"One decade" Right_tear | Completed

Chapter 29

Welcome back

If you feel nothing, you cannot have peace. A day came where I couldn't understand the world. I am physically alive but emotional and mentally dead. I couldn't hear nor speak. I'm alive yet a lifeless.

Every single day a white coating man consistently attend to me. He held my hand, kissing my forehead, brushes my hair using his bare hand and help me to take medicine.

The man in front of me gave me a warm smile, I can feel his sincere and inquietudes.  A white corners room carrier tranquility on me.  He lift the spoon with food on the face of my lips and ate quietly. He patiently feeds me while observing me fervently.

"Drink this and after that you will have to rest. I will have to do something and after that I'll be back as long as I can." Inabutan niya ako ng gamot at tubig na malinis at agad ding ininom. Tinulungan niya akong humiga at kinumutan sa hanggang bewang. Magaan ko lamang siyang pinag mamasdan sa ginagawa niya. Masasabi kong isa siyang doctor dahil sa puting coat na suot niya.

Pag katapos ng ginawa niya ay marahan akong dinampian ng halik sa nuo bago namaalam. Pag sarado ng pinto ay ang pag pikit ng mata ko, nakaramdam ako ng antok kaya hindi nag tagal ay nakatulog din ako.

Pag mulat ko ng mata ay apat na tao ang bumungad saakin. Maluha luhang lumapit saakin ang may katandaang babae dahil sa unti unti ng nakikita ang puting buhok nito, mama. Mahigpit niya akong niyakap, rinig ko ang kaniyang pag hikbi. Hindi ko maiwasang masaktan habang pinagmamasdan ang mga mahahalagang tao sa buhay ko na nasasaktan at nag-aalala saakin.

Hindi ko maiwasang mapahikbi dahil sa mainit na yakap ni mama. Para bang ngayon lang muli ako naramdam ng ganitong kasayang pakiramdam. Kasama ang buong pamilya.

"Ang anak ko, sshh tahan na anak. Andito lang si mama sa tabi mo, malalampasan natin ito anak. Naiintindihan mo? Kaya natin to, andito kami ni papa at ng mga kuya mo. Hindi kana masasaktan ng kahit sino, pinapangako namin 'yan." Garalgal ang boses ni mama dala narin sa pag-iyak nito.

Niyakap din ako nila papa at kuya, paulit ulit nilang sinasabi saakin na matatapos at magiging okay ang lahat. Wala man boses na lumalabas saakin ay sa tulong ng ngiti ko alam kong naiparating sa kanila na makakaya ko ang lahat lalo na't maraming nag mamahal saakin.

Masayang nag kwekwento si kuya Drew sa mga nangyare sa lumipas na araw habang si kuya Drix naman ay nasa tabi ko habang nakayakap at sumasabay sa pag papatawa ni kuya Drew. Si papa naman ay tinutulungan si maka sa pag balat ng mga dala nilang prutas. Inabutan ako ni mama na balat na mansanas, nginitian ko siya habang kinakain iyon at marahan naman niya akong hinalikan sa nuo.

Napabaling kaming lahat ng bumukas ang pinto, pumasok si Zach na nakaputing coat parin. Agad siyang lumapit kila mama at papa upang mag bigay galang. Hindi nag tagal ay lumapit ito saakin at marahang dinampian ang nuo ng halik. Umalis si kuya Drix sa pag kakaupo niya sa tabi ko. Nag batian din ang tatlo.

"Kamusta ang anak ko, iho?." Tanong ni papa.

"She's doing well po tito, for the passed 8 months ay lalong napapabilis ang pag progress niya." Paliwanag ni Zach.

"Mabuti naman kung ganon, excited na muli kaming makasama ang anak ko sa bahay." Maluha luhang aniya ni mama.

Everytime I see them suffering because of my condition is have me more strength to fight this battle. I really badly want to end this and back to my life before. I know and I'm sure that it's nearly to happen. I have my family and friends out there waiting for me and I have Zach who've been on my side.

"Gusto mong magpahangin sa labas?" Tanong ni Zach

Marahan akong tumango at binigyan siya ng ngiti, sinuklian naman niya ito ng mainit na ngiti. Inalalayan niya ako palabas ng silid.
Dalawang lingo nung huling bumisita sila mama at kahapon naman ay binisita ako nila Sy kasama silang lahat. Katulad nila mama ay excited nadin silang makalabas ako. Dahil sabi ni Zach ay tatlong lingo mula nong pag bisita nila mama ay pwede na daw akong lumabas. Isang lingo na lamang ako dito at pwede na akong lumabas.  Mag sisiyam ba buwan na ako rito sa hospital niya, kung saan una niya akong dinala at pinakita ang hospital na pag mamay ari niya.

Bumalik siya sa pagiging psychologist nung araw na mapasok ako dito, yun ang kwento niya saakin ng muli akong makarinig anim na buwan ang nakalipas nang mangyare ang insidente.

Marami kaming nakakasalubong na katulad ko, yung ilan ay mga nakakausap ko. Umupo kaming dalawa sa isang bench dito sa Garden ng mental hospital. May mga pasyente din na nakaupo at mga nag lalaro kasama ang iilang nurse upang mabantayan sila.

"Natatandaan mo ba nung unang dinala kita dito? Itong lugar na ito ang nagbigay sayo ng motivation upang mapag aralan ang mga rason sa mga taong napupunta dito. Kaya naman yon ang ginawa mong research sa iyong project." Aniya.
Marahang hinahaplos niya ang kamay ko. Pareho kaming nakatingin sa malayo.
Natawa ako sa sinabi niya, naalala ko ang panahon na iyon. Ang unang pag punta namin dito.

"Hindi ko akalain na magiging isa ako sa pasyente ng hospital na ito tapos ikaw pa ang psychologist ko. Ang galing no?" Matawa tawa kong sabi.

Hinigpitan niya ang pagkakapit saakin bago nag kawala ng buntong hininga. "Masakit saakin...s-sobrang sakit na makita kang nasa puting sulok na silid habang nakatingin sa malayo. Sa mga oras na yun para narin akong nababaliw, hindi ko pala kaya kapag ikaw na yung nasa ganong sitwasyon. Ang hirap at masakit na makita kang tulala at umiiyak, sumisigaw na lang bigla."  Tumulo ang luha sa kaniyang mata.

Agad kong pinunasan iyon gamit ang kamay ko, bakas sa muka niya ang sakit. "Sshh o-okay na ako, magaling na ako at maayos dahil yun sa tulong mo. Hindi ko rin kakayanin kung wala ka sa tabi ko kaya sobra akong nagpapasalamat sa iyo. Ikaw ang lakas na meron ako sa mga panahong wasak ako. Hindi mo ko iniwan mula noon hanggang sa bumalik ako sa dati. Ang pag mamahal mo ang gumamot saakin, hindi ko mararating ito kung hindi dahil sayo. Mahal na mahal kita, sobra. Mas binabaliw ako ng pagmamahal ko sa'yo, at yun ang kabaliwan na ayaw kong mawala saakin." Kasabay nuon ang pag tulo ng luha sa mata ko.

Hinawakan niya ang pisnge ko gamit ang kaniyang dalawang kamay at marahang inaalis ang mga butil ng luha. Unti unti niyang nilalapit saakin ang kaniyang muka. I close my eyes and feel his warm and passionate kiss. I answered his kisses, I pulled him closer to deeper our kiss. We ignored the people who watching us.

"I love you more than myself. You are my everything." He said before he attacks me with another passionate kiss.

"Welcome back Daphney!" Pag bukas namin ng pintuan ni Zach ay sumalubong saakin ang buong pamilya at mga kaibigan na may hawak na cake at confetti, may mga suot din silang party hat. May malaking tarpolin na may nakasulat na 'Welcome back Daphney Dash'.  Kaya pala hindi ako nasundo nila mama dahil may oa surprise sila.

Yakapan at iyakan ang sumalubong sa akin ng mga malalapit kong kaibigan at mga ka office mate ko. Binati rin ako ni Merk kasaka ang kaniyang asawa, kinasal sila nuong nakaraan dalawang buwan. Hindi man ako nakapunta ay masaya parin ako para sa kanila, alam kong habang buhay silang magmamahalan.

Kalahating araw din naganap ang pag welcome party nila saakin. Namiss ko to, namiss ko silang lahat. Namiss ko ang normal na buhay.

❦︎Right_tear❦︎