Upadłe Anioły || Draco Malfoy ✔️

40

| Nie chcę cierpienia, okej? |

✴️

Smutek otacza nas
jak mglista mgła
i pochłania nasze resztki
utłuczonego ciała
i serca,
które wciąż tkwi w tęsknocie,
mimo już potwierdzonych
spraw.

Nie mogę nic powiedzieć,
kiedy patrzę w twe oczy
smutne
i z pozoru piękne,
lecz widzę w nich łzy.
Nie chcę ich widzieć.
Nie w twoich oczach
nadziei, Aniele.

✴️

Wszystko szło za szybko... Otuwemy skończyły się, nie dręcząc już głów siódmoklasistów, co było największym upragnieniem nastolatków, jednak to nie tak, że ich stres całkowicie odpłynął w innym kierunku. Teraz dobrze wiedzieli, iż czeka ich dorosłe życie, które niekoniecznie jest dobrze wspominane przez dorosłych, którzy wciąż wspominają, iż chcieliby się znaleźć w szkolnych ławkach i trochę poimprezować. W tym momencie musieli spełniać swoje marzenia czy też zmuszać się do czegoś, czego nie chcą. Ci, którzy nasycali się bogactwem rodzinnym, mogli spokojnie wejść w dorosłe życie za pomocą rodziców, jednak osoby z nie do końca dobrym majątkiem rodzinnym, musieli po części radzić sobie sami.

Jednak nie to teraz było ważne. Ostatnie dni nauki przebiegały w szybkim tempie, co niekoniecznie podobało się niektórym uczniom. Wśród najstarszych klas panował niemały chaos, a w szczególności po stronie płci żeńskiej, która najbardziej rozrabiała. Nastolatki były załamane tym, iż ich przyjaźń z pozostałymi osobami, może zostać przerwana, więc wymyślały wszystko, aby tylko przypieczętować ich przyjaźń. Brooke myślała, że robią to tylko osoby, które mają nierówno pod sufitem, jednak zdziwiła się, kiedy jej przyjaciółki również wpadły na ten pomysł.

Jedni robili kolorowe bransoletki, które były zwyczajną biżuterią ładnie wyglądającą na nadgarstku. Innych wyobraźnia poniosła trochę za bardzo i prócz pięknie zrobionych bransoletek, były one zaczarowane jakimś zaklęciem, które miało wzmocnić ich więzi. Nie była to żadna Przysięga Wieczysta, lecz o wiele bardziej słabsze zaklęcie, które jedynie wskazywało i trzymało ich przyjaźń. Jeżeli chodzi o biżuterię, która miała łączyć przyjaźń piątki współlokatorek i przyjaciółek, były to srebrne pierścionki z grawerem przypominającym dwa skrzyżowane sztylety, które symbolizowały ich wymyślny Dzień Skrytobójstwa. Był to ich wspólnie wymyślony dzień, dlatego był to bardzo dobry pomysł na oznaczenie ich przyjaźni. Pansy również chciała uwiecznić ich konkurencyjną przyjaźń, co przyczyniło się do stworzenia  dwóch takich samych bransoletek, które składały się z zielonej części, na której końcu znalazła się głowa węża, natomiast druga część stanowiła czerwień kończąca się głową lwa. Całościowo prezentowała się naprawdę dobrze.

Obecnie siedzieli przy stole w Wielkiej Sali. Mogłoby się zdawać, że jest ponuro z powodu opuszczenia Hogwartu przez najstarsze klasy, jednak można było wyczuć jak wszyscy cieszą z ostatnich dni jakie zostały im. Nikt nie wiedział jak potoczy się dalsze życie. Marzenia mogły się spełnić, choć nie musiały. Tak samo było z przyjaźniami, związkami i innymi relacjami. Nikt nie wiedział jak to wszystko się potoczy i w jaką stronę. Wszyscy mieli nadzieje, że ich dalsze życie będzie jak te przez nich zaplanowane, jednak można było tylko gdybać nad własnym losem.

Brooke wgapiała się w swoje jedzenie, przesuwając widelcem posiłek jaki znajdował się na jej talerzu. Wciąż trzymał ją wstręt do jedzenia i można by powiedzieć, że to przyczyniło się do lekkiego spadku na wadzę, jednak dobrze wiedziała, że to wszystko było przez stres.

Aktualnie została przywódcą Stowarzyszenia Czarnych Wilków oraz stałym przedstawicielem rodu Roses. Na samą myśl o spełnieniu się jej marzeń, uśmiechnęła się delikatnie, jednak chwilę później przypomniała się o mniemanym małżeństwie, w którym chcąc nie chcąc, musiała być. Kiedy tylko Draco został przeniesiony do własnego domu i odpowiednio opatrzony oraz wyleczony, Brooke musiała wrócić do domu czy tego chciała, czy nie. Spędziła z blondynem cztery godziny, jednak kiedy na zegarze wybiła godzina druga, została powiadomiona o szybkim powrocie do domu.