Promise of Beating Hours (Sunset Avenues #2)

Chapter 36

Chapter 36

North

 "Ano ang inaasahan mo kung ganoon, Christiano?" hamon ko.

Nag-iwas siya ng tingin at kinuha ang aking kamay upang gamutin. Binawi ko iyon mula sa pagkakahawak niya at tinitigan siya sa mga mata.

He clenched his jaw. Lumayo siya nang konti sa'kin.

"Did you expect me to run after you?"

Sumulyap siya sa akin. Ang mata niya'y naging blangko at mariin ang pagkakatitig sa akin.

"No. But I did expect a single explanation from you."

"What do you want me to explain then, Christiano? As far as I know, I don't owe you any explanation!"

Bumaba ako mula sa countertop pero mabilis niya akong nasalo at nakulong na naman ako sa pagitan ng kan'yang mga braso. Naging mabigat ang kan'yang paghinga habang isang dangkal na lang ang pagitan ng aming mga labi.

"You think so?" patuya niyang sinabi.

I was panting heavily in frustration too. Hindi ako nakasagot sa pagkakalapit ng aming mga mukha. He would always be that someone who's near yet so far. I'm falling into that trap once again with our distance.

"Sige nga, Valencia. Hindi mo ako hahayaang makaalis hangga't hindi ako nakakapagpaliwanag sa'yo? Bakit? Ano bang kailangan kong ipaliwanag? I told you this morning that what happened between us is nothing and we can go on to our separate ways like how we used to. No big deal."

Kailangan ko nang makaalis! Pero paano ko gagawin iyon kung nakakulong ako sa braso niya? I could see his Adam's apple and his growing stubbles, enough to make me tremble.

Nahihilo na ako sa dami ng mga pangyayari. I wished for a vacation. Its purpose solely was supposed to forget the heartbreak. Supposed to be! Dahil ang nangyayari ay binabalikan ko na naman ang alaala na matagal ko nang ibinaon.

"Let me go," naiilang na sabi ko. "You don't have to do it, Christiano."

"Don't be so stubborn, Celestia."

Kumuha siya ng isang upuan at umupo sa harap ko. I was sitting on the counter top, facing him. He held my wounded hand. Nilinis niya muna iyon bago nagpahid ng betadine. Nang matapos niya iyon ay kaagad ko nang binawi ang kamay ko.

"M-maayos na iyan," angil ko.

Akmang bababa na ako mula roon nang ipirmi niya ang mga hita ko. Walang kibong ipinatong niya ang isang paa ko sa hita niya at tinignan ang sugat na mula sa matalim na koral kahapon.

Sinulyapan niya ako kaya ako natigilan sa pagpupumiglas.

"Do we have to waste our goddamn energy just for this one?"

Tumataas ang balahibo ko habang pinapanood siyang ginagamot ang sugat ko sa talampakan. Nang matapos siya'y, may kinuha siyang tsinelas na pambabae.

"No thanks. May tsinelas ako sa bag ko."

Subalit hindi niya ako pinakinggan. Siya mismo ang naglagay ng tsinelas sa aking talampakan. He crossed his arms after, watching me intently.

"Kung gusto mo akong tulungan, ihatid mo ako sa pinakamalapit na talyer."

"May pupuntang mekaniko para ayusin ang sasakyan mo bukas."

"Bukas? Bakit bukas pa? Hindi ba pwedeng mamaya? Hindi naman siguro matatagalan iyon?"

Kung bukas pa uumpisahan, mas lalong matatagalan na ako sa pag-uwi.

"Hindi ganoon kadaling ayusin ang sira ng sasakyan mo, Abella. But if you are very hesitant, then fine, fix your own car."