KALBİME TAHT KUR

3. Bölüm / Yalnızlık ve Çaresizlik

İyi okumalar.✨

Oylarımızı verelim, yorumlarımızı yapalım. 🖤

Ecmel ÖZKAN

Ben korku dolu gözlerle karşımda duran Buğra'ya bakarken Buğra da bana şaşkın bakışlarla bakıyordu. Beni görmeyi beklemediği her hâlinden belli oluyordu tıpkı benim gibi.

"Ecmel?" dedi sesine de yansıyan şaşkınlığıyla.

Yavaş adımlarla bana doğru gelmeye başlayınca elimdeki poşeti sıkıp bir adım geri gittim.

Karşımda durup, "Hiç değişmemişsin, hâlâ çok güzelsin." dedi.

Ben ne tepki vereceğimi bilmez bir şekilde ona bakarken elini kaldırıp yanağıma dokunmasıyla irkilerek geri çekilip, "B-benim gitmem g-gerek." dedim.

Elimdeki poşeti yere bıraktığım gibi arkama dönüp koşar adımlarla odadan çıktım.

Asansöre binip zemin kata art arda bastım. Kapılar kapanınca sırtımı asansör duvarına yasladım.

Bu olamazdı, burada ne işi vardı onun? Umarım benim için gelmemiştir. Gözlerimi kapatıp ellerimle yüzümü kapattığımda gözümün önüne yine aynı görüntüler geldi ve kulaklarımda sesler yankılandı.

Artık kaçacak yerin kalmadı.

Senden nefret ediyorum Buğra!

Dokunma bana!

Seni bırakmam Ecmel.

Asansörün durmasıyla gözlerimi açıp koşarak çıkışa doğru ilerledim. Gözümün önüne kesik kesik gelen görüntüler ve kulaklarımda yankılanan sesler yüzünden etraftaki insanların sesleri uğultu gibi, görüntüleri ise bulanıktı. Tek istediğim buradan çıkmaktı, eskisi gibi kaçmak istemiyordum artık.

Kapıdan çıkmama birkaç adım kala birinin kolumu tutmasıyla çığlık atarak elin sahibine baktım.

"Bırak beni!" diyerek kolumu çekeceğim sırada bu kişinin Araf olduğunu gördüm.

"Ne oldu?"

Kolumu kendime çekmeye çalışarak, "Ben gitmek istiyorum, kolumu bırakır mısın?" dedim.

"Neler olduğunu anlatmadan olmaz!"

"Bırak kolumu Araf!" diye bağırdığım zaman bakışlarını etrafına çevirdi.

Ben de etrafıma baktığımda tüm çalışanların bizim bulunduğumuz tarafa baktığını gördüm. Araf'ın onlara bakmasıyla bakışlarını önlerine çevirdiler.

Kolumu kendime çektiğimde bu sefer engel olmadı. Önüme dönüp şirketten çıktım ve koşarak arabama doğru ilerledim, arabama binip vakit kaybetmeden arabayı çalıştırdım ve kâbuslarımın baş karakteri olan kişinin bulunduğu yerden uzaklaştım.

Son hız yolda giderken sesler hâlâ kulaklarımda yankılanıyordu. Dikiz aynasına bakıp takip edilmediğimden emin olunca derin bir nefes aldım.

Kendi kendime sakin olmam gerektiğini defalarca kez söylerken yola atlayan yaşlı bir kadınla hızla frene bastım. Biraz öne savrulduktan sonra kafamı kaldırıp karşıma baktım. Yaşlı kadın bana bakınca hızla kapıyı açıp arabadan indim ve kadının yanına gittim.

"İyi misiniz?" dedim koluna dokunarak.

"İyiyim kızım, iyiyim." diyerek yanımdan uzaklaşınca arkasından baktım.

Vaktinde durmuş olmasaydım kadına çarpabilirdim ve hatta onu öldürebilirdim de. Ellerimi sıkıntıyla saçlarımdan geçirdikten sonra arabama binip bu sefer daha dikkatli sürdüm arabayı.