Sessiz itiraf

9. Bölüm (MAFYA)

Keyifli okumalar...

●●●

"Fırat getirmeyin beni oraya! Sabahtan beri ne anlatıyorum ben? Onlar yüzünden Alisaya bir şey olursa kimseyi yaşatmam. Bul onu! Ben onlara sevdiğime zarar vermeye çalışmanın bedelini ödeteceğim. Emir Kandemir'in kim olduğunu daha bilmiyorlar galiba. Patronları olan pezevenk sinirlenince gözümün hiçbir şey görmeyeceğini anlatmamış. Ben anlatmam gösteririm. Alisanın yanındaki korumaların sayısını artır. Ona bir şey olursa hepinizi tek tek yakarım."dedi. Bir kaç şeyin kırılma sesi geldi.

Aklına bir şey gelmiş olacak ki, "Bir de o mafyacılık çalışan pezevenge hediye gönder. Ne göndereceğini biliyorsun." dedikten sonra ses kesildi. Galiba konuşması bitmişti.

Ve ben de bitmiştim.

Hala duyduklarımın şokunu yaşıyordum. Öldürürüm diyordu,  ona mafya babası diyordum bunlar gerçek miydi? Ben şakasını yaparken o doğruyu mu söylüyordu? Benim evleneceğim adam mayfa mıydı?

Onu sevmezken onunla evlenmeyi kabul etmiştim. Bir de mafya olduğunu mu öğrendim.

Haftalardır ben bir katile mi dokundum? Başkasının kanı olan o elleri mi tuttum? Babam bu adamın benim için en iyi olduğunu mu söylüyordu? Mafya olan bir adam benim için nasıl iyi bir seçim olurdu? Nasıl?

Düşüncelerimden kurtulmam önünde durduğum kapının açılmasıyla oldu. Başımı yukarı kaldırdığımda Emir'in zifiri karanlık gözleriyle karşılaştım. Ondan korkmam normal miydi?

Gözlerimi onun gözlerinden çekemedim. Düşündüm. Ama siyahları gözlerimi esir alırken düşünemiyordum.

Emir'in bana dokunmasıyla yerimde irkildim.

"İyi misin?" dediğinde elinin kolumda olduğunu gördüm. Refleksle kolumu çekip geri geri gittim. Birazdan gidip bu ellerle adam öldürecekti.

Yerinde hareketsiz kalırken konuştuklarını duyduğumu anlamıştı.

Kendine gelip bana yaklaşarak kolumdan tutup "Alisa odama gel konuşalım." dedi. Deli miydi bu? Benimle ne konuşacaktı? Ne? Ne anlatacaktı bana? Nasıl adam öldürdüğünü mü, ya da işkence fikirleri filan mı verecekti?

Öfkeli çıkan sesimle "Çek elini üstümden! Konuşmak istemiyorum." diye bildim. Aniden Emir kolumu bırakıp elimi tutarak odasına götürmeye başladı.

"Emir çek şu elini! Dokunma bana, konuşmak istemiyorum! Neyini anlamıyorsun?" dedim. Beni takmadan odasına girip kapıyı kilitledi. Kapıyı kilitlediği için daha çok korkmuştum. Tabi bunu onun bilmesine gerek yoktu.

Acaba onun mafya olduğunu öğrendiğim için beni öldürür müydü?

Emir hala yüzüme bakıyor, ben ise ondan en uzak mesafede duruyordum. Ona ne söyleyeceğimi, nasıl davranacağımı kestiremiyordum. Emir aniden gelip bana sarıldı. Kollarının altından çıkmaya çalıştım ama başaramadım. Bir eliyle belimi sıkıca tutuyor, diğer eliyle de başımı göğsüne yaslamıştı. Ne kadar direndim ayrılamadım. Pes etmiştim ki, konuştu.

"Alisa'm özür dilerim. Sana anlatmalıydım, ama korktum. Beni sevmiyordun zaten mafya olduğumu bilsen beni hiç istemezsin diye düşündüm. Seni kazanmamışken kaybetmek istemedim. Sen benim için düşündüğünden daha değerlisin. Ama yemin ederim sana anlatacaktım." deyip sustu. Sesinde korku vardı. Bunu çok net hissede biliyordum. Çok büyük bir korku.

Kollarımı aşağı sarkıtıp konuştum. "Emir, çok doğru düşünmüşsün bilsem kabul etmezdim. Şu an biliyorum ve yine kabul etmiyorum. Hiçbir şey umrumda değil artık. Zaten senin evlenme teklifini kabul ederek hayatımı hiçe saydım, bunu bile bile yine hiçe sayamam. Gidip başkasını öldürüp..." deyip duraksadım. Öldürmek kelimesini ben bu kadar zor kurarken, insanların hayatı onun için hiç değerli değildi. "...benim yanıma gelip elimi tutman, ellerinle bana dokunman benim için çok zor anla beni. Yapamam. Yapamıyorum artık hiç yapamam." dedim. Sonlara doğru sesim incelmiş gözlerim dolmuştu.