Hayatı boyunca geçmişinden ve hayatını mahveden adamdan kaçan, kendi ayakları üzerinde durmaya çalışan, kimsesi olmadığı için yalnızlığı kendisine arkadaş edinmiş bir genç kızın; bir gece yarısı evine dönerken bir anda önüne çıkan yaralı adama ettiğ...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Araf Erdem KARAN
Karşımda bana üzgün gözlerle bakan karıma kaçıncı kez olduğunu saymayı bıraktığım sözlerimi tekrar söyledim.
"Sorun yok, her şeyi hâlledeceğim."
"Ya başına bir şey gelirse," dedi ağlamaklı bir sesle. "Benim yüzümden..."
"Bir kez daha benim yüzümden dersen," dedim sözünü sertçe keserek. "Sana karşı daha sert konuşacağım!"
"Ama,"
"Bak yavrum," dedim ellerimi omuzlarına koyup omuzlarını hafifçe sıkarak. "Geçmişe müdahale edemezsin. Olmuş bir şey için üzülmek, söylenmek bir şeyi değiştirmez. Her şeyi hâlledeceğim ve bir daha o insanlar hakkında konuşmayacağız. İnsanlar beni çok yoruyor ama sen böyle yaparak beni daha çok yoruyorsun. Yapma, lütfen."
Tane tane konuşup uyarılarımı yaptıktan sonra yüzündeki üzgün ifade kendisini biraz daha belli etti. Onu incitmek niyetinde değildim tabii ki de ama kendisini suçlayarak hem kendisini hem de beni yoruyordu. Buna dur, demek gerekiyordu. Gerek yumuşak bir dille, gerek sert bir dille.
"Özür dilerim, engel olamıyorum kendime." dedi alçak bir sesle.
Sağ omzundaki elimi gevşetip elimi yanağına çıkardım. Baş parmağımı yanağında usulca gezdirirken, "Biliyorum," dedim. "Ben de engel olamıyorum kendime. O yüzden ikimiz de bir şeyler için daha çok çabalayalım, olur mu yavrum?"
