Katil +18

66

"PARCALANMİŞ BİR RUH"

Bu hayatta kendini ve hayalalerini çogu şeye feda edersin ruhun ve hayalerin yaraların ve zamanla ölmeye başlarşın ama bu fiziksel bir ölme değil ruhsal acidan bir ölmedir belkide onun gözlerinin içine her baktıgımda tekrar tekrar ölüyordum

Ölüyordum, bir şeyi aciklamak çok kolay aslında acilarımı dertlerimi duygularımı teker teker mısra mısra okumak kolay

Peki gerçekten bu duyguları hisederek okuyan varmıydı kısa ve net yoktu

beni kimsenin anladıgını sanmıyordum
Onun için hala yanıp tutuşan kalbimin alevi gözlerimde belirginleşmişti evet hala onu seviyordum halada ona aşıktım

Tekrardan boguluyordum ama bu sefer karanlıkların içinde değil onun gözlerinin içinde boğuluyordum bedenim'e nefesim kadar yakındı ama kalbime gök yüzü kadar uzaktı zihnimin içinde dönen düsünceller
Beynimi tırmaliyip duriyordu neden burdaydı !

O geceden sonra hiç yüz yüze gelmemiştik şu an bu yaşadıgım şeyi ruya olmaması için yalvarıyordum resmen onu istiyordum doğru bana ne yaparsa yapsın ne yaşadırsa yaşatsın hiçbir zaman ona karşı cikamıyordum nefesi yüzüme degdiginde kendi nefesimin kesildigini hissetim ellerime düşen damlayla ruhum parçalandığını hisettim sanki bu yasadiklsrim tekrar bir ruya gibiydi boy farkı yüzünden yüzüme doğru egildi artık daha net hisediyordum nefesini

Kendi nefesimi tutuyordum sanki nefes alsam ölcekmişim gibi sadece bakıyordu ben onun gözlerinin içinde kayboluyor o da benim gözlerimin içinde kayboluyordu

Kalbimin ritmini bir ben bilirim bir'de gögüs kafesim gözlerinden bir damla daha yüzünde süzülürken kurumuş dudaklarını haraket ettirdi

"Binlerce kez özür dilerim" gözlerindeki korkuyu hisettim o anda pişmanlıgını,masumlugunu, harap olmuş gözlerinin içine bakıyordum direkten

Susmuştum sadece susmuş sanki agzıma bir mühür vurulmuştu sanki dikilmişti dudaklarım kıp kırmızı olmuş gözlerinin içinde takılı kalmıştı

Bedenini benden uzaklaştırdı sadece ona bakıyordum

Sadece gülmek istemiştim ölmek değil ama anladımki her gülüsün arfında yatan bir ölüm vardı ben her zaman onun yüzüne bakarken gülüyorfum ama kim bilebilirki duygularımı ve hislerimizi öldürecrgini

Gözlerine daldım her gözlerinin icine daha net odaklandıgımda bütün acı anıllarım teker teker kalbime saplanıyordu delik teşik olan kalbim hala onu seviyordu kapanmayan yaralar acmasına ragmen hala ona kızamıyordum

Aramızdaki mesafe tekrar kapandıgında ikimizde ağlıyorduk amacsızda sırtımı soguk duvara yasladım vr sadece "neden?" dedim boşevde yankılandım sesim kalplerimiz cıglıklar icinde boğulurken dillerimiz lal olmuştu ne ben ne de o konuşuyordu susuyordu, haksızlıgı yaşayıp susmak zoru yaşatsada kalbimiz artık yavaş yavaş. Degil koşarak çöküyordu

Yavaşlıyordu,hisediyorduk sona yakındık hemde hiç olmadıgımız kadar ölüyorduk bedensel degil ruhsal hayatımızdaki pembe yaşamların kırıntılarında siyahla son bulmuştu kaybetmiştik,kısa bir an yere gözlerim kaymıştı omzum duvarda sürüklenirken yere oturdum

Gözleri ,gözlerime değdiginde kalbim son bir kez carparmıs gibi onu arzuluyordu derin derin nefes almak istiyordum ayaga kalkıp cıglık atmak istiyordum deliler gibi ağlamak istiyordum belkide ölmek istiyordum gözlerimi mden akan yaşlar soguk zeminr teker teker düserken o sadece bana bakıyordu