Beni, içinde bulunduğum yüksek katlı binanın en üst katına taşıyan asansörde, yeni başlayacak olduğum işimin heyecanını üstümden atmaya çalışırken, aynadaki bakışlarım, yavaşça üzerimde gezindi.
Maviyle yeşilin arasındaki tonu barındıran gözlerim, upuzun kirpiklerim, yüzümün tam ortasına nizamla yerleşmiş küçük dik burnum ve pembe bir rujla parlattığım dolgun dudaklarımla yüzüm yeterince kusursuzdu. Gereğinden biraz fazla dekoltesi, belimi sıkıca saran kumaşıyla diz kapağımın çokça üstünde biten siyah elbisemle de bugün yeterince şıktım.
Aynada son kez bir bütün olarak kendime baktım.
Çok güzel bir kadındım.
Ve bu güzelliğimle patronumu elde edecek, zenginliğe ilk adımımı atacaktım.
Evet, bu harika bir fikirdi.
Ve bir patronu elde etmenin en basit yolu, onun arzularına giden yolu keşfedebilmekti. Patron da olsa, erkekler zayıf varlıklardı. Bir güzel bedene tav olabilirlerdi. Umursadıkları tek şey bedendi.
Ve ben, her şeyi planlamıştım.
Zengin olacak, ailemi kurtaracaktım.
Bunun için basit bir yolu da seçmiş olsam, değecekti. İstediğim her kıyafeti alabilecek, dünyanın öbür ucuna günlük seyahatlere gidebilecektim.
Şimdikinin aksine, güzel, hatta fazla güzel bir hayatım olacaktı.
Asansör, patronumun odasının bulunduğu katta durduğunda, adımlarımı güvenle, patronumun odasına doğru atmaya başladım.
Bu şirketin patronu, benim patronum, benim olacaktı. Her şeyiyle, yalnızca benim.
Çünkü ona ihtiyacım vardı.
💫
