No Love, Just Hate

51

* W I N T E R  *

"Babe, I have to go." dumilat sya saka tumango. "Hmm. Ingat."

"Drink your vitamins ha? Don't skip meals. Baka kase gabihin ako, wag mo na ko intayin ha?"

"Bakit gagabihin ka?" Nakatalikod ako sa kanya, inaayos ko kasi yung mga papeles na nakakalat dito sa study table.

"I have to finish something. Wag kang aalis ng bahay ha?"

"Ha? Okay." lumapit ako sa kanya at hinalikan sya. "I love you."

"I love you more." nginitian ko sya. Bumaba ko sa may bandang tyan nya at hinalikan yon. "Autumn, wag masyadong papahirapan si Mommy ha? I love you. Babe, alis na ko ha?"

"Yeah. Babye." tumango ako saka tuluyang lumabas. Kinakabahan ako. Kaninang umaga, I received a text... from her saying that she's here again.

Sigurado na ko. Sigurado na ko kung sino ang mahal ko. Kung sino ang gusto kong makasama habang buhay... at walang iba kundi ang asawa ko.

Tatapusin ko na lahat. Lahat ng namamagitan samin ni Samantha puputulin ko na. Aaminin ko na lahat lahat sa kanya. Wala na kong pake ang gusto kong mangyare ngayon... matapos ang kung anong meron kami ni Samantha Mendoza.

Time passed. Tapos na lahat ng schedule ko for the day. Now, personal thing naman ang aasikasuhin ko.

I'm on my way to Samantha's suite. Kaya ko 'to. Para sa magiging anak ko... Para sa asawa ko. At para sa sarili ko.

I rang the bell at agad naman nya yung binuksan. She immediately hug me the moment she open the door. "Leigh, I missed you."

"Yeah." yun na lang ang isinagot ko. Ayoko nang humaba pa ang usapan. "Samantha I have so---"

"Come in, Leigh! I prepared dinner for us!" She held my hand and pull me in. Dinala nya ko sa dining area. Maraming pagkain puro masasarap pero wala akong gana. "It's all your favorites! Nageffort ako jan ha! Let's eat." hinawakan ko yung braso nya.

"Sam---"

"Kumain muna tayo please? I'm really hungry. Please Leigh?" I slowly let go of her. Bakit feeling ko alam na nya? Bakit nararamdaman kong may alam na sya? Bat ganto...

Umupo na ko at ganun din sya. She even serve for me. Kung dati gustong gusto kong ginagawa nya to ngayon... wala nang epekto sakin 'to.

"Panget ba lasa Leigh? Bat ayaw mong kumain?"

"Wala kong gana. Please Samantha, ayoko nang magpaligoy ligoy pa... I didn't come here for this!" Medyo tumaas na yung boses ko. Naiirita na ko. I want to go home. I want to see my wife. I want to be with my wife!

I look at her in the eyes. She looks surprise and sad. I heave a sigh. "Let's break up." daretso kong sabi. Ayoko nang pagpaligoy-ligoy pa. Gusto ko na agad matapos ito.

Tumayo na ko. I don't want to see her cry. I will be stupid if I'm going to say that I don't have feelings for her anymore. We've been in this relationship for 8 years. That's not easy to forget. I grab my bag and go out.

Agad akong dumaretso sa elevator at bumaba. I ended it but.. why do I feel broken too? D-dapat masaya ko diba? Kase tapos na? Pero bakit... naguguluhan ako.

Bumaba na ko ng elevator. Dang! It's raining! Patakbo na sana ko papuntang parking lot ng may yumakap sakin mula sa likod. "No please Leigh. Please..."

"Samantha stop."

"Leigh mahal mo ko diba? Magpapakasal na nga tayo diba? Pero bakit!? B-bakit mo ko hihiwalayan?" she's literally crying hard right now. Hindi na ko sumagot at nagsimula nang maglakad. My clothes are starting to get wet because of the heavy rain that's falling.

"Leigh please!" don't look back Winter. Don't.

"LEIGH! PLEASE!" I stop. Basang basa na ko at alam kong basang basa na rin sya. Hindi ako humarap sa kanya. Naramdaman kong hinawakan nya ko sa braso. "L-Le---"

"Samantha stop. Tapos na tayo. Please? Tumigil ka na."

* S A M A N T H A *

I'm actually expecting this to come but damn! It hurts so much!

I look at him in the eye. "I know you still love me Leigh.. I know." I can see it in his eyes. I can see that he still loves me.

"Maybe. But we can't. Sorry Samantha. Pero hindi na tayo pwede." tinanggal nya yung pagkakahawak nya sakin. Napayuko ako. Wala na kong pake kung mamedia ako bukas. Ang alam ko lang ngayon halo halo ang nararamdaman ko pero mas nangignibabaw sa lahat ng yun ang galit.

"So totoo?" he stop walking again. Hinila ko yung braso nya para mapaharap sakin. "H-hindi naman totoo diba? H-hindi totoong kasal ka na... H-h-hindi totoong n-nakabuntis ka. Diba Leigh hindi? Diba? Sabihin mo hindi totoo yun please..." nanlambot na yung tuhod ko. Nanghihina na ko. 

"Tumayo ka jan Samantha."

Tiningala ko sya saka umiling. "Leigh please..."

Hinawakan nya yung dalawang braso ko at itinayo ako. "Leigh hindi totoo yun diba?"

"Tumigil ka na."

"Leigh please say it. Hindi totoo---"

"LAHAT NG IYON TOTOO! TOTOONG KASAL NA KO AT TOTOONG MAGKAKAANAK NA KO. Kaya pwede Samantha? Tumigil ka na." I froze. Fuck. Doble yung sakit nang sakanya na mismo nanggaling. Damn.

"LEIGH!" hinabol ko sya at niyakap. Yes. I'm desperate. "Please iwan mo na sya... Please."

Marahas nyang tinanggal yung kamay kong nakayakap sa kanya at tinulak ako. "Never Samantha. I will never ever leave her." and with that he go. Umalis sya sa harap ko. He left me under this heavy rain. He left me with a broken heart. 

Hindi mo sya iiwan? Pwes, sya ang mang-iiwan sayo. Naging desperada na din ako. Bat hindi ko pa itodo? "I will make sure Summer herself will leave. Sya na mismo ang iiwan sayo."