ល្បិចស្នេហ៍លោកCEO(ចប់)

ភាគទី25:ជាកំហុសបង🔞

ជុងហ្គុកជ្រោងសក់ក្បាល អោយរញ៉េរញ៉ៃ អោយដូចខួក្បាលនិងចិត្តគេដែល។ បើថេហ្យុងនិយាយអញ្ចឹងទៅហើយ គេក៏មិនដឹងជាធ្វើអ្វីចេញដែល ប៉ុន្តែពេលនោះស្រាប់តែនឹកឃើញដល់ស្នេហារបស់ប៉ាម៉ាក់ខ្លួន បើឈ្លោះហើយ មិនមែនបែកកំពែង គ្រប់យ៉ាងបានមកវិញពីការមើលថែ ដូច្នេះគេមិនព្រមចាញ់ជាដាច់ខាត។
<<ខឹងខាត ខឹងខុស បើជាកំហុស ទុកអោយបងអ្នកលួងក៏បាន>>គេនិយាយម្នាក់អែង មានកម្លាំងចិត្តពេញភ្រឺស ទើបញញឹមលួងចិត្ត ក្រោកដើរទៅក្នុងបន្ទប់ ក៏ឃើញថេហ្យុងអង្គុយយំអណ្ដឺតអណ្ដក់នៅលើគ្រែ។
ជុងហ្គុកដើរចូលទៅស្ងាត់ៗ មិនមាត់ក៎អ្វី ពេលដើរទៅដល់ថេហ្យុងហើយ គេក៏ដាក់ខ្លួនអង្គុយលើគ្រែ ជិតសំណប់ចិត្តគេ។
<<ថេ...>>ជុងហ្គុកហៅថេហ្យុងស្រាលៗ ពេលថេហ្យុងមិនឆ្លើយ គេក៏ចាប់បង្វែខ្លួនតូច អោយងាកមករកគេ។
<<យើងសម្រួលគ្នាសិនទៅ ធ្វើបែបនេះមិនល្អទេ>>ដឹងហើយថាខឹង គេក៏ដឹងថាគេខុស ហើយបើដឹងរៀងខ្លួនហើយ សម្រួលគ្នាទៅ និយាយគ្នាទៅ មិនស្រួលទេហេស?
<<បងទទួលខុស ដែលបងដាក់ថ្នាំក្នុងស្រានោះ តែបងមិនបានចង់បង្ខំ បងគ្រាន់តែចង់អោយយើងផ្អែមល្ហែមក្ដៅគគុក តែប៉ុណ្ណោះ បងស្រឡាញ់ថេពិតមែន ជឿបងណាថេ...>>
<<ចុះរាល់ដង ធ្វើទាំងមិនពេញចិត្តហេស>>ថេហ្យុងឆ្លើយទាំងអន់ចិត្ត។
<<បងពេញចិត្តខ្លាំងណាស់ រាល់ពេលធ្វើវាជាមួយថេ តែថេយល់ចិត្តបងខ្លះផងណា>>
<<ចុះខ្ញុំមិនយល់ចិត្តលោកត្រង់ណា ក្រែងរាល់ថ្ងៃនេះ ខ្ញុំតាមលោកគ្រប់យ៉ាងហើយមិនអញ្ចឹង?សូម្បីតែប៉ា ខ្ញុំមិនខ្លាចគាត់ជេស្ដី ហ៑ានមកតាមលោក កណ្ដាលយប់អធ្រាត ខ្ញុំក៎ព្រម ហើយនេះស្អី?>>ថេហ្យុងតបទាំងទឹកភ្នែក ថាមិនយល់ចិត្ត?ថី...បើស្មានតែមិនស្រឡាញ់ មិនយល់ចិត្ត ស្មានរត់តាមត្រុកៗរហូតអញ្ចឹងមែន?
ជុងហ្គុកស្ងាត់មិនតប មែនហើយ បើថាគេមិនយល់ចិត្តថេហ្យុងទើបត្រូវ ព្រោះគេចេះតែតាមទំនើងចិត្តខ្លួនអែងរហូត។
<<បងសុំទោស....>>ជុងហ្គុកពោលឡើង ហើយចាប់ដៃស្រឡូនដូចស្រី មកផ្អឹបនិងថ្ពាល់ខ្លួន។
<<លើកលែងទោសអោយបងទៅ>>
ថេហ្យុងសឺតសត គិតថាបើគុំគួនក៏មិនសម គ្រាន់តែរឿងតូចតាច មិនបានធំដុំអ្វី ណាមួយបើត្រឡប់បកក្រោយទៅ វាងាយពេក សម្រាប់រឿងគូអនាគតដូចគ្នា។
<<អុឹម....>>ថេហ្យុងងក់ក្បាលយល់ព្រម ជុងហ្គុកក៏ញញឹមរីកដូចគ្រាប់ជី ទាញថេហ្យុងមកអោបរឹតភ្លាមៗ។
អោបគ្នាបានមួយសន្ទុះ ថេហ្យុងមាអារម្មណ៍ថាថប់ដង្ហើម ទើបរើខ្លួនចេញ។
<<លែងភ្លាម ឆ្កែ>>ថេហ្យុងគោះខ្នងជុងហ្គុក បញ្ជាក់មកជាមួយពាក្យឆ្កែទៀត។
ជុងហ្គុកជ្រួញចិញ្ចើម ដកខ្លួនចេញវិញ ហើយសម្លឹងមុខមូលក្រឡង់។
<<បងមិនមែនឆ្កែ>>គេតវ៉ាភ្លាម យី...គេមិនបានកុហកផង...༎ຶ‿༎ຶ
<<ឆ្កែ...>>ថេហ្យុងហៅឌឺថែម ទឹកភ្នែកដែលហូរមិញនេះបានស្ងួតអស់ នៅតែស្នាមញញឹមរីករាយមានក្ដីសុខ។
<<សាកហៅម្ដងទៀតមើល>>
<<ឆ្កែ. ឆ្កែ..ឆ្កែ..>>
អឹម...
ជុងហ្គុកចាប់ក្ដោបមុខថេហ្យុង ហើយថើបបំបិទមាត់ភ្លាម កុំអោយបានចិត្តហៅគេឆ្កែទៀតជុងហ្គុកថើបហើយថើបទៀត ថើបយកងាប់យករស់ ខាំផង បឺតផង និងកេវអណ្ដាតគ្មានឆ្អឹង អោយលេងប្រលែងគ្នាយ៉ាងស្និតស្នាល។
<<ហុឹម...>>ថេហ្យុងក្រហឹមដើមក៎ បិទភ្នែកស្រឹមៗ ថើបតបជុងហ្គុកវិញមិនអោយចាញ់ប្រៀប ចំណែកដៃក៏លើកទៅអោបក៎គេ ខិតទៅជិតលើសដើម។
ជុងហ្គុកដកមាត់ចេញ សម្លឹងមុខថេហ្យុង រួចទាញរាងកាយស្រាលដូចសំឡីមកអង្គុយច្រកគាវលើភ្លៅគេ។
<<យប់នេះបងសុំ>>
<<សុំសឹងរាល់យប់ហើយន៎>>
<<មកពីសាច់អូនផ្អែមធ្វើអី>>
<<ទទួលស្គាល់ទៅថាខ្លួនអែងល្មោភកាម>>
ជុងហ្គុកញាក់ស្មា មិនឆ្លើយ តែបង្ហាយជាកាយវិការជំនួស ដោយការថើបដុតរោលអារម្មណ៍បំផុត។
បាតដៃធំក្ដៅ លូនទៅក្រោម ចាប់ច្របាច់សាច់គូទថេហ្យុងខ្លាំងៗ ដៃម្ខាងទៀតអង្អែលអស់សព្វសាច់ ខណះដែលបបូរមាត់នៅតែបន្ដការផ្ដោះផ្ដងគ្នាដដែល។
<<សុឺត...>>ថេហ្យុងថ្ងូរ ពេលជុងហ្គុកប្ដូមកថើបកញ្ចឹងក៎ ក៎ងើយថែមអោយគេទៀត ដើម្បីប្រតិបត្តិការស្រួល។
ថើបយូៗទៅ ក៏កើនអារម្មណ៍លើសដើម ទើបជុងហ្គុកទ្រាំមិនបាន ផ្ដួលខ្លួនថេហ្យុងអោយដេកនៅលើគ្រែ និងមានគេទៅតាមទ្រោបពីលើ។
<<ស្រឡាញ់ខ្ញុំទេ>>ថេហ្យុងចាប់មុខជុងហ្គុក ហើយសួរ។
<<ស្រឡាញ់ស្មើជីវិត>>សម្លេងគេស្អកៗ មុខឡើងក្រហម អោយដឹងថាគេខឹងប៉ុណ្ណា ហើយថេហ្យុងក៏ដឹងថាត្រូវទ្រោមខ្លួនទៀត។
ជុងហ្គុកមិនចង់សន្ទនាពេលនោះ អ្វីដែលគេចង់ គឺនៅក្នុងខ្លួនកក់ក្ដៅអ្នកខាងក្រោមរាងកាយ ទើបគេច្រត់ដៃសងខាង បន្ទាបខ្លួនចាប់ថើបថេហ្យុង និងថើបរាលពាសពេញទាំងខ្លួនប្រាណ បន្សល់តែស្នាកស្នាមដៅជាម្ចាស់ការ។
<<អា៎...>>ថេហ្យុងពើងខ្លួនគេចពីបាតដៃក្ដៅឡើង ពេលជុងហ្គុក ដោះភាពរញ៉េរញ៉ៃទាំងពីអ្នក អោយននោលគល ជាមិត្តនិងគ្នា។ ប៉ុន្តែទោះគេចចង្កេះយ៉ាងណា ក៏មិនអាចគេចផុតដដែល មានតែគេសង្កត់អោយចង្កេះនៅស្ងៀម ព្រមជាអណ្ដាតដុតរោលក្ដៅលើសដើម។
ជុងហ្គុកថយខ្លួន លុតជង្គង់ ហើយទាញអោយថេហ្យុងក្រោកអង្គុយ។
<<ធ្វើអោយបងផ្ទុះទៅ>>
ថេហ្យុងក្រវីក្បាលចុះញាប់ស្អេក ភ្នែកមើលទៅសាច់រឹងកំព្រឹស ប៉ះឆ្កឹង នៅចំពោះមុខខ្លួន វាគួរអោយខ្លាច និងមានអំណាចណាស់ បើទោះជាធ្លាប់ប៉ះពាល់ ប៉ុន្តែមិនដែលប្រើមាត់នោះទេ។
<<ថេហ្យុង...>>ជុងហ្គុកហៅផ្ដងទៀត ឃើញថេហ្យុងឈ្ងោកមុខមិនហ៑ាន គេក៏ចាប់ផ្គើយមុខឡើង ច្របាច់ថ្ពាល់អោយបើកមាត់ រួចចាប់របស់ខ្លួនដាក់ចូលក្នុងប្រអប់មាត់តូច។
ជុងហ្គុកចាប់ក្បាលថេហ្យុងអោយធ្វើចលនាមាត់ ចំណែកគេជាអ្នកបន្ថែមក្រលែងចង្កេះ អែនត្រកៀកអោយ មាត់ថេហ្យុងមិនអាចដាក់គេពេញល្អ តែអាចផ្ដល់ភាពស្រើបស្រាល សឹងតែអាចផ្ដុះបានភ្លាមៗ។
<<ហុឹម...បែបនិងហើយ..អូ...>>គេខាំធ្មេញណែន ថ្ងូរគ្រហឹម ងើយក្បាលទៅក្រោយ ទទួលយកក្ដីសុខ។ ចំណែកថេហ្យុងក៏គិតតែពីរូតចុះឡើង និងប្រើអណ្ដាតលិតគ្រលាស់ចុះក្រហម អោយជុងហ្គុកពេញចិត្តពេញថ្លើមលើសដើម។
<<អូ...ល្អណាស់Baby>>គេដកដង្ហើមវែងៗ បិទភ្នែកព្រឹមៗ សរសៃឈាមរត់ប្រច្រាសគ្នា ចំណុចស្រើបស្រាល រត់មកផ្ដុំគ្នានៅប្រលោះជើង ធ្វើអោយរមួលពោះ។
គេជួយបន្ថែម ដោយធ្វើចលនាចង្កេះ ហើយពេលជិតផ្ទុះមែនទែនហើយ គេក៏ដកចេញយ៉ាងរហ័ស រួចចាប់ក្រវែងថេហ្យុងអោយដួលលើគ្រែ ចូលទៅប្រលោះជើង ហើយចាប់ជើងស្រឡូនទាំងពីអោយទៅកិបនិងទ្រូង។
<<អ្ហាស..>>ថេហ្យុងស្រែកថ្ងូរ ពេលជុងហ្គុកដាក់ចូលទាំងគំហក់ ថែមទាំងព្រៃផ្សៃទៀតផង។
<<សឺត..រឹតណែនល្អណាស់>>គេសរសើរ ដកដង្ហើមមិនពេញពោះ ខាំមាត់ឡើងប៉ោងថ្ពាល់ ខណះដែលថេហ្យុងរឹងគេណែនសឹងតែដាច់ជាពីរ។
<<អ្ហាស...>>សម្លេងស្រួចស្រេះថ្ងួចថ្ងូរតិចៗ ហើយពេលជុងហ្គុកក្រលែងចង្កេះចូលទៅញាប់ ក៏ទទួលតបស្នងគេវិញ។
<<ហុឹម...>>សម្លេងស្រែកគ្រហឹម និងសម្លេងថ្ងួចថ្ងូរឮប្រណាំងគ្នា ដែលកាលទីមុនមិនទាន់បានបញ្ចេញចោល ព្រោះជុងហ្គុកចង់ព្រួសដាក់ក្នុងខ្លួនថេហ្យុង ទើបពេលដាក់ចូលបានបន្ដិច ក៏ចង់តែផ្ទុះភ្នំភ្លើង។
ជុងហ្គុកខាំធ្មេញណែន បុកសម្រុកចូលខ្លាំងៗ ញាប់ស្អេក ព្រៃផ្សៃ ចំណែកថេហ្យុងថ្ងូរដូចសត្វរងរបួស។ ចង្កេះមាំ ធ្វើចលនាឥតឈប់ លោតចេញចូលដូចរស័រ គ្រែស្រែកតវ៉ាជាសម្លេង ងឺតង៉ត ចង់បាក់ជាពីរកំណាត់ មិនអាចរងកម្លាំងខ្លាំងខ្លាដូចដំរីចុះព្លេងបាន  តែជុងហ្គុកមិនខ្វល់។ គេក៏មិននឹកស្មានដូចគ្នា ថាគេអាចធ្វើញាប់លឿនរស់រវើកដល់ថ្នាក់នេះបានដោយរបៀបណា តែសម្លេងថេហ្យុងយំលាយនិងសម្លេងថ្ងូរ ធ្វើអោយគេមានកម្លាំងពេញបឹប។ បើញាប់រាប់ចង្វាក់មិនទាន់បែបនេះ បើសិនជាភ្លាត់ អាចបាក់បែកជាពីរបាន ប៉ុន្តែគេជឿជាក់ថាមិនអាចភ្លាត់ស្នៀត។
<<អ្ហាស...>>ជុងហ្គុកអុកមួយទំហឹង កន្រាក់ខ្លួន ព្រួសទឹកក្ដៅខាប់ ក្នុងខ្លួនថេហ្យុង ដកដង្ហើមញាប់ស្អេក ញើសហូរជោកខ្លួន និងរងចាំទាល់តែបញ្ចេញអស់ ទើបគេងើបខ្លួនឡើងបន្ដិច។
<<អោយសម្រាកសិន ខ្លាចដាច់ខ្យល់ស្លាប់ រកហេតុផលប្រាប់ប៉ាក្មេកមិនឃើញ>>គេនិយាយ ថេហ្យុងដែលដកដង្ហើមមិនស្មើរគ្នា ក៏ចងចិញ្ចើមវៃគេមួយដៃ។
<<ឆ្គួត...>>ថេហ្យុងសម្លក់មុខ ខ្នាញ់និងជុងហ្គុក ដែលចេះតែញោះអោយខឹងរហូត។
<<និយាយពិតមែន>>
<<លើកក្រោយមិនបាច់ប៉ះទេ>>
<<ទាល់តែយូហ៎...>>គេពេបមាត់ ហើយអង្រួនចង្កេះសាជាថ្មីម្ដងទៀត អោយថេហ្យុងថ្ងូ រលាក់ខ្លួន។
<<តិចៗ...>>ថេហ្យុងអោបក៎ជុងហ្គុក និយាយមិនច្បាស់ តែជុងហ្គុកមិនឈប់មានតែផ្គើនលើសដើម។
<<អ្ហាស...>>ម្នាក់ស្រែកគ្រហឹម ម្នាក់ទៀតថ្ងូរ ធ្វើអោយបន្ទប់អប់ដោយភ្លើងស្នេហ៍ក្ដៅគគុកនិងរោលរាល។
ជុងហ្គុកបន្ដស្រូបយកក្ដីសុខ ដល់ថេហ្យុងបិះតែសន្លប់ ទើបឈប់ និងដកខ្លួនចេញ ដាក់ខ្លួនដេកក្បែរហាន់នី។
<<មានក្ដីសុខខ្លាំងណាស់>>គេនិយាយស្រាលៗ ទាញថេហ្យុងមកអោបជាប់ទ្រូង ខ្យល់ទឹកសមុទ្យត្រជាក់ ប៉ុន្តែគេគ្មានអារម្មណ៍ថាត្រជាក់សូម្បីតែបន្ដិច។
<<ងងុយណាស់>>
<<ដេកទៅអញ្ចឹង>>
<<ហុឹម...>>ថេហ្យុងងក់ក្បាល ហើយបិទភ្នែកដេក ចំណែកជុងហ្គុកមិនបានសូម្បីតែបិទភ្នែក គេនៅសម្លឹងមុខតូចច្រមិច ចង់សម្លឹងមើលអោយយូតាមអ្វីដែលអាចធ្វើបាន កន្លងពេលយូទៅ ក៏ទន់ត្របកភ្នែកលុងលក់ដោយមិនដឹងខ្លួន។

គេត្រូវគ្នាវិញហើយ(｡ŏ﹏ŏ)
#ស្រឡាញ់អ្នកអាន❤️
វ៉ាន់ តី🌻