dumi ko!

Mabuti nalang at nakatakas agad ako kanina! Hindi ko na siya hinintay at kinukpronta pa, kasi wala namang mangyayari! Buntis si Eya at siya ang ama! Ayaw ko na siyang makita pa! Galit na galit ako sa kanya!

Nasapi ko ang ulo ko. Godd, bakit ba kasi ang tanga ko?! Alam ko na namang sila na! Pero pumatol parin ako! Ganun na ba ako ka despirada?!

"Dito nalang po, Manong." Sabi ko kay manong driver na naghatid sa akin sa hospital. Kanina, deretso ako terminal ng bus papuntang Davao at pagkatapos nagtaxi agad patungong hospital.

Masyadong mabilis para sa akin ang nangyayari para akong wala sa sarili.
Ngayon nasa harap na ako ng hospital. Mabilisan kong pinahid ang luha ko at pumasok sa ospital.

Ngumiti ako ng mapait. Pupunta kami ngayon ng manila para ipagamot si Daddy— wala akong oras na dapat sayangin! Mas importante parin ang pamilya! Kung si Joseph sasaktan lang ako, si Daddy hindi...

Bumuntong hininga ako nang nasa harap na ako ng room ni Daddy para ihanda ang mga ngiti ko ngunit kumunot ang noo ko nang, "Albert!" I heard a whined.

Binuksan ko agad ang pinto at nakita si mommy na luhaan at umiyak. Dumagundong  ang kaba sa puso ko.

"M-my? W-hat happened?" Sumaklolo agad ako.

She looked directly into my eyes. "Patay na ang daddy mo, hope." She cry more.

Napanganga ako, hindi nakapagsalita. I laugh without humor. "Don't joke, mommy." Pero nahilaw ang tawa ko nang makita kung gaano kaseryoso si mommy.

"N-No...No, it's not f-funny!" I screamed in anger.

Umiling-iling siya. " I'm sorry..." Bloodshot eyes, tears are flowing.

She tried to hug me pero tinulak ko siya. "AHHHH!" I screamed in pain. "NO! DO YOU HEAR ME MOM?! DADDY IS STILL ALIVE! HE'S WAITING FOR ME TO COMEBACK! HE PROMISED! HE PROMISED TO WAIT FOR ME!" I shouted to prove my point, pero hindi ko maiwasang panghinaan ng loob.

She try to hold me again, "Hope, please. Calm down... Pagka-alis na pagka-alis mo kanina binawian na agad siya ng buhay, Hope. It's like gusto niyang umalis ka bago siya...mawala." she sobs.

Umiling-iling ako, mapait ako ngumiti. Tinulak ko si mommy at dali-daling pumunta kay Daddy.
"NO! DADDY! PLEASE! DON'T DO ANYTHING LIKE THIS TO ME?! DON'T YOU LOVE ME? NATUTULOG KALANG DIBA?! " I cried and cried, begging him to smiled at me and say it's a prank! But he didn't!

Hindi na siya gumagalaw pa. Agad kong pinuntahan ang Doktor, lumuhod ako. " Doc! Save him! Save my father! May pera kami, Doc! Kunin niyo na lahat sa amin but please! Just please! Save my father!" I screamed in pain.

Umiling-iling lang ang doctor sa akin. " I'm sorry..."

I cried harder. " Doc... Hindi pa ako nakakasweldo! Wala pa akong isang buwan sa trabaho! Hindi ko pa siya natretreat! Hindi ko pa siya nalilibre! Hindi ko pa siya nababayaran, Doc! Sa lahat ng binigay niya sa akin! Doc! Hindi ko pa siya naalagaan!" I'm so frustrated.

" I can't believe this! No! Hindi 'to totoo! Doc, tulungan mo ako... I can't afford to lose a father!" No, this can't be happening!

Napahagulhul ako, muli kong pinuntahan si Daddy. " Dyy. Kung sana hindi nalang kita iniwan! Kung sana hindi nalang ako umalis kahit saglit sa tabi mo! Hindi sana mangyayari ito! Nasa Manila na sana tayo ngayon! Kasalanan ko iyong lahat!" I cried hardly, kahit ang daming tao sa paligid ko.