MUSIC AND HEARTS (COMPLETED)

9-Surprise

   It's been week since Sinester keep visiting me. Nabawasan ang oras ko tuloy sa pagsusulat. Kahit sabihin niyang di niya ko iistorbohin pag nagsusulat ako, eh his very existence is a big distraction. Kahit nga nasa tabi ko lang at nananahimik, di pa rin ako makafocus.

It's also been week nung pinagkukulit ako ng magtita kung anong nangyari sa 'date daw namin'. Tawag sila ng tawag. Sinilent ko na lang ang phone ko. Tsk. Di ko sinabi sa kanila. Bahala sila diyan.

Martes ngayon at kakatapos ko lang kumain ng lunch. Walang paramdam kahit isa sa
kanila. Kaya ang tahimik ulit ng buhay ko.

'Thanks God.'

Walang Good morning text si Sinester. Walang 'anong nangyari' call ng magtita.

Sisimulan ko na ang pagsusulat ulit. Nasa chapter 23 na ko ng 'Under the Blue Sky.'

I am Currently making my way through the house. Then, suddenly I was stunned. I saw how that person standing infront of my house. Playing his right shoe into the hard cement of my front gate.

Everything went blurred. He's the only one I can see right now. His move became slow. His hair dances as the warm breeze of summer touches him.

I bite my lip. Stopping myself from smiling. 'What's the problem of me?'.

Seconds later, he move his head to my spot. Our eyes meet. My heart race. I can't breathe properly.

He smiled. It surprised me. It's always surprising for me. I can't just told myself that it's okay.

He slowly made his way to where I'm standing. Wearing he's famous bright smile. He also waved his hand like saying 'hello.'

I can't response. I can't even smi---.

'Tok tok tok' Natigil ako sa ginagawa ko ng makarinig ako ng katok sa pinto.

'Tsk, ano ba yan? Akala ko tatahimik kahit ngayon lang ang buhay ko.'

Nagawa ko ngang umamin kay Sinester, pero after that day. Shit. Doon lang ako tinamaan ng hiya. Ni di ko na siya magawang tignan sa mga mata. Pumikit ako at nagdasal na sana ay lamunin na lang ako ng Lupa.

'T-tngna lang.'

'Tok tok tok.' Tatlong katok ulit ang gumising sa sistema ko. Nakasimangot akong tumayo at pumunta sa pinto. Kunot-noo ko itong binuksan. Maliit. Tama lang para masilip ang nasa labas.

Sumilip ako at nakita kong malaki ang ngiti ni Sinester na nakatingin sa akin.

'Shit, heto na naman po siya.' Napangiwi ako sa kanya at tinaasan kilay.

"Bakit?" Malamig kong tanong sa kanya. Di man lang nagbago ang ngiti niya. Instead, itinaas niya ang dala niya.

'So, may balak akong suholan ng loko.'

"Oh?" Malamig ko pa ring tugon, kunwari di ko gets.

"Can I come in?" Napataas ulit ang kilay ko at nangunot ang noo.

'Paos siya?' Nilakihan ko ang pagkakaawang ng pinto.

"Anong nangyari sayo?" Ang malamig na boses ko ay napalitan ng pagkadismaya. Oo dismaya. Hindi concern kasi matanda na siya para gumawa pa ng kalokohan na makakasira sa kanya. Ngayon nga, hayan paos ang loko. Pinagkrus ko pa ang mga kamay ko sa harap ng dibdib ko. Kumamot siya sa batok, nandoon pa rin ang ngiti niya pero nabawasan.

"Naulanan kasi ako kagabi." Nahihirapan niyang sagot. Napaikot ang mata ko.

"Tsk. Ano ka bata?" Naiinis ako. Ewan. Ngumiti lang siya. 'Putcha.' "So, nag-eexpect ka na papasukin kita?" Nakataas kilay kong tanong sa kanya.