Cassalini

15.Bölüm

📍Bana ulaşabileceğiniz adresler;

instagram: mavininkederi
twitter: mavininkederi

Parodilerimiz:

instagram: biricik_bilgin & lorenzocassalini 

"Lorenzo..."

Sert adımlarla içeriye girdiğinde bakışları benden ayrıldı, Brad'e kaydı. "Bu yavşağın," Bakışları beni buldu. "...yanında ne işin var?" Öfkeliydi, bakışları ok gibi gözlerime saplanıyordu. 

Brad, "Sandra..." dediğinde Lorenzo tek kaşını kaldırarak bakışlarını Brad'e dikti. Gözlerimi yumup açarken Brad'e döndüm. Ona kaş göz yaparak susmasını işaret ederken Lorenzo sert adımlarla Brad'in yanına gitti, karşısında dikildi. "Sandra ha..."

"Bay Cassalini ben-"

"SEN NE LAN?! SEN NE SİKTİĞİM YAVŞAĞI?!"

"Lorenzo!" Koluna dokunarak aralarına girmeye çalışırken Brad'in yakalarını sıkıca kavramıştı, ayaklarını yerden kesmişti. "Seni bir daha karımın yanında görürsem cesedini çölün en ücra yerine gömdürürüm! Ölünü bile bulamazlar! Anladın mı lan?!"

Brad titreyerek konuştu. "Karınız mı?!" Kafası bana döndü. Lorenzo yakalarından sarstı. "Bakma lan ona!"

"Lorenzo bırak artık!" Beni kaale almadığında eline dokundum, bakışları bana kaydı. Başımı eğdim. "Yapma..." deyip masumca baktığımda iç çekti ardından Brad'e dönerek öfkeli bakışlarıyla yere fırlattı. Brad kırık bacağın üzerine düşerek inlerken ona yardım edecektim ki kolumdan tutup kendine çekti Lorenzo. "Ne yapıyorsun?"

"Yapmam gerekeni." Arkasına dönüp adamlarına başıyla emir verirken, "Ya bıraksana kolumu!" dediğim halde aldırış etmeden beni sıkıca tutarak kapıya sürüklediğinde debelendim. Kolumu ondan kurtarmaya çalıştım. Lanet olsun ki çok güçlüydü. Bırak kolumu kurtarmaya çalışmak kolumu hareket ettiremiyordum bile. Daha fazla zorlarsam canımın yanacağından emin olduğum için durdum.

Bana yan profilinden bakış attı. "Aferin kızıma!"

"Ben göstereceğim sana kızı!" diyerek dişlerimi sıktığımda daireden çıktık, asansör olmadığı için merdivenlerden seri adımlarla inerken gürültüye meraklanan apartman sakinleri kapıya çıkmışlardı, bizi her gören gözlerini irileştirerek içeriye kaçıyor, kapıyı yüzümüze kapatıyorlardı. İnsanları da ürkütüyordu işte, böyle bir hayvandı bu!"

Apartmandan çıktığımızda, "Lorenzo onu o halde bırakamayız!" dediğimde beni sürüklemeye devam etti. Araba ilerideki siyah geniş Bugatti olmalıydı.

"Kapa çeneni!"

"Kapamıyorum!"

Arabanın önüne geldiğimizde, "İnatlaşmayı bırak da bin şu arabayı!"

Kolumu ondan çektiğimde buna izin verdiğimi fark edip ondan istifade geriye adımladım. "Binmiyorum! Gelmeyeceğim."

"Biricik," diyerek tısladığında öfke saçan gözleri gözlerimdeydi. Ona bir adım yaklaşarak yüzüne doğru konuştum. "Hıncını benden mi çıkaracaksın? Buyur, çıkar!"

"Lan ben sana kıyamıyorum, senin elin adamın evinde ne işin var?!"

"Brad benim arkadaşım!"

"SİKEYİM ARKADAŞINI!" Lorenzo'nun gerçekten sinirli olduğunu anladığımda sessiz kaldım, dişlerimi sıkarak kollarımı bağladım. burun kemerini sıkarak derin derin soluklar aldı verdi. Ne kadar saniyeler akmıştı geçmişti bilmezken, "Arabaya biner misin..." Gözleri beni buldu. "Lütfen."