MUSIC AND HEARTS (COMPLETED)

12-Lovenat

   Pabalik-balik ako sa kwarto para icheck si Sinester. Mabuti at di siya nabinat. Pinakain ko na rin siya at pinainum ng gamot. Pinatulog na rin para makapagsulat na ulit ako. Natawagan ko na sina Lucia at Madaam Victoria. Bukas na lang daw sila dadalaw mayroon silang kanya-kanyang lakad.

"You know, the first time I saw standing you at that bridge. You already catched my attention with your eyes closed you're so beautiful that time. I never thought that someone could cry beautifully. The breezed passes you and the sky lighted you. I'm in awe. The blue sky told me so. I never like being longer under the bright day before but that day, I silently prayed that it never ended."

I am so speechless that I couldn't blink my rounded eyes. Is this a dream? If it is please don't wake me up. I couldn't ask for more but, only this. The hard rain started to fade it pours one last time to our body. Letting my doubts washed away. As the rain ended. Clouds giving us light. Parting ways and letting the sun touches our wet selves. Letting the blue sky lighted us with joy.

As the sky peeped, my tears fell. Finally, I'm woken up. This is real. This is reality. I'm not dreaming. He's really infront of me. Pouring me so much love. Pouring me with gjjjb---.

'Blag'

Nagulat ako at namali ng pindot. Dali-dali akong tumayo at tumakbo papasok sa kwarto. Nanlaki ang aking mga mata.

'Shit.'

"Tngna Sinester, di mo sinabi sa aking gusto mo palang hakikan ang sahig? Tngna, humahanap ka ba ng panibagong sakit sa katawan hah???" Galit na galit kong pinagsasabi iyon. Nanggagalaiti sa kanya. Tinulongan ko siyang maupo muna sa pagkakahalik sa sahig. "Ay, putcha talaga!!. Kita mo na at humalik pabalik ang sahig. Gago!!" Hinawakan ko ang labi niyang nagdurugo at pinunasan iyon. Iniiwas niya ang labi. Nasasaktan. "Masakit ha?? Masakit??" Tumango-tango naman siya. Mas diniinan ko pa ang pagpunas. Nagpumiglas siya at naluha.

'Shit talaga.'

"Tngna. Huwag kang umiyak gags. Tahan na. Di ko sinasadya. Ikaw kasi. Halika." Pang-aamo ko sa kanya. Nakonsensya naman ako.

'Tngna, ang sakit makita siyang umiiyak.' Niyakap ko siya at kinulong sa mga braso. Nakaluhod akong nakaharap sa kanya, habang siya ay nakahilay sa gilid ng kama. Humikbi siya. 'P-puta.' Napalunok ako.

"Shh shhh. Sorry sorry Sy, tahan na please, oo sinadya ko pero nakakainis ka kasi. Paano kong mapilayan ka? Tinawag mo na lang sana ako." Hindi siya nagsalita, umiiyak lang siya. Nagagalit na ako sa sarili ko. Ang tangna ko talaga. Kumalas ako sa pagkakayakap sa kanya at kinulong ang mukha niya sa dalawang kamay ko. Mainit pa rin siya.

Pinunasan ko ang luhang natulo sa mga mata niya. Nakapikit siya, para bang ayaw niya akong makita. Kinagat ko ng mariin ang mga labi ko.

"Hey, Sy, Hey. Tignan mo ko. Sy, please." Huminahon ang boses, nilalambing siya. Umiling-iling siya at patuloy lang lumuha. Wala ng hikbi pero nandoon pa rin ang umaagos na luha. 'Ang sensitive niya ngayon.' "Please Sy, sorry na. Sorry, sorry, sorry." Pinaghahalikan ko ang noo, ilong, pisngi at ang mga mata niyang lumuluha. Natataranta na ako, nauubusan na ako ng paraan para suyuin siya. Di ako sanay sa ganito. Wala akong alam. "Sy, I love you." Pagkatapos kong sabihin iyon ay idinikit ko ang mga labi ko sa labi niya. Naramdaman ko ang maiinit niyang labi pati na rin ang maiinit niyang mga luha. Lumayo ako ng kaunti. "I love you." Pagkatapos ay idinikit ko na naman ang aking mga labi. Ginalaw ko ito at dinamdam ang mga labi niya. Nanigas siya. Natigil ang pag-iyak. Kumalas ako at pinakatitigan siya. Nakapikit pa rin siya at nakaawang ang mga labi. Pinunasan ko ang mga luha niya.