MS. SOLDIER'S FADED MEMORIES (FORGOTTEN SERIES#1: PAULARINA ELLISE MCCOY)

CHAPTER 17: THE DEATH OF REBEKA VELTRAOUTHE

PAULARINA ELLISE MCCOY'S POV

Nakatingin ako ngayon sa lalaking walang emosyon na nakatingin sa harap ng puntod ni Rebeka at simula ng araw na nahanap nya ang b*ngkay ng kakambal nya ay wala syang ibang ginawa kundi ang umiyak ng umiyak

Nandito rin ang mga magulang nila at plano nilang kuhain so Hermois sa amin para isama sa kanina papuntang ibang bansa at nalulungkot rin sila sa sinapit ng anak nilang babae

"Ma, aalis na po kami" magalang na saad ng ina ni Hermois bago ito pumasok sa loob ng kotse nila, I can see the dullness in Hermois's face walang kahit na anong emosyon ang nakalagay roon kundi pinaghalong lungkot at poot

Naaawa ako sa kanya dahil nawala sa kanya ang tanging taong nagstay sa tabi nya at hindi sya iniwan kahit may mga masasamang nangyari sa buhay nila, somehow I relate to him dahil ganyan rin ang naramdaman ko ng makita ko mismo sa harapan ko kung paano nawala ang isa sa mga bestest friend ko dati

Nang umandar na papaalis ang kotseng sinasakyan nila ay sinundan ko lang ito ng tingin hanggang sa tuluyan na nga itong makalayo

"I feel sad for big brother Hermois" saad ni Damien na nakatingin rin sa kotseng papalabas na ng sementeryo kaya nginitian ko na lang sya at binuhat

"Hmm alam korin ang pakiramdam ng mawalan ng taong importante sayo kaya nasasaktan rin ako para sa kanya" saad ko at sinulyapan ang daan kung saad lumabas ang kotse nila at tumalikod na para mapuntahan ang iba pa

"Mom duck!!!" saad nya at ang sunod ko nalang na narinig ay ang mga putukan ng baril at ang sigawan ng mga tao dito sa sementeryo "wag kang magpanick Damien pupunta tayo sa daddy mo" saad ko at mabilis na tumakbo papunta sa direksyon nila Skylar

Mom!!!" sigaw pa nya ng makarinig ng mga sigawan at iyakan kasabay ng mga pagputok ng baril, mas lalo kong binilisan ang pagtakbo at napasalamat dahil malapit na kami sa pupuntahan pero naharang ng mga armadong lalaki at itinutok ang mga baril sa amin kaya natatakot na nagtago ang bata na kasama ko sa likuran ko

"If I said run as fast as you can run Damien" bulong ko sa bata kaya napatango ito at ilang minuto pa ay sinigaw ko na tumakbo na ito kaya tumakbo ito ng sobrang tulin at akmang itututok na sa kanya ng mga armadong lalaki ang mga baril nila ng isa isa kong sipain ang mga kamay nila kaya napasigaw sila sa sakit

Sumugod naman sila ng sabay at ako naman ay agad na iniwasan ang mga suntok nila ang iba pa sa kanila ay napulot ang mga baril kaya pinagbabaril narin ako pero ginagawa kong shield ang mga kasama nila kaya sila ang mga natatamaan ng mga bala

Nang mapatumba ko silang lahat ay agad akong kumuha ng isa sa mga baril nila ay pinagpuputok iyon sa mga armadong lalaking nakaksalubong ko, habang ginagawa ko iyon ay unti unti nang nabalik ang mga alaala ko

Sa araw na nakilala ko ang lalaking pinakasalan ko, ang araw na ipinanganak ko ang mga anak nami at ang araw kung saan nawalan ako ng malay at alaala

"Are you okay?" tanong sa akin ni Skylar kaya nginitian ko ito at niyakap ng mahigpit na ikinagulat nya pero kalaunay niyakap rin ako pabalik "hmm I'm alright Kyle" saad ko at naramdaman ko naman syang nanigas kaya napatawa ako

"Y-you remember me now?" tanong nito kaya tumango ako at sya nama'y napangiti at niyakap ako ng mahigpit "mamaya na yan aba nasa kalagitnaan ng labanan nagyayakapan" naghiwalay agad kami sa yakapan namin ng marinig iyon galing kay Satou

"Kahit kailan panira talaga" rinig kong bulong ni Skylar kaya napatawa ako at nagsimula na nga na kumalaban ng mga armadong lalaki

Nahuli na ng mga pulis ang ilan sa mga lalaking bugbog sarado habang nilinid naman ng iba ang ilang mga bangkay "bakit ba ayaw tayong tigilan ng taong yon?! kita na ngang may nawalang tao sa atin tapos susugod na lang bigla!" rinig kong reklamo ni Elloisa kaya napatawa ang iba samantalang ako ay malalim na nagiisip kung paano huhulihin so Fhipbie