KADIN (YAZIYOR )

23

Şaşkınlıkla bir o kadar da  çekingen tavrımla ilerledim koltuğa oturdum ve ne söyleyeceğini bekler bir şekilde yüzüne doğru döndüm.   " Senle konuşacaklarım var yüz yüze konuşmak istedim." Söze böyle başladı ve devam etti " normalde kimseyi yanıma çağırmam ama kimsesiz olduğunu duyunca bu haberi kendim üzülerek ve mecbur söylemem gerektiğini düşünerek çağırdım seni."biraz daha telaşım heycanım artmış, ve düşüncelere gömülmüştüm.  benim hayatımda endişe edeceğim tek kişi dedem. Bu düşüncemden sonra Ağlamaya başladım. "Dedeme bir şey mi oldu? lütfen söyleyin."  Malesef deden  kalp krizinden ölmüş üç gün önce olan bir şey bu ama haberi köylüler tarafında ulaşıldı buraya senin bilmen gerektiğini düşünmüşler."  Son cümlesi buydu hatırladığım son cümlesiydi beni bitiren konuşması buydu başımda beyaz önlüklü bir doktor " nasılsın, beni duyuyor musun? " diyerek dürtü.  " nasıl olabilirim hayattında ki tek kişide gidiyor nasıl olur insan benim durumdaki insan nasılsa ben öyleyim. Karanlık bir odada kıvrılmak istiyorum hafızam silinsin de tüm acıları unuttayım.  Doktorun dediklerine kulaklarımı tıkamış sadece tavana bakan gözler yaş akıtıyordu. Yaşam sebepsiz olur mu?  öyle sebepsizce yaşanır mı?  Ben yaşayamıyorum yaşamak istemiyorum benim ne bu dünya da kalmak için bir sebebim var .nede kimse için bir bekleyişim.  Tek bir şey  tek bir sebep benim kendimi öldürmemi, kendime zarar vermemi engelliyor.  Allah'ım emaneti kıyamam, yapmam Allah'ın bana verdiğini ben alamam.  İçim kan ağlıyor içim paramparça darmadağın bir ben varım.  Doktor başımda tepki vermemi bekliyor ama ben içimde çok şey bitirip, çok şeye başladı. Ama farkında değil. Yerimden doğruldum.  Ayağa kalktım ve adım attım. Doktor " " dur dinlenmen lazım. " Derken Ellime dur işaretini yaptım kısık sesle " ben iyim" dedim ve çıktım kapıda bekleyen gardiyanlara ellerim uzattım. Kolarımı kelepçelediler. Koğuşa kadar eşlik edip açtılar kapıyı bir daha haps ettiler o dört duvarın arasına.  Koğuşa  ölü bir beden yürürüyordu. Leyla abla dahil herkes yanima koştular "iyi misin? Ne oldu?  müdür ne dedi? Niye bu kadar geç kaldın? " sorular böyle kimseye cevap verecek ne halim vardı nede cümle kalmıştı tükenmişti içimdekiler tükenmişti cümlelerim.