Bestfriend kong Manhid (Kathniel fanfic)

BKM- 26

CHAPTER 26

SOFIA'S POV

Magdamag akong umiiyak. Sa sakit, sakit nang sampal ni mama. Pero mas masakit dahil nasasaktan ako sa mga ginawa ko. Nagsisi ako, napakasama kong tao.

Nakatingin ako sa labas, wala akong pakialam kung hindi pa ako nakain o kung ano man. Bigla nalang bumukas ung pinto. Hindi ko lumingon man. Wala na akong pakialam kung sino man un. Basta gusto ko sa tahimik na lugar, gusto ko makapagisip.

"Sofia..." Yung boses na un, kilalang kila ko un. Siya ung naging shoulder-to-cry on ko nung baliw na baliw ako kay Daniel. Siya rin ang nagparealized saakin na mali 'tong mga ginagawa ko. Nagpakabaliw ako sa isang taong may mahal nang iba. Nagpakatanga ako. Ang tanga tanga ko para hindi marealized na meron naman talagang ibang mahal ang puso ko.

"Sofia, I know you're sad. But, can you spend the day with me? I wanna make you smile. I wanna make you forget all the pain. Gusto kong bumalik ka na sa dating ikaw. Ung Sofia na matapang. You should be brave enough to solve the problems in life. I know you can do it. I believe in you. Kung ngayon pakiramdam ko na wala nang nagmamahal sayo, I'm here. I'm here to be with you, both in sorrow and joy." Sabi ni sweetheart, sabi ni Inigo.

Napaluha nanaman ako dun. Sobrang bait niya. Kahit masasakit ung sinabi ko sakanya kahapon, nandito pa rin siya sa tabi ko. Dinadamayanpa rin ako.

Tumingin ako sakanya at niyakap siya ng mahigpit. "Thank *sniffs* you *sniffs* *coughs* Thank *sniffs* you *coughs* *sniffs*"

Bumitaw na ako sa yakap.

"Can you spend the day with me?" Siya.

Pinilit kong ngumiti. Ung ngiti na may halong pain. I don't wanna lose this guy, i love him so much.

"Magbibihis lang ako." Ayun nalang nasabi ko.

Lumabas na siya at naligo ako, half bath lang. Binuksan ko ang closet ko. Wala akong ganang pumili ng damit ngayon kaya kung ano nalang ang makuha ko, ayun ang isusuot ko. Ung nakuha is black na sleeveless na damit at maong shorts. Nilugay ko nalang ung buhok ko at nagsuot ng watch.

Bumaba na ako at nagdrive na si Inigo papunta sa park. Buong byahe walang nagsasalita. Oo, naiyak pa rin ako. Ewan ko kung bakit pero hindi ko mapigilan. Parang basta basta nalang natulo.

Hindi ko namalayan na nandito na pala kami. Binuksan ni Inigo ung pinto sa shotgun seat. Naglakad lakad muna kame. Umupo siya dun sa may grass, tumabi naman ako sakanya. Sakto sunset ngayon. Kitang kitang ung pagbaba ng sun. Para ngang lava ung effect eh, its just simply amazing.

"Inigo, masama ba akong tao?" Napatingin ako sakanya.

"Sofia, hindi ka masama. Lahat naman ng tao nagkakamali eh."

"Pero bakit pakiramdam ko wala na akong nagawang tama? Wala akong kwentang tao."  Umiiyak nanaman ako.

"Alam mo, wala naman taong perpekto eh. Si God lang ang perfect. Ang buhay kase parang carousel yan. Minsan nasa taas tayo, minsan nasa baba. Siguro ngayon, nasa baba tayo. Pero one things for sure, na mapupunta rin tayo sa taas."

"Bakit feeling ko lagi nalang ako nasa baba? Kailangan ba akong mapupunta sa taas?" Tumulo ang luha ko. 

"Sofia, everything happens for a reason. Just trust God, everything will be okay." Siya.

"Ano namang rason ng pangyayari 'to?"

"Maybe God wants you to you to learn a new lesson. Basta lagi lang akong nandito."