Katil +18

1

(Başlama tarihi alalım)

{Giriş}

ben bu lanet olası hayatımda siyahın içinde pembe arayan biriydim belkide pembe arıyım derken kırmızının içinde boğulaçaktım belkide yaptıgım hattalar yüzünden acı cekecektim

Gün bitmeden o gün içinde ne yaşayacagını bilmesin o lanet gün anlına yazılan herşey olur aynı sekiz yaşında ailemi kaybettigim gibi ilk annemi sonra babamı kendimi hala aynı hisetiyorum yanlız ve hisis berbat ,igrenc,cirkin,

Belkide bunları hisetmemin tek nedeni cevremin bana hitap şekilleriydi hala sevgiyi tam hisedemedim hala üşüyordum annem öldügünden belli üsüyordum yagmurun altında islandiktan sonra bir daha ruhum kurumadı. İsınmadı ,kimse bakmadı bana sevgiyle

hala evimin önündeki kaldırım taşlarında yağmur yagarken agladıgım günler vardı aklımda hıckırıklarım hala duyulurdu cigliklarim feryatlarim annemin ve babamın geri gelmesi için dua edişlerim yalvarişlarım hepsi beynimde bir yer almiştı içimdeki masum alnayı öldürmüşmüydüm HAYIR asla öldüremezdim kendime ve babama bir sözüm vardı kücüktüm ama herşeyi hatirlıyorum asla değişmiyecektim ne olursa olsun

Neysem o olacaktım ama bu bazen çok zordu kendini kaybetmen bu lanet olası toplum ve cevreye ayak uydurman gerçi her zaman dışlanmıştım ve hiçbir türlü ayak uyduramamıştım uyduracagımıda sanmıyordum hep tek kalacaktım hep yanlız hicbirzaman brni seven biri olmıyacaktı

Kabul ediyordum belkide hayatta olan ölüydüm ben içimde bin defa ölmüştüm brnim hayatım.zehirli bir yılandı, ruhumu bindefa zehrini akıtmıştı sokulmaktan bıkmayan ruhum hala direniyordu

Kaybetmeyi iyi bilirdim cünkü zaten ben kaybolmuşum ,kendimj kaybetmişim neşemi,mutlulugumu ve en önemlisi ruhumu ve içimdeki kücük alna'yı

Evet 15 yaşımda ilk 15 yaşımda dışlandım ve bunun tek nedeni ailemin olmamasiydı canım yanıyordu 18 yaşıma kadar yakın bir akrabamızda kaldım ve ordada hayatım düzene sokamadım yaralanmiş ve ölmek üzere olan ruhumu iylestirmeye calişirken daha derin yaralar aldım

kaçtım evet ilk defa evden kaçtım yetmedi ülkeden kaçtım peki neyden kaçmıştım sorunlardanmı yoksa gerçeklerdenmi hiç bilmedim bir şekilde kaçıyordum belkide kendimden kacıyordum ama sorunlarım benim gölgemdi her hayatımda acan güneşte belirgin bir şekilde karşıma cıkıyordu peki neden karanlıgımda yanımda yoktu

Kısa bir zaman amerikada yaşadım ve daha sonra koreye geri geldim eski ev hala duruyordu ailemin bütün mirası bana kalmıştı bu kadar araba ev umrumda bile değildi hiçbirşey umrumda degildi

Sadece mutlu olmak istiyordum sadece ama sadece benligimi bulmak istiyordum sadecemi sadece nefes almak istiyordum yasadıgımı hisetmek için

kısa sürede bana kalan mirasın hepsini sattım ellimde koca bir hiç kaldı çalışmaya başladım kendime bir hedef koymuştum gündüzleri lokanta aksamları ise bir bardı iğrenç bir anda igrenç bir hayatın içinde bulmuştum kendimi

Gerçi iğrenc olan birsey daha ne kadar iğrenclesebilirki dedim kendi kendime bana bu hayatta ne icin geldigimi ve ne icin yaşadıgımı unuttum

•••

Gece gec saatlere kadar calısıyordum nerdeyse barda sabahlıyordum gece 10 da başlayan işim sabah 5 e doğru bittiyordu her dk çektigim alkol kokusu genzimi yakıyordu ve yine lanet bu ses bana sesleniyordu dudaklarım arasından "siktir be" cıktı