"Gidiyorsun demek."
Başımı salladım. "Öyle, ha bir hafta daha kalmışım, ha iki gün kalmışım. Ne fark edecekti ki zaten? Sonunda bir gidiş mutlaka olacaktı."
Sigaradan çektiği zehirli dumanı dışarı doğru üfledi. "Aklında gitmek olanı, kimse durdura...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Tekrardan merhabalar, Hikayeyi sevmeniz, beğenmeniz ve yaptığını yorumlar beni çok mutlu ediyor. Bunun için hepinize tek tek teşekkür ediyorum. Eve çok fazla bir okuyucu kitlemiz olmasa bile, bu hikayeye değer verip okumanız, çok tatlı.
Bölüm sonunda içimden geldiği gibi bir şeyler paylaştım. Okursanız sevinirim.
Umarım bölümü beğenirsiniz.
🤍 İyi okumalar diliyorum. 🤍
〰️〰️〰️
Haklıydım, sonuna kadar. Yusuf'u ardımda bırakıp gitmekte sonuna kadar haklıydım buna eminim ama neden bu canımı yakıyordu. O beni bırakıp gidebilmişti. Ben niye bu hale geliyordum ki?
Savaş köyün içine girmeden arabayı durdurdu. Bana döndü yüzünü.
"Yine iyi değilsin. Biliyorum. Ama şimdi eve girene kadar kendini tutman lazım Asiye."
"Savaş, ben bundan sonra kendimi tutmayacağım. İçimde yaşadığım her şeyi söyleyememek bana neler yaptı gördüm ben. Artık tutmayacağım kendimi. Ben de insanım ya." dedim saçlarımı toplamaya çalışırken. "O Kenan varya benim içim bitti artık. Bundan sonra onu görmek bile istemiyorum."
"Kenan'ın haberi varmış değil mi seni kaçıracağından?" diye sordu o da.
"Evet varmış. Ve buna beni hiçe sayarak izin vermiş Savaş. Göz yummuş. Aklım almıyor. Çıldıracağım ya."
"Tamam sakin ol artık, geçti gitti."
"Ben orada kalmak istemiyorum Savaş. Bizimkileri gördükten sonra beni götürür müsün buradan?"
"Götürürüm güzelim. Sen nasıl istiyorsan."
"Tamam o zaman, iyiyim hadi gidelim." dediğimde bana biraz daha baktıktan arabayı tekrardan çalıştırıp, köye girdi. Araba evin önünde durduğunda koca bir kalabalığın zaten dışarıda olduğunu gördüm. Ben daha arabadan inmeden hepsi üzerime atılmıştı bile.
"Yavrum, oy kuzum oy kurban olduğum. Çok şükur yarabbume." diye sardı beni babaannem.
Onun ardından anneannemle dedem sarıldılar bana. Anneannemin gözlerini yaşlı görünce hemen sildim yanaklarını.
"Asiye, iyisin değil mi güzelim?" diye sordu halam da bana sıkıca sarılırken.
Halamdan ayrıldıktan sonra, "Ben iyiyim, merak etmeyin."
"Çok korktum kızım, çok korkuttun bizi."
"Tamam, gördünüz işte. İyiyim ben. Sıkıntı yok. Rahatlatın artık." dedim onları sakinleştirmek isteyerek. Halbuki daha ben bile sakinleşememiştim.
