ល្បិចស្នេហ៍លោកCEO(ចប់)

ភាគទី17:រៀបការទេ?

ថ្ងៃថ្មីចូលមកដល់ ខ្យល់ត្រជាក់មកប៉ះនិងច្រមុះ ធ្វើអោយអ្នកដែលកំពុងដេក បើកភ្នែកព្រឹមៗ សម្លឹងមើលពិដានពណ៍ស៎ រួចងាកទៅមើលម្ខាងខ្លួន។
<<គេទៅបាត់ហើយហេស>>ថេហ្យុងនិយាយខ្សាវៗ ស្ទាបស្នាមជ្រួញដែលជុងហ្គុកដេកនៅលើយប់មិញ ដិតដាបជាប់ក្លិនបុរសនិងកន្លែងនោះ។
ថេហ្យុងក្រោកអង្គុយ ផ្អែកខ្នងនិងក្បាលគ្រែ នឹករឿកាលងពីមិញ ដែលប៉ានិងម៉ាក់មកគោះទ្វា សង្ឃឹមថាគាត់មិនឮ មិនសួរដេញដោល ដូចជុងហ្គុកនិយាយទៅចុះ។
<<ប្រាកដជាមិនអីទេ>>ថាហើយ ក៏ក្រវាសភួយចេញ យកកន្សែងដែលពាក់លើតុ មករុំនិងចង្កេះ ដើរទប់ចង្កេះខ្ទើតៗ ព្រោះឈឺចំណុចសំខាន់។

<<ហុឹម...>>ថេហ្យុងក្រហឹមស្រួលខ្លួន ពេលចុះខ្លួនទឹកត្រាំក្ដៅឥណ្ឌៗ ជួយអោយសម្រួលសសៃសសូង ស្រួលជាងមុន។
ចំណាយពេលត្រាំទឹកចង់កន្លះម៉ោង ថេហ្យុងក៏ចេញមកវិញ ចំណុចសំខាន់ធូស្រាល មិនសូវឈឺដូចមុន ទើបដំណើរមើលទៅរាងសមបន្ដិច។
ថេហ្យុងទាញអាវក៎ក្អមពណ៍ខ្មៅមកពាក់ ដើម្បីបិទបាំងស្នាមស្នេហ៍នៅក៎ និងពាក់អាវក្រាស់កាប៑ូយមួយជាន់ទៀត ជាមួយនិងខោខ្មៅរិបរាង ពាក់ស្បែកជើងប៉ាត់តា ផាត់មុខមាត់បន្ដិច សក់ពណ៍ត្នោតត្រូវបានរៀបចំជាម៉ូតរួញអង្គារដី មើលទៅស្អាតប្លែកអស់ទាស់។
ថេហ្យុងបង្វិលខ្លួននៅមុខកញ្ចក់ ឃើញថារួលរាល់ហើយ ក៏យកនាឡិកាមកពាក់និងដៃ រួចដើរចេញទៅក្រៅបន្ទប់ ចុះទៅជាន់ក្រោម។
<<អរគុណសួរស្តីលោកប៉ាអ្នកម៉ាក់>>ថេហ្យុងសើចញញឹម និយាយទៅកាន់ប៉ាម៉ាក់ ដែលអង្គុយនិងតុ រួចទាញកៅអីចូលអង្គុយ នៅទល់មុខ អ្នកស្រីសូយ៉ន ចំណែកលោកគីម អង្គុយនៅតុកណ្ដាល ជាមេគ្រួសារ។
<<អរុណសួស្តីកូន>>អ្នកស្រីសូយ៉ន តបវិញ ហើយដួសបបរបង្កញាំបន្ដ ធ្វើអោយថេហ្យុងមិនស្រួលចិត្តជាខ្លាំង។
<<អ្នកម៉ាក់លោកប៉ា កូនគិតថានិងរើទៅនៅខនដូរបស់កូន ស្រួលពេលទៅធ្វើការ មិនបាច់ធ្វើដំណើរទៅវិញទៅមក យប់ព្រលប់>>ថេហ្យុងនិយាយឈ្ងោកមុខ កូរបបរក្នុងចាន មិនហ៑ានប្រសព្វមុខនិងពួកគាត់។
<<ធ្វើបែបនិងក៏ល្អ កុំអោយបា៉របារម្ភច្រើន ណាមួយផ្លូវឆ្ងាយផង>>លោកគីមនិយាយ ងក់ក្បាលយល់ស្របនិងថេហ្យុង។
<<កូនគិតបែបណា ក៏ធ្វើបែបនោះទៅ>>អ្នកស្រីសូយ៉ន និយាយម្ដង។
<<ហើយយប់មិញ ប៉ានិងម៉ាក់មានបានឮសម្លេងអ្វីមែនទេទើបទៅគោះបន្ទប់កូនទាំងយប់>>ថេហ្យុងធ្វើជាសួរ ងើបមុខមើលពួកគាត់ បុកពោះផឹបៗ។
<<ឮសម្លេងកូនស្រែក ទើបម៉ាក់និងប៉ាទៅមើល ក្រែងកូនកើតអី>>កាលពីយប់មិញ ពួកគាត់ ឮសម្លេងស្រែកចាចអោយជួយរបស់ថេហ្យុង ទើបទៅមើល តែពេលទៅដល់ថេហ្យុងក៏ស្ងាត់ និងប្រាប់ថាមិនកើតអ្វី គ្រាន់តែមូសខាំ ទើបគាត់អស់បារម្ភ ហើយក៏ចុះមកជាន់ក្រោមសម្រាន្ដត៎ទៀត។
<<ធម្មតាកូនមិនចូលចិត្តពាក់អាវក៎ក្អមទេ ថ្ងៃនេះគ្រុនឬ>>អ្នកស្រីសួរ
<<អ៎..គឺ..កូនគ្រាន់តែខ្មាសគេនិងស្នាមមូសខាំ ទើបពាក់បិទៗវាទៅ>>ថេហ្យុងសើចញញឹម យកដៃអង្អែលក៎។
<<ចាំប៉ាបាញ់ថ្នាំមូសអោយ >>
<<មិនអីទេប៉ា បន្ដិចទៀតកូនរើចេញទៅហើយ បាញ់នាំតែខាតថ្នាំទទេរៗ>>
<<ចុះរើចេញទៅថ្ងៃណា>>
<<ចាំមើល2ទៅ3ថ្ងៃទៀតសិន>>
<<ប៉ាអោយគេជួយរើអោយ>>
<<បាទ>>ថេហ្យុងញញឹម អស់កង្វល់ក្នុងចិត្ត ប៉ានិងម៉ាក់មិនបានដឹងរឿងយប់មិញ ដូចច្នេះខ្លួនអាចបន្ដទំនាក់ទំនងជាមួយជុងហ្គុកបន្ដ ចាំមើលថ្ងៃណាជុងហ្គុកប្រាកដប្រជា ចាំប្រាប់គាត់តាមក្រោយក៏មិនអីដែល។

ក្រោយពេលញាំបបររួច ថេហ្យុងក៏ចេញពីផ្ទះ បើកឡាន ទៅក្រុមហ៑ុនជុងហ្គុក និងពេលទៅដល់ហើយ ក៏ឡើងទៅជាន់លើគេបង្អស់។
ថេហ្យុងបើកទ្វាចូល ដោយមិនបានគោះសុំអនុញ្ញាត ឃើញជុងហ្គុកកំពុងឈ្ងោកមុនសរសេរឯកសារ ទើបដើរទៅអង្គុយនិងសាឡុង ដោយស្ងប់ស្ងាត់។
ជុងហ្គុកទម្លាក់ប៑ិចចុះពីដៃ ផ្អែកខ្នងនិងកៅអី សម្លឹងមើលទៅថេហ្យុង។
<<មិនមែនខែត្រជាក់ ពាក់អាវក្រាស់ធ្វើអី>>
<<ធ្វើមើលតែមិនដឹង>>ថេហ្យុងសម្លក់មុខ
<<ហុឺស...មិនដឹងពិតមែន>>
<<យប់មិញ ប៉ាម៉ាក់មិនបានដឹងឮអ្វីទាំងអស់ លោកកុហកខ្ញុំ>>
<<មិនបានកុហកទេ>>គេញាក់ស្មារ ក្រវីក្បាលដាក់។
<<តែប៉ាម៉ាក់ថាមិនដឹង គ្រាន់តែឮសម្លេងស្រែក>>
<<ចុះបានសួរទេ ថាសម្លេងស្រែកយ៉ាងមិច>>គេលើកចិញ្ចើម ញញឹមចុងមាត់ រួចក្រោកឈរ ដើរទៅអង្គុយនិងសាឡុងដែល និងប្រលេះលេវអាវជែកឃិតខាងក្រោម អោយទូលាយ រួចលើកថេហ្យុងអោយអង្គុយនៅលើភ្លៅគេជំនួសវិញ ថេហ្យុងក៏ច្បុលខ្លួនទៅរកទ្រូងកក់ក្ដៅ ត្បែងជើងនៅប្រលោះជើងគេខ្លួនដូចកូនង៉ែត។
<<លោកកុំនិយាយបំភ័យខ្ញុំ>>ថេហ្យុងធ្វើមុខជូក្រញ់ ខំមកពីផ្ទះទាំងសប្បាយចិត្ត តែបែរជាមកដល់ត្រូវជុងហ្គុកនិយាយអោយភ័យទៅវិញ។
<<ហាន់នីសាកគិតមើល បើគាត់មិនឮសម្លេងដែលគាត់គោះទ្វាហី?មុននិងគាត់គោះទ្វា គាត់ប្រាកដជាលឺសម្លេង ហើយ បើហាន់នីថ្ងូឮយ៉ាងនិង កម្លាំងបងក៏មិនអន់ ពួកគាត់ចាស់ៗ អាចដឹងថាជាការស្រែកអ្វី>>
<<តែ ....>>
<<ស្អែកទៅប្រាប់គាត់ជាមួយបង>>ម្ដងនេះជុងហ្គុកមិនលេងសើច ទឹកមុខប្រាកដប្រជា ច្បាស់លាស់។
យប់មិញបើគេតាំងចិត្តថាសុីហើយបោះចោលនោះ ពេលសម្លេងគោះទ្វាដាក់មេផាយបាត់ហើយ តែគេចង់អោយដឹង គេចង់អោយប៉ាម៉ាក់ថេហ្យុងចាប់បាន និងអ្អាលយកលេសរឿងរៀបការ បង្ខំលោកគីមអោយជួយ។ តែខ្លាចថេហ្យុងខ្មាស មិនហ៑ានប្រឈមមុខ ទើបសង្ងុំនៅស្ងៀម និងពេលជិតព្រឹក ភ្លឺស្រាងៗ ទើបបើកបង្អួតរំកិលខ្លួនចុះ ផ្លោះរបង ចូលឡាន បើកទៅខនដូវិញ។
<<ប៉ុន្តែពួកយើង