MUSIC AND HEARTS (COMPLETED)

30-Forgiveness

   "I'm really sorry, Saint. I know I can't take back time and I don't want to brought it back. Done is done. I just want a better today and tomorrow with you. A happy memories to begin. I'm sorry, c-can you forgive me?" Nakaluhod na saad ni Sparkly. Pagkatapos kong kumalma at tignan siya ay lumuhod na siya. Humingi ulit ng tawag ng paulit-ulit. Kumikirot ang puso ko na makita siyang ganyan. I'm not heartless like her mother. Hindi siya si Sparkly. Hindi siya ganito. Hindi siya nagmamakaawa. Hindi siya umiiyak. Hindi siya lumuluhod, instead siya ang niluluhuran.

Napaiwas ako ng tingin sa kanya. Masakit marinig ang mga hikbi niya. Madali pa ring maantig ang puso ko lalo na kung alam kong totoo sila, sa sarili nila at sa akin. Yung ang kahinaan ko pa, ang pag-iyak at pagmamakaawa nila sa harap ko. Napalingon ako ng mapansin kong lumapit si Papa. Nanlaki ng mabagal ang mga mata ko. Napaatras ng kaunti. Unti-unti siyang lumuhod. Naging mabagal iyon sa pagtingin ko. Bumigat lalo ang dibdib ko. Nahihirapan akong huminga. Uminit ang gilid ng mga mata ko.

"Simon!" Naging mahina rin ang pagtawag ni Celina sa pangalan niya. Di makapaniwala pero hindi niya makontra. Nakaluhod siya sa tabi ni Sparkly na nakaluhod pa rin. Umiiyak. Nakayuko si Papa. Tahimik. Wala pang sinasambit. Di ko ata kakayanin. Napalunok ako ng ilang ulit. Iniangat niya ang tingin sa akin. Nagtama ang mga mata namin. Napalunok ulit ako.

"Dad!" Si Shekina. Matigas pa rin. Komokontra. Di nagugustohan ang ginagawa ni Papa.

Nagtitigan kami. Nasalamin ko sa mga mata niya ang sarili ko. Ang kulay ng mata niya. Ang ilong at ang mata mismo. Napahinga ako ng malalim. Wala siyang sinasabi parang alam niya na walang kwenta ang salita at kulang ang mga salita para mapatawad ko siya. Nailapat ko ang mga labi ko. Naging isang linya. Sa kakatitigan namin ay di ko napansing lumapit din si Mr. Pulo.

"Ms. Isabelle!!" Napalingon ako sa kanya. Nagugulat na tinignan siya. Lumuhod din siya. Tiningala rin ako. Nasa mga mata ang kalungkotan at paghingi ng tawad. Napaatras pa ako ng isa pa. "Pasensya na po ng marami, Ms. Isabelle. Alam ko, dapat noong mga panahon na yun ay ginawa ko ang tungkolin ko pero pinangunahan ako ng takot. Ayokong iwanan ka roon pero tinutulak ako ng takot ko na huwag mangialam. May s-sakit ang anak ko. Naisip ko na kapag nangialam ako baka mas mapahamak siya. Wala akong ibang malalapitan, Ms. Isabelle. N-namatay ang a-asawa ko noong ipanganak niya ang pangatlo at bunso naming anak. Ako na lang ang nag-iisang bumubuhay sa kanila. Kaya p-patawarin mo ako kung naging selfish ako ng mga panahon na yun. D-di ko gusto, nakonsensya ako agad ng talikuran kita. Kita ko sa mga mata mo ang pagmamakaawa pero nanginig ako. Mas lalo akong tinamaan ng konsensya ng makatakas ka sa kanya at pagmumurahin mo ako." Tumigil siya. Huminga ng malalim para pigilan ang mapahikbi. Pinunasan niya ang mga luhang naglandas sa pisngi niya. Nahigit ko na ang hininga ko. Life is so cruel. It is really cruel. "Noong isigaw mo sa akin na sana huwag akong karmahin at sa anak ko iyon mangyari, natauhan ako agad. Naisip ko na kung paano nga kung sa anak ko yun mangyari. Mababaliw ako. Makakapatay ako p-pero di iyon ang nangyari sa kanya. Di siya napagtangkaan na magasa, s-samakatuwid b-binawian siya ng b-buhay tatlong araw pagkatapos noon." Di niya na napigilan ang mga hikbi niya. Nakagat ko ang labi ko ng madiin. Pinipigilan din ang maiyak. Napatingin ako sa taas, pero lumuha pa rin ako. "K-kaya naisip ko na baka nga iyon ang karma ko. Masyadong mabi---" Natigil siya ng biglaan ko siyang yakapin. May mga maliliit na hikbing lumabas sa bibig ko. Mahigpit ko siyang niyakap.

"I'm sorry. I shouldn't said it. It's not my intention to bring such painful incident to you, Sir. I-i'm sorry!!" Nabasag na ng tuloyan ang  boses ko. Pumiyok pa iyon sa huling linya ko. Yumugyog ang mga balikat niya. Ramdam na ramdam ko ang sakit at ang paghihirap niya. He doesn't deserve this. Binitawan ko siya at hinarap. Pareho na kaming wasted. I know I can feel the atmosphere decreases. They can feel it too. The pain. The lost. This is so painful.