Curse of Summer ✔️

Chapter 17

Suitor.

Chapter 17

"Your turn!" Sabi ko sa kanya. 

Naningkit ang mga mata ni Abel, nag-isip ng magandang Tanong.

"Never have I ever had a one-night stand?" Kumunot ang noo ko. I angle my face to look at him.

"You first." May halong pagbabanta ang tingin ko ngayon sa kanya. 

"Never." Ngiting-ngiti niyang sagot. 

Tumaas ang isa kong kilay. "I don't believe you." Abel has a handsome face and a drooling body. It's impossible that no one attempts to encourage him to do that without a return. 

"Wala nga. Dalawa ang kapatid kong Babae. Ayaw kong mangyari sa kanila 'yon, kaya hindi ko rin gagawin sa iba."

Tumikhim ako. Parang may nakabarang kung ano sa lalamunan ko. 

"One night stand means you both agreed to do it. Wala namang namilit." I tried to defend it. 

Abel looks at me accusingly. "Bakit? Have you ever had a one-night stand?" Siya naman ang mukhang badtrip ngayon.

"I don't sex with strangers." Pinagdikit ko ang labi ko at ngumiti sa kanya. "Ang arte-arte ko nga sa bag tapos kapag sa makakasex, kahit sinong lasingero na lang?" 

Hindi natuwa si Abel sa sagot ko. "Eh sa kakilala mo?" Iritable niyang tanong.

Tumaas ang dalawa kong kilay. Hindi ko alam kung ano ang dapat kong maging sagot. Parang magagalit rin siya kapag nagsabi ako ng totoo

"Well, Ummm. Boyfriend?" Maingat kong sagot. Lalong nagdilim ang tingin ni Abel. His jaw clenched. Akala mo nakagawa ako ng malaking kasalanan! "That's a Human Nature." I tried to explain myself. "Bakit, hindi nyo ba ginawa ng Girlfriend mo 'yan?" May panunuri ang tingin ko sa kanya. 

Umiling si Abel. "Hindi." 

Mahina akong natawa. "Don't try to deny it, Abel---."

"Hindi ko nagawa dahil hindi pa ako nagkaroon ng Girlfriend." Naiwan na nakaawang ang labi ko at nakalimutan na ang sasabihin.

"Wow." Inayos ko ang skirt kunyari. "Good to know." I whispered.

"Anong sabi mo?" Naguguluhan na tanong ni Abel.

"Huh? Nothing!" Tumuwid ako ng pagkakaupo. Nakatingin pa rin si Abel sa akin, hindi naniniwala sa naging rason ko. "My turn!" 

Mabilis kong agap para hindi niya na ako tanungin pa ng kung ano tungkol doon.

"Never have I ever regretted an apology?"

Mabilis na iling ang sagot ni Abel. "Never." 

Mahina akong natawa. "I have."

"Bakit?" Seryoso niyang tanong na parang dito nakasalalay ang pagkatao ko.

"Because some people don't deserve it! Sometimes they'll manipulate you and turn the table so the blame will be put on you."

"Gaya ng ginagawa mo?" Umawang ang bibig ko. Parang tinamaan ako ng kulog at kidlat ng sabay sa sinabi niya.

"Yes. I did." Huminga ako ng malalim. "Siguro ganon kalala ang naging epekto ng ginawa nila sa akin na di ko naamalayan na ginagawa ko na pala sa iba."

Tumingin muli ako sa mga bituin. Tahimik at payapa ang paligid. Kasing ganda nito ang mga ilaw sa buong Hacienda tuwing gabi. 

"Growing up, I never had a true friend. I let the virus enter my system, letting them be part of my life. They never wanted good for me, instead they planned how I would collapse. And for years, I keep on apologizing for being me because I thought being me is the cause of the problem." My words inflicted my heart pain. "I never had a person to share my thoughts and confusion with. I fear that they'll use that as an advantage to destroy me."