Hayatı boyunca geçmişinden ve hayatını mahveden adamdan kaçan, kendi ayakları üzerinde durmaya çalışan, kimsesi olmadığı için yalnızlığı kendisine arkadaş edinmiş bir genç kızın; bir gece yarısı evine dönerken bir anda önüne çıkan yaralı adama ettiğ...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
♬/Sufle - İçinde Aşk Var
Oylarımızı verelim, yorumlarımızı yapalım. 🖤
İyi okumalar.✨
Ecmel KARAN
"Zira ben seni hayatım boyunca sevmiş olmaktan hiç yorulmadım."
Yaşadığım, gördüğüm, okuduğum, duyduğum ne varsa her şeyi attığım bilinçaltımın derinliklerinden sıyrılıp gün yüzüne çıkan bu sözcükler yankılanıyordu kulaklarımda sabahtan beridir.
Bir kitapta okumuştum bu sözü ve bir şeyleri hafızamda tutmakta sorun yaşayan birisi olmadığımdan aklımda kalmıştı.
Sevmek yormaz mıydı insanı?
Sevdiği kişinin kendisine yaşattığı zorluklardan yorulmaz mıydı insanın ruhu?
Ben yorulmuştum.
Yaşadıklarım artık ağır geliyordu ruhuma.
Yorulduğum zaman dinlenebilmek için bir liman arıyorum ama zaten ruhumu yoran kişi, benim limanımdı. Kendimi kötü hissettiğim her an yanına gittiğimde onun yanında tüm kötülüklerin son bulduğunu ve güven duygusunun etrafımı bir kalkan gibi sardığını hissediyordum.
Ama şimdi ayrıydık sevdiğim adamla.
Araf; hemen sol tarafımda, pencerenin birkaç adım solunda duran koltuğun üstünde uyuyordu.
Dünkü kazadan sonra alışkın olmadığım bir yerde açmıştım gözlerimi. Uyandığım zaman en son neler olduğunu hatırlamıyordum ama bir süre beyaz tavanla bakışmamızın ardından yaşadıklarım yavaş yavaş aklıma düşmüştü. Aklıma aniden Araf gelmişti ve gözlerimi etrafta telaşlı bir şekilde gezdirmeye başlamıştım. Hastanelerden korkmazdım ama hastanede yatmaktan korkardım. Bu korkumdan dolayı dün gece yine Araf'a sığınıp onu aramıştım.
Aptallıktı yaptığım.
Ben kendime kızarken içeriye polis memurları girmişti ve kaza için ifade almışlardı. Ben ifademi verdikten sonra polis memurları kendi aralarında bir şeyler konuşurken içeriye doktor girmişti ve durumumu sormuştu. Kaza olduğunda benimle ilgilendiğini ve o darbelere karşı hâlâ hayatta olduğum için çok şanslı olduğumu söylemişti.
Belki de hayatımda ilk defa birisinden şanslı birisi olduğumu duymuştum. Hayat, her yerden bir kez vurduğu için şansın benden yana olduğunu pek söyleyemezdim ama bazı konularda çok şanslı olduğum gerçeğine de kör olamazdım.
13 sene boyunca tacizci bir kuzenle aynı çatı altında kalıp kendime fiziksel anlamda hiçbir şekilde zarar verebileceğim bir şeyler yaşamamış olmam çok şanslı birisi olduğumu gösteriyordu.
Üniversiteyi bitirip hemen iş hayatına atılmam da çok şanslı birisi olduğumu gösteriyordu. Doktor olabilmek için çok çalışıp tıp fakültesini kazanmak gibi bir hayalim vardı, onun yıkılmasına rağmen şu an çalıştığım işimi de gayet seviyordum. Bir gelirim var, diyerek kendimi motive edebiliyordum.
