Kulayan Natin (Munimuni Series #3)

Chapter 11

Chapter 11

I don't like him and I can't like him. Yes, I'm right. Maybe, I'm feeling this not because I like him romantically, but because I like him to hangout with me.

I thought about it as I stared at Veslei while he's eating isaw. At doon ko lang napansin na may kaunting dungis siya sa bandang ibabang labi niya. I hesitated it first to do it, pero sa huli, ginawa ko pa rin.

"What on earth—"

Naramdaman kong bahagyang natigilan si Veslei nang maramdaman niyang ginawa ko iyon. His jaw slightly dropped. I just slightly chuckled to ease the atmosphere.

"Sorry. You just have dirt on your lips…" nahihiya kong sabi.

He slightly nodded, medyo nakalaglag pa rin ang panga niya sa'kin ngayon.

After we ate isaw, hinila niya ulit ang kamay ko, and this time, hindi ko na alam kung saan kami pupunta. Hanggang sa makarating kami sa parang isang park na maraming puno.

"This is what they called a Peace Park. Kadalasan ng mga tao dito, pumupunta kapag malungkot or may problema sila." paliwanag niya.

I nodded as we walked through the pathway. Ginala ko ang paningin ko sa paligid. There's a fountain on the center, mas maganda siguro iyon kung gabi kami pupunta. Sari-sari din ang mga tao rito, may mga couples, family, at marami pang iba.

Natigilan lang ako nang maramdaman kong may pumatak sa buhok ko. Nang mapa-angat ako ng tingin, nakita kong may isang dahong nahulog sa buhok ko.

I was about to get it nang inunahan bigla ako ni Veslei. He was the one who got the leaves on the top of my hair.

Mabagal ang pagbaba ko ng tingin sa kanya. He only smiled at me.

Akmang lalakad na ulit sana kami nang maramdaman kong may tumulak kay Veslei dahilan para mapalapit ang dibdib niya sa dibdib ko.

Sa sobrang lapit niya sa'kin, nararamdaman ko na ang hininga niya sa bandang ilong ko. Narinig ko naman sa likod ni Veslei na humingi ng tawad ang babae na nakatulak sa kanya.

Ilang beses akong napakurap. My world suddenly slows down for a second.

"Are you okay?" alalang tanong niya.

Tumango ako. Dahan dahan siyang lumayo sa'kin at pinagpagan ang sarili niyang damit.

"I'm so sorry for that…" he whispered.

Awkward na tumango ako sa kanya at nagpatuloy na lang sa paglalakad. Muling hinila ni Veslei ang kamay ko kaya napalingon ulit ako sa kanya.

"Where to go?" tanong ko.

"I bet you don't know how to cross a road?"

Nanlaki ang mga mata ko. "Excuse me? Marunong kaya ako!"

"Really?" he then wiggled his brows.

"Yes, really!" pagmamalaki ko pa.

"Kung ganoon. Sige nga, tawid ka nga." mayabang na sabi niya.

Inirapan ko siya. Nandito ako sa may pedestrian lane para masigurado kong safe ako. Anong tingin sa akin ni Veslei? Hindi marunong tumawid? Excuse me, ha! Sanay na sanay na akong tumawid sa Australia.

Nang nasa gilid na ako ng daan, tatawid na sana ako nang bahagya akong umatras.

I closed my eyes really hard. Bakit hirap na hirap akong tumawid ngayon?

I was about to step forward nang matigilan ako dahil naramdaman ko ang kamay ni Veslei na nasa kamay ko.

"What? Bakit mo 'ko pinuntahan? I said I can cross a road!" mayabang na sabi ko.