The Rain Calmness | Completed

Kabanata 27

[Pasensya na po talaga Ma'am, pero pinasuyo naman po kayo ni Sir sa akin. Tuloy pa rin naman po ma'am, nandito na rin naman po ang mga materyales,] saad nito sa kabilang linya na tinanguan ko lang.

"No worries, Joan. Thank you for informing me. Alam ko naman na hindi lang ito ang trabaho niya. Hmm, okay lang ba kung bumisita ako sa kabilang isla? Gusto ko sanang mag-ikot-ikot," pagbabakasakali ko habang tinititigan ang sarili sa salamin.

[Oo naman po Ma'am, puwede ko po kayong samahan o kaya si Kuya Lando, namamhala sa mga bangka.]

"No, it's okay. Ako na lang siguro. Salamat ulit, Joan. Have a nice day."

Naibaba ko na ang telepono at saka inayos ang aking sarili. Sobrang taas ng sikat ng araw ngayon kaya wala masyadong tao sa dalampasigan. Ngunit hindi iyon ang dahilan para hindi ako pumunta sa kabilang isla.

Nagpasya akong lumabas ng kubo na ang tanging dala ay ang aking sarili. Kahit payong ay hindi na ako nag-abalang magdala. Kumaway na ako kay Mang Lando na tinutukoy nila pagdating sa bangka, nakilala ko ka rin siya noon dahil siya ang nagkusang pahiramin ako ng isang bangka.

Dahan-dahan ko itong itinulak papunta sa katamtamang lalim ng tubig. Mabuti na lang at may tumulong sa akin na hindi ko kakilala at agad naman na nagpasalamat sa kanila. Sa dalawang linggong pagtatagal ko rito ay hindi ko na rin nakakausap si tito at ang mga kapatid ko. Muntik pa akong napauwi dahil sa mga nangyari sa mansyon.

I felt sorry for Maru. He's kind and responsible husband. Sobrang bilis nang pangyayari. Maru had an accident two days ago. April 4 at 4:44 at the afternoon. Hindi ko alam kung paano ko kakausapin si Nikasha dahil kahit sila ay hindi rin nila nakausap ang kapatid ko nang maayos. But I trust her, I know she's strong. At alam kong hinding-hindi ko malalagpasan ang lebel ng katapangan niya.

I'm a coward. I overthink a lot. My emotion is matter before anything else. Ika nga nila, uto-uto ako. But then, I know myself, I know who I am.

Sometimes, their opinion is doesn't matter.

Nagpatuloy ako sa pagsagwan at inalis ang aking isipan sa mga negatibong aking naiisip. Unti-unting bumubuti ang lahay ng pag-iisip ko rito dahil sa mga taong nakapalibot sa akin. Nang mapagod sa pagsagwan ay binuksan ko na lang ang motor nito upang ito ang kusang tumakbo.

Habang patagal nang patagal ay malinaw Kong nakikita ang naglalakihang puno at nagtataasang mga bato, iyon ata ang mga kweba na tinutukoy nila na wala masyadong pumupunta. Nang makalapit ako ay unti-unti kong hinila ang motor upang humina. Mabuti na lang at nakasuot lamang ako ng hanggang hita ko kaya hindi nababasa ang aking suot.

Maingat ko itong inusog sa dalampasigan na siguradong hindi maabot ng alon. Doon ko lang din natitigan ang buong lugar. Halos masukal ito kumpara sa ibang mga isla.

"La Sisid," pagbabasa ko sa isang kahoy na nakadikit sa mismong katawan ng puno.

Ito siguro ang pangalan ng isla na ito. Agad akong napatakbo sa malilim na bahagi ng puno dahil sa sobrang nakakapaso na init ng araw. Hindi ko rin masisisi ang mga mangingisida kung bakit ayaw nilang pumalaot ngayon. Nagsimula na akong maglakad-lakad sa ilalim ng matatayog na puno, para akong nasa gubat, wala man lang akong makitang mga tao na naglalakad. Hindi ko maiwasan alalahanin ang mga sinabi ni Anthony na iilan lang ang mga nakatira dito.

"Hoping for some birds, teach me how to fly, lying above the clouds as I looking for anwer..."

Mahina at banayad lamang ang aking pagkakanta, hindi maalis sa aking labi ang minsang pagsabay sa akin ng mga ibon, na nakikipagtitigan pa.

Inilabas ko mula sa maliit na supot na plastik ang aking selpon, nadala na ako noon dahil sa pagbagsak ng ulan. Halos tanaw na tanaw ko na ang naglalakihang bato na mukhang kuweba ang iyon. Nagmadali ako upang tingnan iyon, yon nga lang ay dumilim na naman ang paligid. Bahagya akong naupo upang silipin ang kalangitan sa bandang kaliwa na sobrang liwanag naman. Mukhang uulan pa.