Amelia | Kutsal Cadı - 1

BÖLÜM 7| Ucube

Bölüm 7- Ucube

*****

10 yıl önce, Amelia 7 yaşında:

"Seni ucube."

Omuzlarıma uygulanan kuvvet ile minik bedenim taş yola düşmüştü. Beni iten kilolu çocuk, etrafımızı sarmış çocuk topluluğuna zafer edası ile sırıtıyordu. Düşmenin etkisi ile canım yanmış, farkında olmadan dudaklarımı büzmüştüm.

Futbol oynadıkları top birkaç metre ötede oturup onları izleyen bedenimin önüne gelmişti. Topu onlara geri atmak isterken hedefi tutturamamış, yanlışlıkla kenarda bebekleriyle oynayan kızın kafasına atmıştım. Kız birden bağırarak ağlamaya başlayınca ne kadar özür dilesem de fayda etmemişti. Sonradan öğrenmiştim ki o kız şişko çocuğun kardeşiymiş.

"Ben... Bilerek yapmadım. Bana böyle davranamazsın."

Sessiz ve kedi mırıltısı gibi çıkan sesimi duyunca bakışları yine bana döndü. Konuşmam onu daha da sinirlendirmiş gibi gözüküyordu. Üstüme yürümeye başladığında yerde sürünerek geri geri gitmeye çalışmıştım ama etrafımızı saran çocuklar bana pek fazla boş alan sağlamıyordu. Bana yaklaştığında korkudan gözlerimi kapatmıştım. Küçük bedenim tir tir titriyordu.

"Haddini aşıyorsun, ucube."

Sinirle sarf ettiği sözler daha da korkmama sebep olurken, kafamı biraz geri çekerek yüzümü ondan uzaklaştırmaya çalışmıştım. Gözlerimi inatla açmıyor, nefesimi tutuyordum.

"Bence sen haddini aşıyorsun, Adam."

Duyduğum yabancı ses ile birlikte, önümde duran bedenin geri çekildiğini hissetmiştim. Gözlerimi kırpıştırarak açtığımda, şişko çocuğun ensesinden tutan uzun çocuğu gördüm. Açık kumral saçları, hafif esmer teni ile güneşte parlıyor gibiydi.

"Bir daha ki sefere kendi yaşıtında biri ile uğraşmayı dene."

Konuşması ile şişko çocuğu aynı onun bana yaptığı gibi omuzlarından itmesi bir olmuştu. Şişko çocuk ondan korkmuş olacak ki, bir şey demeden uzaklaşmıştı. Uzun çocuk ise etraftakilere bağırarak uzaklaşmalarını söylemiş, en sonunda bana dönmüştü. Ela gözleri ile ilk defa o zaman kesişmişti kehribar rengi gözlerim. Yerde oluşumdan mıdır bilinmez, boyu çok uzun gelmişti. Bana biraz daha yaklaşmış ve elini uzatmıştı. Çekingen bakışlarımı eline göndermiş ve tutup tutmamak arasında kalmıştım. Bir süre sonra elini tutmadığımı fark edince elini indirmiş, benimle aynı hizaya gelebilmek için eğilmişti.

"Bir yerini incittin mi?"

Konuşamıyordum. Dilimi yutmuş gibiydim. Sorusunu omuz silkerek cevaplamıştım çünkü emin değildim. Bedenimi biraz daha gözleriyle taramış sonra ise bir kolumdan tutup izin ister gibi gözlerime bakmıştı.

"Sana yardım edebilir miyim?"

Kafamla onu onayladığım da, tebessüm etmiş ve beni yerden kaldırmıştı. Ayağa kalkmam ile sol ayak bileğimdeki keskin sızı yüzünden inlemiştim. Sol ayağımı havaya kaldırmış, ağırlığımı biraz daha yanımdaki uzun çocuğa vermiştim. Bir süre bileğime bakmış ve kolunu belime sarmıştı.

"Bileğin kötü görünüyor. Seni evine götüreyim. Nerede oturuyorsun?"

İşaret parmağım ile ilerideki kahverengi evi gösterdiğimde, bana gülümsemiş ve belimdeki elini sıkılaştırmıştı. Çok uzak olmayan eve beni taşımış kapıya gelince ise benden biraz uzaklaşmıştı.