Katil +18

62

(Bunu yapaçagını tahmin etmemiştim)

İçeri girdiğimde gördügüm o manzara belkide hayatım boyunça bende büyük bir iz bırakaçaktı bundan sonra hiçbirşey eskisi gibide olmıyaçaktı bir kaç adım geriledim ve tökezliyerek yere düstüm arkamdan gelen jimin ise içeri girer girmez aynı manzara ile karşılaştıgında şok içinde baka kalmıştı düstügüm yerde başından belli tutuğum göz yaşlarımı selbes bırakmıştım karşımdaki yatakta iki ciplak beden vardı geldiğimizi bile farketmemişlerdi birbirlerine sarılmış uyuyorlardı duvardan tutunarak ayağa kalktığım esnada etraf bulanıklaşmıştı hıckırıklarımın arasında nefes almaya çalışıyordum jimin bana doğru yaklaştı ve sakin olmamı istiyordu bulanıklaşan etraf tamamen kendini karanlığa bıraktı tek hisettiğim şey belimdeki iki çift eldi...

***

Ben neden yaşıyordum?
Amacım neydi? karanlık dünyanın içinden ciktiğimi sanıyordum sadeçe kısa bir zaman diliminde toz penbe hayata adım attığımı düsünmüştüm bunça yaşadığım herşey yalanmıydı? Yaşadıgım herşey koca bir HİÇ'miydi ?
EVET koçaman bir yalan ve koça bir hiçten ibareti bu yaşadıklarım ,ve ben bu hiçliğin senoryosunda baş roldeydim belki bir ünlü dizisinin başrölü değildim belki bir dizidede oynamıyordum ama kendi hayatımdaki rolüm'de jungkook ve ben başröldeydim ve bizim dizimizde mutluluğa yer yoktu bunu kalbimin en derinlerinde hissetmiştim belki bütün bu olanlar jungkook ve ben bir araya gelemiyeçegimize işaretti belkide kader beni mutlu görmek istemiyordu ...

gözlerimi araladıgımda ilk gördügüm kramsi tavandaki desenlerdi uzun bir süre tavanın desnelerini inceledikten sonra bu odanın kendime ait olmadığını anladığım anda kafamı kapıya doğru cevirdiğimde jimin in koltukta uyuduğunu fark ettim hafif yatagın içinde oturur pozisyona geldim olança yorgun düşmüş bedenimi kaldırdırmaya çalıştım hala jungkook'u o halde başka bir kızla gördügüm aklıma geldikçe gözlerimden yaş akıyordu bu görduğum şeyi asla unutmuyaçaktım ya onu afedeçekmiydim? "HAYIR" bunu yapmıyaçaktım belkide jungkooktan uzak durmam acılarımı hafifletmemi sağlardı ve ne kadar uzak durursam o kadar az acı çekerdim jungkook'un bana olan sevgisinin bu derece az olduğunu bilmiyordum ve hiç tahmin etmiuordum helekide benim bu kalbim bu derece ona deliçe atmasına rağmen onun bana yaptıgı tek şey ihanetti...

kalbimdeki saplı olan o pıcağı herkezden sakınırken ve saklarken jungkook'a bütün benliğimle güvenip göstermiştim o yaramı tek korktuğum o şey o piçagı cikartıgımda canım yanmasıydı ,bunu kendim başaramamıştım ,ama jungkooka güvenererktende hata yapmıştım benim için yaptıgı tek şey kalbimdeki saplı olan o bıçagı döndere döndere kalbimin daha derinlerine saplamak oldu ne derdime bir care bulabildi ne de beni yarasız bıraktı kalbimde açılan o yarayı günden güne daha da çok genişletti buna ben izin vermiştim tüm bu olanların tek sebeb kaynağı bendim eğer jungkook'u hiç tanımasaydım...

Sonki göz yaşlarımı elimin tersiyle sildim ve masanın üzerindeki telefonumu uzandım rehbere girdim kimi arıyaçaktım zor günlerde kim vardıki yanımda ? Bakışlarım tekrardan jimini bulduğunda hala uyuduğunu farkettim telefonumun bildirim yerindeki saate baktıgımda saatin geçeyarısı 2:46 olduğunu gördügümde biraz şaşırmıştım kac saatirki uyuyordum ben yada kaç saatirki acılarımın içinde çırpınıyordum yataktan baş dönmelerimle birlikte kalktım ve saga sola aksıyarak kapıya kadar ilerledim kapıyı araladıgımda etraf zifiri karanlıltı ışıkları acmaya bile gerek duymadım cünkü her seferinde sonum bu zifiri karanlıktı merdivenlerin başından tutunarak aşaga katta indim ve dış kapıya yöneldim bir kez daha kacıyordum bir kez daha jungkookun beni bulaçagını bile bir kez daha kaçıyordum

***
"Canın cehenneme"
"Sen neden dogdunki"
"Çok ernegçe davranıyorsun"
"Malsın!"
"Senden utanıyorum"
"Çok cirkinsin"
....
Hayatım boyunça tek duyduğum kelimlerdi bunlardı peki ben bunlara neden katlanmıştım nedensizçe katlanmıştım şimdi ne yapaçaktım!?
nereye kaçaçaktım?

evimdeki tozlanmış yatagımın carşaflarını cikartım ve yerine temiz çarşafları yerleştirdim ve yatağıma uzandım yağrın ilk işim bu şehirden gitmek olaçaktı evet en iyisi buydu bu şehirden gitmek ve izimi kaybettirmek kendimi sorgulamaya başladım bu aşk bana ne getirdi diye düsündüm sadeçe açıdan başka hiç birşey ve ben daha fazla acı çekmek istemiyordum gözümdrn akan yaşlarla göz kapaklarım ağırlaştı ve yorgun ve hisis bedenimi uykunun kollarına bıraktım

⭐▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫⭐

Kırlık bir alandaydık civil civil kuşların sesi ve mis gibi temiz hava yeşil cimenler yeşil ağaçlar ve o çimenlerin ustunde koşarak benden uzaklaşan jungkook ellimi jungkooka doğru uzatım ve "Jungkook" diye arkasından bağırdım bir anda durdu ve bana baktı yüzündeki gülümseme hala aynıydı "nereye giddiyorsun" diye tekrardan seslendim soruttuğu yerden bana doğru koşmaya başladı yanıma kadar geldi ve ellerimden tutu ve alaycı bir ses tonuyla "burdayım bir yere gittiğim yok" bir anda yüzündeki gülümseme solmuş ve dudaklarını büzerek tekrardan "beni bırakıp gitmiyeçeksin dimi alna" cümlenin sonlarına doğru sesi kalınlaşmıştı ne oluyordu "hayır gitmiyeçehim" diye mırıldandım göz acıp kapayanaça jungkook yok olmuştu nereye gitmiśti bir anda ne olmuştu, her şey çok hızlı gelişiyordu yeşil cimler ve ağaçlar bir anda yerini kahverengiye bırakmıştı temiz hava birden kitlenmiş ti hava karanlık pis bulutlarla dolmuştu etrafta kahkaha sesleri yükseliyordu daha deminki alandan eser yoktu bu yer aynı insana benziyordu biri normal yüzü biri ise karanlık tarafıydı derinden gelen sesler "jungkook,jungkook,jungkook" diyordu aklımı kaçırmak üzereyedim ellerimle kulaklarımı kapatım ve yere dizlerimin üzerine düştüm "YETER" diye bağırmaya başladım
⭐▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫⭐

Gözlerimi araladıgımda kulagıma gelen kapı calma sesiyle yataktan sıcrayıp kalmtım duvarda asılı olan saate baktıgımda saatin 10:43 olduğunu farkettim tekrardan kapının çalmasıyla irkindim ve çama doğru adımladım perdeyi hafif araladıgımda gördügüm kişiyle sokta kalmıştım

>>>><<<<

Yeni bölüm biraz zaman alabilir sınav haftası yaklaşıyor...