MS. SOLDIER'S FADED MEMORIES (FORGOTTEN SERIES#1: PAULARINA ELLISE MCCOY)

CHAPTER 40: THE END PT. 3

PAULARINA ELLISE MCCOY'S POV

Agad akong sumugod papunta sa ngayong tumpok na ng apoy na gusali pero agad ring natigil ng mabilis na nakuha nila Xavier ang kamay ko "wag kang basta basta nalang susugod Paula! baka mapahamak karin!" saad nito pero isang masamang tingin lang ang binigay ko sa kanya dahilan ng pagbitaw nya sa braso ko.

"Xavier mga anak ko iyon! mga anak ko na nakalimutan ko ng tatlong taon at naiwan! kung ikaw ang nasa posisyon ko alam kong gagawin mo rin ang ginagawa ko ngayon kaya pwede ba!? wag nyo akong tigilan dahil kapakanan ng anak ko ang pinaguusapan natin dito!" gigil kong saad habang nagkukuyom ang mga kamao ko at handa ng mabahidan ng dugo.

"Just let her be Mr. Gray. Paularina is a monster that you cannot stop when it started on raging, so if I were you I would be just here at the corner and not mess up with her" rinig ko pang pagtitigil ni Kisheieana sa kanya kaya lumayo layo na sya sa akin dahilan ng pagtakbo ko ng mabilis at agad na hinanap ang mga bata.

AMANDA CASSANDRA KUNNE'S POV

Pinagmamasdan ko lang si Paula na sumugod sa nagliliyab na gusali at ang iba naman ay naguusap habang ginagamot ang mga bata.

"Hindi mo mapipigilan ang isang tigreng nagwawala Xavier kaya chill ka lang. Hindi naman mahina si Paula at kaya nya ang sarili nya, baka nakakalimutan mo na natalo nya tayo dati sa one-on-one hand combat dati nung nagtratraining pa tayo" saad ni Xenon kaya napatingin sa kanya si Xavier at napangisi "oo na" pagsuko nito at tumabi kay Deina na nakaupo lang sa gilid at nakayuko.

Sya lang kasi ang tanging bata na walang magulang dahil nasa Mexico ang mga magulang nya at ang grandpa nya lang ang tumutulong sa kanya since nung sanggol pa sya, well yun ang sabi nya sa amin. Lumakad ako papunta sa kanya at naglahad ng isang water bottle sa harapan nya na agad naman nyang kinuha.

"Salamat po" saad nya na ikinangiti ko at tumabi narin sa kanya "you know Ms. Fuevozzse masama ang magover think sa isang batang katulad mo" ng sabihin ko iyon ay agad syang tumingin sa akin at napaiwas ng tingin. Napangiti nalang ako sa kanya ng dahil sa inakto nyang iyon 'tama nga ang hinala ko'.

"You know if you are thinking that you're weak then stop on doing that 'cause you are not weak, at kung totoong mahina ka edi sana nandoon ka parin sa building at wala ng buhay" saad ko pa at bahagyang natawa sa huling sinabi ko, nakikinig lang naman sya at hindi nagsasalita kaya tinuloy ko na ang sinasabi ko.

"Hindi ka mahina dahil napakalakas mong bata. Sa loob ng dalawang linggo na nawawala kayo ay hindi ka parin sumuko at lumaban ka para sa buhay mo kaya cheer up okay? being weak doesn't define a person's life because sometimes being weak can be the door for us to get stronger so that we can protect ourselves in the fight of life" mahabang daldal ko bago sya iwan doon at pinabayaan muna sya.

"What did you say to that girl?" tanong ni Natsuke pagkalapit ko palang sa kanila pero nginitian ako lang sya at lumapit kay Axxis na tulog na tulog na at madungis ang itsura. Umupo ako sa dulo ng upuang kinahihigaan nya at hinaplos ang malambot nyang buhok at sunod naman ang namumula nyang pisnge.

Nung lumabas sila ay mabilis na lumapit sa akin si Axxis at umiyak ng umiyak sa braso ko kaya namumula ang pisnge nya at ngayon nga ay nakatulog, Axxis Elixxerre Tamura is my youngest child. Masyado pa syang bata para sa ganitong bagay, infact lahat sila ay masyado pang bata para maranasan ang lahat ng ito.

"Axxis you're too young for this yet you already experienced such a scene. I just wished you will grow up okay in the future" bulong ko sa hangin habang nakatingin sa natutulog na si Axxis. Napatingin ako sa likuran ko ng may humawak roon at nakita ko si Natsuhiko kaya nginitian ko ito at pinaupo sa tabi ko.

"You know mom, back when we were trap in that building Axxis didn't even cry and stayed brave but when we got out and saw you he let out all of his emotions out. Axxis is just like you mother, you two may seem tough on the outside, but you're really crying in the inside" saad nya at nginitian ako. He really is the child of his dad, parehas na parehas sila ng paraan ng pagsasalita at pagkilos.