Bazen kurduğun hayallerden de zarar gelir. Unutma.
Öz ailesine yıllar sonra kavuşan genç bir kızın hikayesi.
Yıllarca bir çok acıdan muzdarip olan Sancak ailesinin öz kızlarını bulmasıyla bir araya gelen bir aile... Kızlarının bir anda yaşadığı hab...
Aylar sonra tekrar dönmek çok güzeldi.. Bölümde belki sıkılırsınız ama bazı konuların temellerini attım bu bölüm.
Yeni arkadaşlıklara, yeni hayata bir başlangıç...
,,,
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm 6: "Dönüm Noktası"
"Korkma artık. İnsanlardan, yaşantından, sana verilen hayatı dolu dolu yaşamaktan. Gün batımlarını izlerken yüzünde oluşan tebessümü hatırla. Yüreğine yansıyan huzuru iliklerine kadar hisset. Eğer çok acıyorsa yaran geç her şeyden. Aşktan geç, kitapların dolu dolu olan o sayfalarından geç, kalbini un ufak eden hayal kırıklıklarının üstüne bas geç. Hiçbir şey olana kadar, hiçbir yerde olana kadar durma. Ya da acıma kendine, kimsenin sana acımasına izin verme. Düştüğün yerlerden sızarken kanın daha fazla acıya bulaştırma ruhunu. Kalk ve dimdik dur artık."
🍁
Yaşadığım on sekiz yıllık hayatımın dönüm noktasını ailemi bulduğumda geçirmemiştim. Çünkü içimde onlara karşı bir şeyler beslememek birkaç yıl önceye kadar yaşadıklarımı geride bırakmıyordu. Hiçbir şekilde de bırakmayacaktı. Fazla hayalperest bir insan olduğum için aklımda farklı senaryolar oluşturuyordum. Halbuki kendim hakkında hayal kurmayı bırakalı uzun zaman olmuştu.
Dönüm noktam baba bile diyemediğim ama kanından, canından olduğum adamın şefkatle beni sarıp sarmaladığı, dokunmaktan bile korkarken alnıma kondurduğu o öpücükle başlamıştı.
Okulun koridorunda gördüğüm aynaya hızla yaklaşıp önünde durduğumdadüşüncelerimdensıyrılmıştım. Omzumun biraz aşağısına kadar gelen saçlarımı düzeltip üstümü süzdüm. Siyah taytın üstüne siyah bir sweat giyerek siyahlara bürünmüştüm. Kötü gözükmediğimin farkına varınca aynaya dikkatle bakmayı keserek arkamı döndüm.
Daha demin okul nöbetçisine müdürün odasını sorduğumda ilk katta olduğunu söylemişti. Koridorda hızla ilerlerken kapıların hemen kenarında yazan isimlere dikkat ediyordum. En sonunda Müdür İzzet Aceral yazan yeri görünce şükür çektim. Beklemeden kapıyı tıklatıp içeri girince içeride beni bir adam ve bir öğrenci karşıladı.
"Müsait misiniz?" Gözlerim müdür olduğunu düşündüğüm ellili yaşlarının başında olan takım elbiseli adamın üzerindeydi. Hafif bir tebessümle başını eğdiğinde bunun bir onay olduğunu anladım ve odanın içine doğru adımladım.
