Hayatı boyunca geçmişinden ve hayatını mahveden adamdan kaçan, kendi ayakları üzerinde durmaya çalışan, kimsesi olmadığı için yalnızlığı kendisine arkadaş edinmiş bir genç kızın; bir gece yarısı evine dönerken bir anda önüne çıkan yaralı adama ettiğ...
Herkese merhaba cağnım okuyucularım! Uzun zamandır görüşmüyoruz. Nasılsınız, umarım hepiniz çok çok iyisinizdir. <3
Çok uzun olmasa da sizler için bir şeyler yazmaya çalıştım, umarım beğenirsiniz. Sona yazmış olduğum duyuruyu okumayı da unutmazsanız çok mutlu olurum, şimdiden teşekkür ederim. <3
İyi okumalar. 🖤
Oylarımızı verelim, yorumlarımızı yapalım. 🖤
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ecmel KARAN
Biz aramızda konuşurken Araf birden kollarımı tutup, "Dikkat et!" diyerek kendisini önüme siper etti.
Her şey ışık hızıyla gerçekleşmişti. Bir karartı görmüştüm ve refleks olarak gözlerimi kapatmıştım. Bir gürültü kopmuştu, kulaklarıma dolmuştu. Ne olduğunu anlamamıştım ama iyi şeyler olmadığı kesindi.
Bedenim adeta uyuşmuş gibiydi. Kulaklarım, o gürültüden sonra dışarıdaki seslerle bağlantısını kesmiş gibiydi. Bana kollarını sıkı sıkı sarmış Araf'ı bile çok sonradan fark etmiştim ve bu dokunuşları beni yavaş yavaş kendime getirmeye başlayan adımlardan birisiydi.
Yavaşça gözlerimi araladım ve etrafıma bakındım. Araf önümde durmuş, kendisini bana siper etmişti. Neye karşı siper ettiğini anlamak için etrafıma bakındım. Araf'ın arkasında, az önce terasa giren adam duruyordu... Elinde tahta bir sandalye ile. Ben olayı anlamaya çalışırken adam elindeki sandalyeyi yere attı ve geri geri yavaş adımlarla yürümeye başladı. Sanki yaptığı yanlışmış gibi bir ifade vardı yüzünde.
