Şarkılarını sarhoş bir kalabalığa söylerken kalabalığın içinde olmaması gereken birini görsen ne yapardın? Söylemeye devam mı ederdin yoksa gidip onu oradan çıkarır mıydın? Muhtemelen şimdiye dek kendine sorduğu en zor soru buydu ve cevabını kendisi...
"Şaheser gibi fotoğraf çekmişim, bir zahmet hakkımı verseydin sen de o zaman." Yeniden ekrana çevirdi bakışlarını Taehyung. Derin bir iç çekmişti Jimin'in gülümseyen yüzünü izlerken.
"Ne bu halin? Mutlu bir fotoğrafa niye hüzünle bakıyorsun?" Konuşan patronuna bakmadan yanıtlamıştı sorusunu.
"Öyle mi bakıyorum? Fark etmemişim hyung." Namjoon onun yanına oturduğunda elini omzuna koydu.
"Taehyung, Jimin gideli çok olmadı bile. Onu hemen özleyemezsin." Jungkook da destek çıkmıştı patrona.
"Cidden manyak mısın? Bu kadar çabuk kim kimi özler ya?" Kafasına bir tokat yedi dövmeli çocuk bu cümlenin üzerine. "Ya Seokjin hyung, ne yapıyorsun?"
"Taehyung'a bunu diyen de barın arkasında uyuklarken Yoongi Yoongi. Herifle dip dibe çalışıyorsun, hala uykunda onun adını sayıklıyorsun be." Jungkook çevresine bakınıp Yoongi'den bir iz görmeyi bekledi ancak onlara gayet uzak bir mesafede bir kızla konuşuyordu bahsi geçen kişi. Gözlerini kıstı sinirini çıkarırcasına. Birkaç saniye sonra Yoongi'nin bakışları kendisini bulunca başka bir yere bakmakta acele etmişti. Yoongi'yi gülümsetti bu tepki.
"Açma şu yılışığın bahsini. Namjoon hyung? Kovsan ya onu? Ben tek başıma çok çok daha verimli bir çalışanım, gerçekten bak." Namjoon çocuğun söylediklerine gülmekle yetindi. Jungkook surat asarken Taehyung birden ayaklanmıştı. "Ne oldu?" diye sordu bu ani hareketliliği gören arkadaşı.
"Neredesin ya sen?" Sorunun hedefi gözlerini irice açmıştı.
"Neden bağırıyorsun?" Onun yumuşak sesiyle omuzları düştü Taehyung'un. Minik bedeni kendine yapıştırıp sarıldı sıkıca.
"Özür dilerim aşkım, çok uzun süre gelmeyince merak ettim sadece." Jimin biraz geri çekilip onunla göz göze geldi. Gülümsüyordu.
"Sadece beş dakika geçti Tae, zaten arkadan tribüne gelişim en az iki dakika sürüyor. Biraz abartmıyor musun sence de?" Başını dikleştirdi solist bu tepkiye.
"Tek başıma gidebilirim dememiş olsaydın belki bu kadar endişelenmezdim Jimin, bunu da düşündün mü? Neden seninle gelmeme izin vermedin anlamıyor..." Sözünü Jimin'le arasına giren pasta kesti. Bakışları Jimin ve yanan mumlar arasında gidip geliyordu ve bu Jimin'in gülerken pastayı sarsmasına sebep oldu.
"Düşecek pasta! Ya gülmesene be sarı kafa! Düşüreceksin güzelim pastayı, yiyemeyeceğiz senin yüzünden." Taehyung bir an Jimin'in tepkisinden korkmuştu ancak sevgilisi sakince Jungkook'a çevirdi bakışlarını. Ağzını araladığında sözlerinin hedefi Jungkook değildi.
"Yoongi, şu sevgilini al buradan yoksa uğruna kıyamet kopardığı bu pastayı suratına yapıştıracağım."
Taehyung dudaklarını birbirine bastırdı gülmemek için. Yoongi'nin daha şimdi stadyumun öbür ucunda bir kızla flörtleştiğine yemin bile edebilecek Jungkook, birdenbire burnunun dibinde biten adamla yutkundu. Neyse ki şoku atlatması uzun sürmemişti.
"Ne sevgilisi ya? Sevgili falan değiliz biz saçmalam... Ya Yoongi ne yapıyorsun?" Kolundan tutup onu birkaç adım uzağa sürükledi Yoongi. Bu sayede Taehyung mumları yarıya kadar inmiş pastaya yeniden odaklanabilmişti.
"Hadi üfle aşkım." diye fısıldadı Jimin. Taehyung'un gözleri Jimin'i bulduktan sonra kapandı. İçinden gerçek olmasını tüm kalbiyle beklediği dileğini dilemiş, neredeyse bitecek olan mumları söndürmüştü.
Üniversitenin düzenlediği yıl sonu etkinliği için büyük bir stadyuma gelmişlerdi. Herkese dışarıdan bir kişi getirme hakkı tanınmış, mezunlara da gelebilecekleri haber verilmiş ve bu da Namjoon'la Seokjin'in gelmesini sağlamıştı. Taehyung ekstra bir kişi hakkını Jimin'den yana kullanırken Jungkook'un tabiriyle Yoongi'yi baskılar sonucu kendisiyle getirmişti. Şimdi yeşil saçlıyla yan yana otururken hiç de zorlanmış gibi görünmüyordu. Taehyung Jimin'i oturduğu yerde göğsüne çekip onun telefonunda gezinmesini izledi. Mutlu görünüyordu sarı saçlı, üstelik bu sefer mutluluğu gerçekti.
Üç hafta önce Jimin'i banyo kapısında öyle bulduğu andan sonrasını pek hatırlamıyordu. Hiçbir görüntü net değildi ve Jungkook'u aradığını bile Yoongi'yle koşarak hastaneye geldiklerinde öğrenmişti. O ikisinin neden birlikte olduğunu sorgulayacak bir hali yoktu. Doktor dışarı çıkıp da Jimin'in iyi olduğunu söyleyene dek olan her şey hayal gibi geliyordu Taehyung'a. Odaya girip de sevgilisini uyanık görünce kendini toparlayabilmişti. Ağlamamak için gözlerini tavana dikmiş, Jimin ağlamaya başlayana dek gözyaşlarını gayet başarıyla tutabilmişti. Sarı saçlının tek bir damla gözyaşıyla ona nasıl sarıldığını, kaç dakika ağladıklarını ve Jimin'in kaç kere özür dilediğini unutamıyordu.
Atakları geçirmek iki haftasını almıştı. Hastalıkla ilgili değişen hiçbir şey yoktu, doktor ilaçların dozunu artırmış ve Jimin'in 24 saat yalnız kalmaması gerektiğine karar vermişti. Taehyung'un Jimin'in evine yerleşmesi de bu karardan iki saat sonra gerçekleşti. Eşyalarını Jimin'le birlikte almaya gitti, kıyafetlerini ve sürekli kullandığı eşyaları aynı gün Jimin'e taşıdılar. Kalanlarıysa Jungkook ya Jimin'in evine getiriyor ya da taşınamayacak eşyaları satıyordu. Taehyung'un artık yaşamayacağı bir eve kira ödemeye devam etmesinin bir mantığı yoktu. Son bir haftadır daha iyi hisseden ve Yoongi'yle buluşacağını söyleyip bara Taehyung'u dinlemeye gelerek ona sürpriz yapan Jimin o depresyon atağını atlatabilmişti. Hayatta kalabilmişti ve bunu Taehyung'a borçlu olduğunu hissediyordu. Artık yaşamak için bir sebebi vardı belki de. O düşünce aklından hiç çıkmayacak da olsa, hastalığı asla tamamen iyileşmeyecek, ömrü boyunca o ilaçları kullanacak ve düzenli olarak doktora gidecekse bile yalnız olmayacağını biliyordu. Taehyung tam da burada, o 10 yaşındaki cesaretiyle tüm yükün altına girmeye hazır bir şekilde bekliyordu çünkü. Tek sorun, onun 10 yaşındaki Jimin'in kendisini gördüğünü bilmiyor oluşuydu.
Jimin'in Taehyung'u nereden bulduğunu öğrenmeye hazır hissediyor muyuz?
