Wendigo /Jeon Jungkook/ JJK

On İki

"Bağırmayı kesin!" Jimin'in sesi bir fısıltıdan biraz daha yüksekti. Yoongi ve Daisy onu duyduklarında rahat bir nefes aldılar. "Mümkünken uyumaya çalışıyorum."

"Tanrıya şükür, iyisin," dedi Yoongi, "Bunu bir daha yapma Jimin, çok endişelendik."

Jimin homurdandı, "Ölemem. Bee beni öldürür," gülmeye çalışır gibi acı veren bir öksürük bıraktı, "Cenazemde 'Sana söylemiştim!' diye bağırırdı."

"Cenazemiz olacağını sanmıyorum." diye sızlandı Daisy, "Wendigo bizi diri diri yiyecek."

"Wendigo mu?" Yoongi mırıldandı. "Bu o mu?" Bir an için sessiz kaldı ve tek duyulabilen Jimin'in düzensiz nefes alma sesleri ve duvarlardaki suların yavaş yavaş damlamasıydı.

"Bir kez oyun oynadım." diye mırıldandı bir süre sonra, "Bunun sadece bir oyun olmadığını biliyorum ve o şey oyundaki Wendigo'ya benzemiyor.  Ateş etmek işe yaramıyor."

Daisy sessizce, "Jungkook tek zayıflığın ateş olduğunu söyledi." dedi. Vücudunu biraz çevirmişti, böylece yanında asılı duran cesetten uzaklaşıyordu, ama yine de ona bakan cansız gözleri hissedebiliyordu.

"Arka cebimde çakmak var." dedi Yoongi, "Belki onu bir çeşit ateş yakmak için kullanabiliriz."

"İyi fikir!" diye homurdandı Jimin, "Kımıldamadan dur ve cebine uzanıp onu alayım- Oh bekle. Yapamam. Şu anda biraz meşgulüm, bunu kendin yapmak zorundasın!"

"Komik!" Yoongi tersledi, "En azından bir çıkış yolu bulmaya çalışıyorum!"

"Luna ve Jungkook gelecek," dedi Daisy kararlı bir şekilde, "Söz verdiler, gelecekler."

Aniden yüksek sesli bir hırıltı mağaranın etrafında yankılandı ve ardından yaratığın gümbürtülü ayak sesleri geldi.

"Geri döndü," diye fısıldadı Yoongi, Daisy'ye belli etmemek için ne kadar uğraşmasına rağmen gözlerindeki korkuyu gizleyemedi.

*******

Jungkook, güneşin ufukta zirveye çıkmaya başladığını görünce rahat bir nefes aldı. Uzun bir gece olmuştu ve ateş sönüyordu; bu sefer izin verdi.

Luna, Jungkook'un büyük ceketinin altında alabildiği kadar küçük çimenlerin üzerine kıvrılmıştı. Onu uyandırmak istemedi, belli ki dinlenmeye ihtiyacı vardı ama böyle bir lüksü yoktu.

"Luna." dedi çömelerek ve nazikçe onun omzunu sarsarak, "Kalkma zamanı geldi."

Luna esnedi ve oturdu, gözlerini ovuşturdu, "Uyuya mı kaldım?" Neredeyse kendi kendine mırıldandı, "Geri geldi mi?"

Jungkook ona gerçeği söylemeyi seçmeden önce durakladı, "Evet," dedi, "Ama sadece nehrin diğer tarafında duruyordu. Yaklaşmadı."

Luna ürperdi, "Bu şey korkunç."

"Evet," diye onayladı Jungkook, ayağa kalkmasına yardım ederek, "Ama sen cesursun ve korkunla yüzleşebilirsin."

"O kadar emin değilim," diye mırıldandı Luna, "Sen olmasaydın, ne yapardım bilmiyorum."

"O zaman burada olmam iyi." dedi Jungkook hafifçe gülümseyerek, "Onları senin için geri alacağım, söz veriyorum."

Luna gülümsemeye çalıştı ama çok yorgundu. Gece uzun ve dehşet dolu geçmişti ve tek düşünebildiği, İblis'in pençelerine hapsolmuş ailesiydi. Hayatta olup olmadıklarını bilmiyordu ve onları ne tür bir durumda bulacağı konusunda endişeliydi; eğer onları bulursa.

"Bugün dağa ulaşmalıyız," dedi Jungkook, tüfeğini omzunun üzerinden geçirecek şekilde kaldırarak, "Yolda dışarı çıkıp bizi rahatsız etmemeli, ancak son zamanlarda davranışları o kadar öngörülemez ki, herhangi bir söz veremiyorum."

Luna başını salladı ve Jungkook'un ceketini ona geri verdi.

Jungkook elini omzuna koydu, "Merak etme, seni koruyacağım." Biraz boğazını temizledi, "Ve dün gece için teşekkür ederim. Beni daha iyi duruma getirdin."

"Nasıl?" Luna şaşkın şaşkın sordu.

"Bana bunun gerçek olmadığını ve odaklanmam gerektiğini hatırlattın. Sen olmasaydın durum farklı olabilirdi."

Luna bu sefer gülümsemeyi başardı, "Eh, benim sana yardım ettiğimden çok sen bana yardım ettin. Hazırım, gidelim mi?"

Başıyla onaylayan Jungkook, yangının sönmekte olan son közlerine yöneldi, "Zamanla kaplayacak çok yerimiz var. Hadi gidelim!"