Nagrodą jest korona ( W trakcie korekty)

Rozdział 14

Rudowłosa weszła do komnaty księcia zamykając za sobą drzwi. Weszła po cichu do salonu gdzie na szmaragdowej kanapie siedział czarnowłosy. Książę pochylał wzrok nad jakaś książką, którą trzymał w prawej ręce.

Elaiza wpatrywała się w przystojną twarz mężczyzny. Uwielbiała to robić. Zawsze z uśmiechem wspominała go, gdy szła do domu po pracy i z uśmiechem przychodziła do zamku wiedząc, że znów go zobaczy. Nic nie mogła poradzić na to, że była zakochana. Co noc przed zaśnięciem uciekała w marzenia, gdzie była szczęśliwa ze swoim księciem. Kobieta była pewna, że Loki odwzajemnia jej uczucia. Przecież nie zaprosiłby jej do swego łoża gdyby jej nie kochał. Trwała w przekonaniu, że Król nigdy nie zgodziłby się by jego syn poślubił służącą, dlatego muszą ukrywać swoją miłość.

- Nie masz nic do roboty?

Dziewczyna drgnęła wyrywając się z zamyślenia.

Czarnowłosy nawet na chwilę nie oderwał wzroku od lektury.

- Wybacz Książę- dygnęła i ruszyła do biurka po drugiej stronie salonu, zęby zacząć zbierać porozrzucane papiery i książki.

- Zapomniałabym..- zaczęła- Królowa prosi do siebie

- Po co?

- Nie wiem. Królowa nie raczyła powiedzieć nic więcej

- Wiec to nic pilnego- westchnął.

Elaiza wahała się chwilę, czy powinna wspomnieć o dziwnym gościu.

- Królowa przyprowadziła gościa - powiedziała od niechcenia.

Ten fakt zainteresował Lokiego na tyle, że odłożył książkę i skupił wzrok na sprzątającej służącej.

-Gościa?

- Tak, kobietę.. – zawahała się. 

Spojrzała na księcia, który czekał na dalszy ciąg opowieści. Zazdrość w jej sercu przybierała na sile. Choć może przesadza. Przecież to nic nie znaczy, ta kobieta nic nie znaczy dla JEJ księcia.

- Ta kobieta, blondynka. Nie zbyt urodziwa, powiedziałabym, że przeciętna. Dziwnie ubrana. Jak mężczyzna..- nie zdążyła nic więcej powiedzieć, ponieważ Loki zerwał się z miejsca i pospiesznie wyszedł z komnaty.

Szedł w dużym pośpiechu. W głowie powtarzał:

Nie, nie możliwe. Tylko żeby jej tu nie sprowadziła.

Z tych kilku zdań, które wypowiedziała Elaiza w komnacie wyszły dwa wnioski. Pierwszy to, że matka przywiozła Adelaidę do Asgardu. Drugim była to, że ruda była o niego zazdrosna i to miało  swoje plusy. Kobieta była na każde jego skinienie i robiła wszystko co jej rozkazał.

Gdy stanął przed komnatą matki zapukał energicznie, a następnie wszedł do środka. W pierwszym pomieszczeniu nikogo nie było, szukał dalej, zarówno matki jak i Adelaidy.

W progu sypialni o mały włos nie zderzył się z Friggą.

- Kochanie, nie za szybko? – uśmiechnęła się i minęła syna wchodząc do salonu.

Usiadła na kremowej sofie wygładzając materiał pistacjowej kreacji.

- Matko oświeć mnie. Sprowadziłaś tu śmiertelniczkę?- powiedział próbując zachować spokój.

Inaczej to sobie zaplanował, ale jak zwykle królowa miała własny plan.

- Śmiertelniczkę? Nie powiesz mi, że nie pamiętasz imienia swojej wybranki- na twarzy kobiety pojawił się cwaniacki uśmiech.