Naalimpungatan na lang ako dahil sa sakit ng aking katawan, parang sasabog na ang aking utak sa sobrang sakit. Mas lalo kong siniil ang aking ulo sa malambot na unan at napangiwi na lang dahil sa pagbaluktot ko ng aking katawan dahil sa sobrang lamig at sakit.
Unti-unti na sana akong makakatulog nang makaramdam ako ng kakaiba. Parang may mali. Rinig ko ang bawat yabag na nagmumula sa aking likuran. Doon ko lang din unti-unting nasilayan ang aking katawan sa loob ng makapal na kumot.
Mabilis na kumalabog ang aking puso at nawala ang aking antok. Ni hindi ako makagalaw sa nakikita ko, wala akong damit, wala akong saplot, ang tanging harang lang sa aking katawan ay ang makapal na kumot.
Sa sobrang takot at kaba na akong nararamdaman ay namasa na lang ang aking mga mata, natatakot akong lumabas sa kumot at hindi ko pa rin alam na baka nananaginip lang ako.
Unti-unti akong bumangon at nanginginig ang aking mga kamay na nakahawak sa kumot, isiniksik ko ang aking sarili sa dulo ng kama at tinitingnan nang maiigi ang kwarto, mas lalo pang luminaw ang nakikita ko nang alisin ko ang aking mga buhok na nakaharang sa aking mukha.
Kusang akong nanlumo. Unti-unti kong naikuyom ang aking mga kamay ay buong pagtatakang tiningnan ang lalaking nakatayo, titig na titig sa akin at kitang-kita ko ang pangingintab sa mga mata nito.
Sa lahat ng taong pinakatiwalaan ko, bakit siya?
"Z-Zeren—"
"H-H'wag lang lalapit, lumayo ka sa akin," nanginginig kong saad.
Magulo ang ayos nito at unti-unting lumalapit sa akin. Mabilis kong tiningnan ang aking paligid at nakita ang isang flower vase. Nandidilim ang paningin kong kinuha iyon at saka itinutok sa kaniya.
"M-Magpapaliwang ako, Ren. Hindi ko alam ang mga nangyari—"
"Sinungaling! Sinungaling ka! Lumayo ka sa 'kin, Fred! Hindi ako magdadalawang isip na ibato 'to, sa 'yo. L-Layuan mo ako," pagmamakaawa ko.
Unti-unti itong lumayo sa akin at kitang-kita ko ang pamumutla ng mga tenga niya. Hindi ko na alam ang gagawin ko, naghahalong sakit, galit at takot ang nangingibabaw sa akin. Paanong nagawa niya ang bagay na ito sa akin? I trust him. Tito trust him.
Itinapis ko agad ang kumot sa aking katawan, kahit na nanghihina ay pinilit kong tumayo, kahit na nanlalabo na ang aking mga mata dahil sa nagbabadyang luha, ay pinilit ko pa rin.
"Maniwala ka sa akin, Zeren. H-Hindi ko alam. Wala akong alam. N-Nagising na lang ako na katabi ka—"
"What are you trying to say?! I knew what happened? I drunk last night! And you! You abused me! You had a chanced to did this while I'm drunk! H-How dare you?!" mangiyak-ngiyak kong saad habang dinuduro ito.
Nagpatuloy ito sa pag-iling at nagsimula na ring tunulo ang kaniyang mga luha.
"Masyado kang nagtitiwala sa mga lalaki. Tandaan mo sanang lalaki pa rin sila, kaya nilang gawin ang mga maka-mundong bagay sa kahit na sino at kahit kailan nila gusto. Kahit sa 'yo."
Mas lalong nangibabaw sa akin ang galit nang marinig ko ang boses ni Nikasha sa aking utak. Mas lalo pa akong nakaramdam ng inis nang bigla siyang lumuhod sa aking harapan, nakatingala ito habang paulit-ulit na sinasabi ang kaniyang pinaglalaban.
"M-Maniwala ka sa akin, hindi ko alam. Wala akong alam sa mga nangyari, maniwala ka sa akin. S-Sorry, hindi ko alam..."
Mariin akong napailing sa inaakto niya. Ayokong maniwala, ayoko siyang paniwalaan, alam kong kaya niyang gawin ang bagay na iyon lalo na sa walang kalaban-labang kagaya ko. He abused me.
BINABASA MO ANG
The Rain Calmness | Completed
Romance[NIKA SERIES #3] Si Zerenika Cazue Ficarro, ang susunod na hahawak sa kumpanya ng kaniyang tiyuhin, kaya naman hangga't maaari ay kailangan niyang maging perpekto sa mata ng ibang mga tao. Walang lugar ang pagkakamali. Gusto mang umibig ay wala siya...
