Love In A Cruel World

Chapter 11

"Zyrille..."

Naalimpungatan ako sa pamilyar na boses na tumatawag sa 'kin. I also felt someone is lightly and carefully tapping my cheeks.

I was about to continue sleeping when I heard a voice calling me again. "Zyrille..." Then there, I remembered na nasa eroplano pala kami habang papunta sa Albay.

I opened my eyes at kaagad kong nakita ang mukha ni Timothy Blake. His face is too close to mine's. He's staring at me with his emotionless face. Doon ko lang napansin na nakatulog pala ako sa balikat niya.

"Fuck," I cursed at mabilis na umupo nang maayos.

"That becomes often," he asked na more on statement.

"Pardon?" tanong ko dahil hindi ko naman naintindihan ang sinabi niya.

Umiling siya and turned his gaze away from me. "Nothing. Fix yourself up. We're here," he said.

Lumingon ako sa bintanang katabi ko and I saw some buildings and airplanes hindi kalayuan sa amin. Nasa Legazpi na pala kami, hindi ko man lang nalaman. Nakita ko rin na naghahanda nang lumabas ng eroplano ang mga kaklase ko.

Mabilis akong nag-ayos though wala naman akong aayusin masyado dahil hindi naman magulo ang buhok ko and that was new dahil tuwing makakatulog ako kahit saan, laging magulo ang buhok ko pagkagising, unless someone was holding my head.

I opened my phone at sunod-sunod na nagdatingan ang mga messages and missed calls notifications doon. Mostly galing kay Lie iyon pero meron din na galing kay Jacob at pinaka marami naman ang kay Paulo.

Hindi ko na muna binasa ang mga message nila dahil nagsimula nang maglabasan ang mga classmates ko na pinangungunahan ni Prof. Chester.

Pagkalabas namin ng eroplano, nakaabang na kaagad ang private bus na sasakyan namin. Naging mabilis ang byahe. We just ate lunch sa isang restaurant bago nagsimula ang educational trip namin dito sa Albay.

Tahimik lang ako habang kasama at katabi si Timothy Blake the whole trip dahil medyo nahihiya at naiilang ako because of what happened earlier. Ako ang nang-iwan but it looks like ako pa ang mas may kailangan sa aming dalawa.

"Pagod na ba kayo?" tanong ni Prof. Chester habang nakatayo sa unahang parte ng bus. Walang nagsalita pero madami ang tumango.

"Don't worry this will be our last place to visit bago bumalik sa Manila," dagdag pa ni Prof. Chester.

Kung saan kami pupunta, wala akong idea. Ibinalik ko na lang ang tingin ko sa labas ng bintana ng bus na sinasakyan namin. Halos palubog na ang araw at malapit na rin maggabi.

Palaki nang palaki ang imahe ng Mayon Volcano, which only meant na doon kami papunta. "This is the highlight of our trip, class." I heard Prof. Chester said.

Tumigil ang bus hindi kalayuan sa paanan ng Mayon. Hanggang dito na lang daw kami because of the safety protocol na ibinilin ng campus kay Prof.

Nasa isang lugar kami kung hanggang saan lang ang boundary ng mga turista. May ilan ding turista na nasa paligid at pinagmamasdan ang Mayon.

Mataas, perpekto at napaka ganda ng Mayon. Idagdag pa ang kulay ng langit na dala ng papalubog na araw pati na rin ng mga ulap na para bang mga alon sa karagatan.

Some of my classmates took a photo as well as I did. Mabuti na ang handa para sa activity na ipapagawa ni Prof., sooner or later.

"Pamilyar ba kayo sa kwento nila Daragang Magayon at Panganoron?" biglang tanong ng isang manong na nagsisilbing tour guide namin simula pa kanina. Nakuha niya ang atensyon naming lahat habang nakatingin siya sa napaka gandang Mayon.