📍Hikayede sıkça yetişkin içerik bulunmaktadır. Rahatsız olacaklarının okumamasını tavsiye ederim.
✔️ TAMAMLANDI.
Lorenzo Cassalini, ürkütücü bir zekaya sahipti ve de büyüleyici bir zevke...
Ancak yükleyebildim, bu saate kadar bekleyen varsa özür diliyorum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Lorenzo'nun endişe dolu bakışları üzerimden ayrılmazken elindeki purosunu bırakarak bana doğru adım attı. Tam karşımda durduğunda, aklım karışık vaziyette ona bakıyordum. Elimden tuttu. İtiraz edemedim, tepki vermedim. Beni çekerek salona doğru çektiğinde, baş parmağıyla tenimi sevdi. "Bu gece davette olacağız amca," dedi gözlerini benden çekmeden. Amcası, bastonuna ellerini bastırırken gözleri Lorenzo'ya bakıyordu. Lorenzo da ona dönerken ben de başımı çevirdim. Göz göze geldik.
Amcası öne çıkarak elini uzattığında, "Giovanni Cassalini," dedi. "Lorenzo'nun amcasıyım, kendisi merhum kardeşimden yadigardır bana." O kadar boşlukta hissediyordum ki kendimi, hayatım bir tuşla tepetaklak olmuş gibi hissediyordum. Uzatılan eli de geri çevirecek değildim. "Biricik Bilgin-"
"Cassalini," diyerek hızla araya girdi Lorenzo. Gözleri beni bulurken kafamı ona çevirdim. Hissiz gibiydim. Durgundum. Neden böyleydim? "Biricik Cassalini. Bundan sonra senin gelinindir amca." Amcası tek kaşını kaldırırken yüzündeki sert mizacını bozmadı. "Evlendiniz de haberim mi yok?"
"Yakındır." dedi Lorenzo.
Bakışları bana döndü amcasının. "Senin de var mı kızım?" Bana kızım mı dedi? Bu sahiplendiğinin bir göstergesi miydi? Yutkundum. Rızam... Bir dakika öncesine her şeyin bir oyun üzerine olacağını söylerdim, formalite evlilik yapacağımızı ama şu an hayatımın bir oyun olduğunu ve kandırıldığımı hissediyordum. "Var efendim." Amcası ilginç bir şekilde sözümden memnun olurken dudakları kıvrıldı. Lorenzo'ya dönerek elini omzuna attı. "Akşam muhakkak bekliyorum sizi."
Adam salondan çıkmadan evvel bana döndüğünde, "Seninle tanıştığımıza memnun oldum kızım," dedi ve ellerim istemsizce terledi. Sanki Lorenzo ile uzun zamandır sevgiliymişiz de o bana evlilik teklifi etmiş ve ben kabul edince beni ailesiyle tanıştırmaya getirmiş gibi ortamdı şu an. Karnım ağrıyordu.
Başımı silikçe salladım, "Ben de." demekle yetindim. Daha fazla söz söylemeden arkasını dönerek salonu terk etti Giovanni Cassalini. Salonda Lorenzo ile yalnız kalınca elimi ondan çektim ve yanından geçerek camın önündeki koltuklardan birine oturdum. Kendimle yalnız kalmaya ihtiyacım vardı ama bu kez aklımdaki soruların cevaplarını bulamazdım. Tek başıma yapamazdım bu sefer.
Lorenzo yanıma oturduğunda ona doğru döndüm. Gözlerine baktığımda onun çoktandır beni izlediğini gördüm. "Nereden başlamak istersin?" Böyle bir soru daha yerinde olur gibiydi çünkü o kadar çok şey vardı ki, söylenmeyen, saklanılan, gizlenen olaylar, sırlar... Kendimi bir bulmacanın içinde gibi hissediyordum. Dahası, bir labirentte kapana kısılmış gibi.
