ល្បិចស្នេហ៍លោកCEO(ចប់)

ភាគទី26:បងក៏ហត់ដែល

ពន្លឺព្រះអាទិត្យរះបំភ្លឺសាជាថ្មីនៅលើផែនដី សម្លេងទឹកបក់រលកឮសូរខ្លាំងៗ ធ្វើអោយអ្នកដែលដេកអោបគ្រែស្អិតដូចកៅប្រាំរយពីរនោះ ភ្ញាក់ពីដំណេក។
ថេហ្យុងបើកភ្នែកព្រឹមៗ ញីភ្នែកអោយស្រឡះ រួចងាកខ្លួនទៅមើលជុងហ្គុក ដែលដេកអោបខ្លួនពីខាងក្រោយ ឃើញកំពុងដេកលក់ ទើបទាញដៃគេចេញតិចៗពីចង្កេះខ្លួន។
<<ធ្ងន់ម្ល៉េះ>>ថេហ្យុងរអ៑ូភ្លាម ពេលទម្ងន់ដៃជុងហ្គុកធ្ងន់ ថែមទាំងអោបខ្លួនស្អិតដូចតុកកែទៀត ធ្វើអោយពិបាករើកម្រើក។
<<នៅអោយស្ងៀម...>>ជុងហ្គុកនិយាយសម្លេងងុលៗមិនសូវច្បាស់ សង្កត់ដៃហើយទាយរាងកាយតូចល្អិត មកអោបសាជាថ្មី។
<<ព្រឹកហើយ ចង់នៅដល់ណាទៀត>>ថេហ្យុងក្ដិចទ្រូងហាប់ណែនបន្ដិច ខាំមាត់ស្ងេញប្រុសសម្អុយនេះជាខ្លាំង។
<<ប្ដីហត់..យប់មិញបម្រើប្រពន្ធចង់មួយយប់ទល់ព្រឹក អស់កម្លាំងណាស់>>គេនិយាយលេង កាពិតមិនបានអស់កម្លាំងអស់ទេ តែដូចដឹងអញ្ចឹង ថាមនុស្សចូលចិត្តញោះ បើមិនបានញោះវានៅមិនសុខYou know?
<<និយាយស្អីឆ្កួតៗ អ្នកណាហត់អោយពិតប្រាកដ ខ្ញុំទេអ្នកហត់ ដែលត្រូវដេក មិនសមទិសតំបន់ ដើម្បីលោក មើលចុះឈឺខ្លួនទៀត ថែមទាំងមានស្នាមជាំឡើងពេញនិង>>មិនត្រឹមតែនិយាយ ថេហ្យុងនៅបែរខ្នងអោយជុងហ្គុកមើលទៀត ដើម្បីអោយដឹងថាអ្នកនៅក្រោមនិងវាវេតនា ហត់ប៉ុណ្ណា។
<<មិនស្មើគ្នាទេ បងឈឺជាង មើលចុះ ស្នាមដែលហាន់នីខ្ញាវបង ឡើងពេញខ្នង>>គេពេបមាត់និយាយ បែរខ្នងបែរប្រាណអោយមើល<<នេះ..នេះ..នេះ អានៅកន្លែងនេះក៏មាន>>គេចង្អុលទៅដើមទ្រូង និងចង្អុលទៅដើមដៃម្ដង<<ដៃក៏មុតទៀត នែក...ហូ...បងអ្នករងភាពឈឺចាប់ទាំងមូល ណាមួយនៅខំបន្ថែមកម្លាំង ណាមួយនៅអុក អុកម្ដងៗចង់កប់ចង្កេះ  និយាយថាហាន់នីអ្នកហត់ មិនត្រូវទេណា>>គេតវ៉ារកអយុតិធម៍អោយខ្លួនអែងស្មោះ ហុឺស...កុំចេះតែលេងសើច ជាមួយគេមិនបានទេ ហើយបើថាចេះតែនិយាយទៀត...No គេមានរួមជាមួយភស័តាងបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់។
ថេហ្យុងចំហរមាត់ថ្លុក់ មិននឹកស្មានថាជុងហ្គុកពូកែប្រសព្វដល់ថ្នាក់នេះ មុខមឺសៗ តែអញ្ចឹង....ហុឹម..មិនចង់និយាយ
<<ណែ...ខ្ញុំអ្នកហត់បានត្រូវ លោកអែងនិងស្អីដែល>>
<<បងក៏ហត់>>
<<ខ្ញុំហត់ជាង>>
<<មិចថា..នៅក្រោមគេសោះនិងហាស>>
<<អញ្ចឹងលើកក្រោយខ្ញុំនៅលើម្ដង>>
<<អីឡូវនេះក៏បាន>>គេញញឹមចុងមាត់ រួចចាប់ថេហ្យុងអោយអង្គុយច្រកគាវលើសាច់ពោះទឹករលកគេ។
<<តោះទៅ..>>គេលើកចិញ្ចើម បបួលថេហ្យុង ងាប់ហើយ..ពេលអោយធ្វើមែន បែជារធ្វើមុខជូរហៀងវិញ។
<<ទៀតហើយ?>>
<<កុំនិយាយច្រើន និងអ្ហាលឆាប់ដឹងថាអ្នកណាហត់ជាងអ្នកណា>>គេនិយាយរួច ចាប់លើកត្រកៀកថេហ្យុងអោយខ្ពស់ រួចទម្លាក់មកវិញ សកបញ្ជូលជាមួយភាពរឹងមាំ កប់ដល់គល់តែម្ដង អោយថេហ្យុងអួលឡើងចំហរមាត់ ស្លើភ្នែក។
<<អឺស...ក្រែងថាអោយខ្ញុំនៅលើហេស>>ថេហ្យុងជ្រួញចិញ្ចើម អង្គុយត្រត់ដៃនៅលើពោះគេដដែល។
<<ចុះនិងមិននៅលើ?>>ថាចង់នៅលើ គេក៏អោយនៅហើយតើಥ‿ಥ
<<ខ្ញុំមិនមែនមានន័យបែបនិង...>>
<<នៅលើដូចតែគ្នាសោះ កុំប្រកែកច្រើន ឆាប់ធ្វើទៅ>>គេពេបមាត់ លើកដៃទៅលើកើយក្បាល ដេកជំទាំងអោយថេហ្យុងស្រេច ចាំតែគេធ្វើតើនេះ༎ຶ‿༎ຶ
<<ឈប់លេងចូលហើយ>>ថេហ្យុងពេបមាត់ មុខជូផ្អូមដូចរកយំ ពេលចាញ់កល់ល្បិចជុងហ្គុកមួយទំហឹងធំមិញនេះ។ ខំនឹកស្មានថាបាននៅលើហើយ តែមានឯណា....
<<ដកទៅណា...>>ជុងហ្គុកក្រហឹមដើមក៎ ចាប់សង្កត់ខ្លួនថេហ្យុងវិញ យីប្រុងងើបចេញហេស គេគ្មានផ្លូវអោយរួចខ្លួនទេ។
<<អ្ហាស..លោក>>ថេហ្យុងច្រត់ដៃនិងទ្រូងហាប់ណែន ស្រែកថ្ងូរតាមអារម្មណ៍ត្រអេកត្រអាល ពុះកញ្ជ្រោល។
<<សឺត...>>ជុងហ្គុកថ្ងូរ ចាប់រលាក់រាងកាយថេហ្យុង អុកលើមហិមាខ្លួនខ្លាំងៗ និងបន្ថែមចលនាមកពីក្រោមទៀត អោយថេហ្យុងថ្ងូរចង់បែកបំពង់ក៎ចោល។

ទម្រាំតែពង្រត់ភ្លើងប្រាថ្នាហើយរួចរាល់ ក៏ចូលដល់ម៉ោង10ល្មម ដោយសារតែជុងហ្គុកល្មោកពេក 1ហើយ1ទៀត ទាល់តែថេហ្យុងទប់ខ្លួនមិនជាប់ ទន់ខ្លួនដូចកៅស៑ូនិងអែង ទើបឈប់សម្រាក។
<<មិនឆ្ងាញ់ហេស>>ថេហ្យុងលេបអារហារក្នុងពោះ ហើយសួរ ព្រោះតែជុងហ្គុកមិនញាំ គិតតែពីសម្លឹងមើលខ្លួនរហូត។
<<សម្រាប់បង រាងកាយអូនផ្អែមហើយឆ្ងាញ់បំផុត>>នេះជាកាពិត គេញៀននិងខ្លួនថេហ្យុងជាងស្អីទៅទៀត បើអាចគេចង់នៅក្នុងខ្លួនកក់ក្ដៅនោះរហូត។
<<ពុលថ្នាំទេមែន>>ថេហ្យុងដាក់ស្លាបព្រាចុះពីដៃ លើកទឹកផឹក ហើយនិយាយ<<កុំទាន់ដល់ដំណាក់កាលចុងក្រោយអី ចាំនាំខ្ញុំចុះកាប៉ាល់សិនទៅ ដល់ពេលនោះលោកចង់ឆ្គួត លំដាប់ដប់ លំដាប់រយ លំដាប់ISOក៏ស្រេចតែលោកទេ>>
ជុងហ្គុកស្ដាប់ថេហ្យុងក៏ទះក្បាលខ្លួនអែងមួយដៃភ្លាម។
<<ចិត្តខ្មៅ>>
<<awwជាកាពិតទេតើ>>
<<ចាំមើលនាំចុះកប៉ាល់នៅ200ឆ្នាំទៀត>>បើអាច គេនិងធ្វើಥ_ಥ
<<ឆ្អែតហើយ >>ថេហ្យុងនិយាយឡើង ឈប់និយាយពីរឿងនោះទៀត។
<<ឃើញឈប់យូណាស់ហើយតើ>>
<<ទើបនឹកឃើញប្រាប់>>
<<មានតែមួយលើលោក តែគួរអោយស្រឡាញ់>>
<<ចង់ជេ ឬ ចង់សរសើរ>>ថេហ្យុងចាប់កាំបិតចិតផ្លែឈើឡើង អូសវាសចុះឡើង ដូចកំពុងផ្ទៀងថាមុតឬក៏អត់ ចំណែកឯទឹកមុខក៏ញញឹមស្រស់ទៀត។
<<ហុឺស..សរសើរតើ>>ជុងហ្គុកសើចញឹមៗ យកដៃចុចចុងកាំបិតចុះបន្ដិច កុំអោយវាប៉ះអញ្ចឹងគេស្រៀវ។
<<ទៅវិញកាលណា>>
<<ទាល់តែព្រមរៀបការជាមួយបង>>
<<ប៉ាម៉ាក់Say Noហើយ>>
<<គុណខ្វែងតែប៉ាម៉ាក់ តែកូនមានបានគុណឯណា>>គេញាក់ចិញ្ចើមដាក់ ប៉ាម៉ាក់គុណខ្វែងជារឿងរបស់គាត់តើ គេមិនបានទៅសុំគាត់រៀបការឯណា គេសុំកូនគាត់តើ។
<<ខ្ញុំក៎គុណខ្វែងដែល>>
<<កុហកដូចអាច*>>
<<មាត់ឆ្កែមែន>>ថេហ្យុងសម្លក់មុខ មនុស្សនិយាយអាក្រក់។
<<បើបងជាឆ្កែ ហាន់នីឆ្កែដែល ព្រោះឆ្កែមិនអាចពាក់គ្នាជាមួយមនុស្សបានទេ>>
ផូស!!!
ថេហ្យុងទាញដបទឹកសុទ្ធ វៃស្មាជុងហ្គុកមួយទំហឹងដៃ ស្អប់ណាស់ អាបុិនិងយូទៅឈ្លើយទៅ មិចអញ្ចេះ។
<<ឈឺ..>>ជុងហ្គុកពេបមាត់ស្ញូរ អង្អែលកន្លែងដែលថេហ្យុងវៃមិញតិចៗ។
<<តែហ៑ាននិយាយទៀត វៃអោយខ្លាំងហ្មង>>ថេហ្យុងធ្វើភ្នែកកាច យកដបទឹកចង្អុលមុខជុងហ្គុកចំៗ គម្រាមទុកមុន។
<<បាទ..>>ជុងហ្គុកញញឹមមិនសម ដាក់ដៃចុះវិញ ហើយងាកមកញបាយវិញម្ដង។
#ស្រឡាញ់អ្នកអាន🥺
វ៉ាន់ តី🌻