"အိပ်တော့ရအောင်၊ အိမ်ထဲဝင်ရအောင်"
"ငါ ကောင်းနဲ့ပဲအိပ်ချင်တာ"
"ဒါဆို အကွေးအိပ်မှပဲ၊ ကျွန်တော် အခန်းထဲလိုက်ပို့ပေးမယ်။ အိပ် အိပ်"
လက်တစ်ဖက်ဖြင့် သူမလေးရဲ့ကျောပြင်ကို ပွတ်သပ်ပေးပြီး လမ်းကြားလေးထဲ အရှေ့အနောက် လျှောက်ရင်း သူမလေးကို ချော့သိပ်နေမိသည်။
အချီခံထားရတဲ့ အကွေးကလည်း ကောင်းရဲ့ ခါးကို တင်းကျပ်စွာခွထားရင်း ကောင်းရဲ့ပခုံးပေါ်မှာမေးတင်ကာ မျက်လုံးလေးတွေမှိတ်ထားလေသည်။ကောင်းဆီကနေ ရနေတဲ့ ကိုယ်သင်းရနံ့ကို ရှူရှိုက်ပြီး အိပ်ရတဲ့အရသာက ဘာနဲ့မှမတူပဲ အေးမြစေသည်။ကောင်းနဲ့သာဆိုရင် ပြင်သစ်မဟုတ်ပဲ ငရဲပြည်ဆိုလျှင်တောင်မှ အကွေးက သွားဖို့ တစ်ချက်တွန့်မှာမဟုတ်ပါ။အကြောင်းပြချက်ကရှင်းသည်...ကောင်းပါနေလို့ပါ။
အချိန်တိုင်းမှာ ကောင်းသာရှိရင် အဆင်ပြေမည်ဆိုတာကို အကြွင်းမဲ့ယုံကြည်သည်။အခုထိ အသက်၂၀မပြည့်သေးတဲ့ ကောင်းက အကွေးအတွက်တော့ ဒီကမ္ဘာမှာ အယုံကြည်ရဆုံးနှင့် အဆင်ပြေဆုံးသူပင်။
ဒီည ကောင်းသာမရှိဘူးဆိုရင် သူမ အိပ်ပျော်ပါ့မလားလို့တွေးမိပြီး ဘယ်ရယ်မဟုတ် အကြောင်းပြချက်မဲ့စွာပင် ကောင်းရဲ့လည်ပင်းကို မသိမသာလေးနမ်းမိသည်။ကောင်းကို သူမချစ်နေပြီ။ဆောင်းနဲ့ ကိုကိုနဲ့ နမ်းတာကို မြင်ဖူးသည်။ တစ်ယောက်နှုတ်ခမ်းကို တစ်ယောက်က မလွှတ်တမ်းနမ်းနေကြတာကို သူမ အသေအချာမြင်ခဲ့ဖူးသည်။သို့သော်လည်း ကောင်းကတော့ ငယ်သေးလို့ထင်သည်။ ကောင်းက အနမ်းတွေကို မတုန့်ပြန်တတ်ပါ။ထို့ကြောင့် အကွေးကပဲ ကောင်းကို သိသိသာသာရော၊ မသိမသာနဲ့ပါ အနမ်းခြွေနေရသည်။
"အိပ်ပြီလား..."
"ဟင့်အင်း"
"မအိုက်ဘူးလား..."
"လေးလို့လား"
ပခုံးပေါ်ကနေ ဖယ်ခွာပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင်မေးတဲ့ ထိုအပြောကို ကောင်းချက်ချင်းပဲ ခေါင်းယမ်းပြလိုက်သည်။ ကောင်းကို သေချာစိုက်ကြည့်ပြီး ကောင်းရဲ့မျက်နှာကို သူမလက်လေးတွေနဲ့ ကိုင်ယူကာ ကောင်းရဲ့ နဖူးကို အခြွေပြန်သည်။ ဒီနေ့ အကွေးလေးဘာဖြစ်နေပါလိမ့်လို့တွေးပေမယ့်လည်း ကောင်းကျေနပ်နေတာတော့ အမှန်ပါ။
BINABASA MO ANG
ကော်ဖီတစ်ခွက်၊ကြံရည်တစ်ခွက် နှင့် အချစ်တစ်ပွဲ (Completed)
Poetryအချစ်ကဘာလဲလို့မေးတော့ သူပြန်ဖြေတာက အချစ်ဟာအဆင်ပြေမှုပဲတဲ့။
