Dilhun - Kahraman Koçovalı

2. Bölüm

Kumsal

Gözlerimi hastane odasında açtığımda odada kimseyi görmemiştim. Nefes aldıkça boğazım açıyordu. İçeri doktor  girdiğinde korkuyla ona bakmıştım. Yanıma yaklaştığında kendimi kasmıştım. Kolumdaki serumu kontrol etmişti.

"Kumsal hanım geçmiş olsun."

"Sağ olun."

"Sinir krizi geçirmişsiniz."

Kafamı salladığımda doktor konuşmaya devam etmiş nelere dikkat etmem gerekli onları söylemiş odadan çıkmıştı. Doktordan sonra içeri annem,babam ve ablam girmişti. Ablam yanıma gelerek alnımdan öptü.

"Özür dilerim üstüne gelmemeliydim."

Gülümseyerek karşılık vermiştim. Serum bitince annemle babam çıkış işlemleri için çıkmışlardı.Bizde ablam birlikte hastanenin bahçesine  çıkmıştık. Arabamıza doğru yaslanmış, kollarımı kendime iyice sarmış etrafı izlemeye başlamıştım. Ablam annemler gelmediği için onların yanına gitmişti bende tek kalmıştım.

O an onu gördüğümde korkudan titredim buraya gelmişti beni almaya. Yanıma yaklaşmaya başladığında  koşmaya başladım.Hastaneden çıkmış bilmediğim sokaklara girmeye başlamıştım, arkama baktığımda peşimden geliyordu.

"KAÇMA ÖĞRETMEN HANIM!"

Daha hızlı koşmaya başladığımda ağlamaya başlamış gözlerim buğulanmıştı. Sokaktan döndüğümde birine çarptım. Adam düşmemem için belimden tuttuğunda kurtulmak için çırpınmaya başladım.

"Bırak beni lütfen."

"Durun hanımefendi sakin olun."

Peşimdeki adam sokaktan dönüp beni gördüğünde yavaşlamış gülümsemişti. Beni tutan adamın arkasına geçtim.

"Verme beni öldürecek."

"Aaa seni öldürmeyeceğim güzelim."

Bize iyice yaklaştığında önümdeki adam beni almasına engel oldu.

Terörist silahını çıkartıp uzatınca önümdeki adam sakince durmuş ıslık çalmıştı. Nereden geldiklerini anlamadığım bir sürü genç teröristin  etrafını sarmıştı. Adam bana dönmüş kolumdan tutarak çekiştirmeye başlamış bir kahvenin içine sokmuş, içeride oturan adamları dışarı çıkartmıştı.

"İyi misin?"

Kafamı salladığımda hala korkudan titriyordum,beni sandalyeye oturtmuş su vermişti.

"Kimdi o adam? Ne istiyor senden?"

Tanımadığım ama hayatımı kurtaran bu kahraman adam bana bir şekilde güven veriyordu.

"Terörist!"

"Ne işi var bu teröristin seninle?"

Ellerimle yüzümü sıvazlamış karşımdaki adama baktım.

"Kafayı bana takmış, ben öğretmenim bir ay önce doğuda görev yapıyordum,kaçırdı daha sonra askerler beni buldu,şimdi ailemin yanındaydım ama buldu alacak beni. İstemiyorum.Beni alsın istemiyorum."

"Tamam sakin ol kimse almayacak seni!"

Beş dakika sonra biraz daha kendime gelmiştim. Adam karşıma sandalye çekmiş benimle sessizce oturuyordu.

"Kumsal ben."

Konuşmamla bana bakmış gülümsemişti.

"Kahraman bende."

İsmini söylemesiyle kıkırdamıştım.

"Ne oldu?"

"Adının hakkını veriyorsun."

Dememle  gülmüş bende gülmesine eşlik etmiştim.

"Benim gitmem gerek annemler merak etmiştir."

"Ben bırakayım istersen?"

"Zahmet olmazsa."

Beraber kahveden çıkarken etrafı izliyordum mahalle normal gözüküyordu ama çatıda duran gençleri görmüştüm. Arabaya bindiğimizde adresi söylemiş arkama yaslanmıştım. Arabada gördüğüm işareti sorduğumda bana o mahallenin adını söylemiş,o işaretinde simgesi olduğunu söylemişti. Eve geldiğimizde teşekkür için Kahraman'a döndüm.

"Teşekkür ederim."

"Önemli değil,merak etme o herif bir daha seni rahatsız etmez."

"Emin misin?"

"Hayır Kahraman ben."

Suratımı buruşturduğumda, Kahraman'ın yanakları kızarmış,ensesini kaşıyıp gülmüştü.

"Çok kötüydü."

"Özür dilerim."

Tekrar teşekkür etmiş arabadan inmiştim. Babamın arabası evin önündeydi,zile basmış apartmandan içeri girmiştim. Beni gördüklerinde rahatlamışlardı. Annem önce sarılmış sonra kızmaya başlamıştı. Nereye gittiğimi sorduklarında dolaşmaya demiştim ama inanmamışlardı zaten beni fazla zorlamamış odama kaçmıştım.

•••