Bitch Craft -Ashton Irwin (NL)

039

-Lekker lang stukje, voor het weekend.
Just becuz i'm bored, en vind het leuk om jullie blij te maken met een nieuw stukje.
Zou het echt lief vinden als jullie ene vote, en reactie achter laten :0 <3 xx-

Ik plaats mijn pistool in mijn holster en trek mijn handschoentjes aan.
Michael geeft me een klein glimlachje, terwijl hij zijn laarsen aan trekt.

'Ben je er een beetje klaar voor?'
Ik knik, en glimlach zwakjes naar Luke.
Een reden om te lachen heb ik niet echt. Maar ik gun Luke een klein glimlachje.
Ook Mart had zich ook bij de groep aangesloten, en geeft me breed glimlachend mijn boog aan.

"Thanks' Mompel ik zachtjes.
Hij legt zijn handen op mijn schouders en begint er zachtjes in te kneden.
'Probeer niet zoveel te stressen'
'Dat lukt pas als ik Ashton weer heb in deze groep' Antwoord ik.
'Dat komt echt wel goed. Vergeet niet het doel he Zoey-...'
'Hunter pakken. I know' Antwoord ik. en Pak zijn handen van mijn schouders.

'Kom' Zeg ik zachtjes, en gooi mijn koker met pijlen over mijn schouder.
'We gaan Ashton ophalen'
Hij glimlacht breed, en pakt zijn geweer van de grond.

Mart had echt een van de slechtste powers : Onder water ademen.
Maar hij was zo goed met zijn geweer, en pijlen dat we hem wel erbij MOESTEN hebben.
Hij was een aanwinst en dat waren Michael en Luke ook.

Luke opent het luik dat lijd naar de andere kant van deze wereld.
De boven wereld.
De wereld vol oorlog.

Ashton had me precies uitgelegd waar hij te vinden was, en volgends mijn berekeningen zouden we er niet langer dan 3 uur over doen.

Zoals gewoonlijk waren mijn berekeningen niet te vertrouwen, en liepen we na 5 uur pas onder de grens van Hunterville door.
Waar we begroet werden door een paar poortwachters.

Luke glimlacht breed zodra de geweren op ons gericht worden, en kruipt zonder moeite bij een van de soldaten naar binnen, die hij er toe zet zijn eigen team genoten dood te schieten.
Mart lacht, en schiet de soldaat waarvan Luke gebruik had gemaakt door zijn hoofd.

'Dat is een leuk trucje' Grinnikt hij, terwijl hij de man omrolt op mijn rug, en zijn zakken doorzoekt voor bruikbare spullen.
'Het lukt me bij iedereen' Grinnikt Luke die een andere man omrolt, en doorspit.
'Hier' Ik vang de pijlen op die Luke naar me toe gooit en berg ze op in mijn koker.
'Heb je er genoeg?'
'Er kan er geen een meer bij' Antwoord ik.

We vervolgen onze weg naar het bos, waar we tot mijn verbazing niet zo lang over doen.
'WTF zijn jullie van plan?!'
Ik schrik op van de onbekende stem, en draai me om naar de jongen die me tegen een boom aandrukt.
'LUKE!?' Schreeuw ik, terwijl ik uit de grip van de jongen probeer te komen.
'Alex laat haar gaan..' Zucht Luke.
'Je kent hem?!!'
De jongen kijkt me met zijn blauwe ogen aan, terwijl mijne langzaam over over zijn lichaam heen glijden.
Zijn armen vol met littekens, net als in zijn gezicht.
'Hij is mijn broer' Antwoord hij zachtjes.
'Je had beloofd dat je hier nooit meer zou komen!' Schreeuwt Alex die Luke dit keer als prooi neemt, en hem op de grond drukt.

'SORRY!!' Schreeuwt hij terug, en ontvangt een paar klappen van Alex.
'HEEY!' Hij trapt hem nog een keer na, voordat Luke hem heeft binnengedrongen, en hem zichzelf tegen de grond aan laat werpen.
'Laat me gaan Luke' 
'Luke, Laat hem gaan' Zegt Michael zachtjes, terwijl hij zijn schouder vast pakt.
Hij zucht, en doet wat hij zegt.

'Hoe dom kon je zijn om hier terug te komen!?'
'HOU JE BEK ALEX!'
Al snel raakt de hand van Alex weer Luke's zijn gezicht.
'Zij heeft me nodig..' 
'Wie?'
'ZIJ!' Antwoord Luke, terwijl hij naar mij toe wijst.

Alex stormt op me af, en pakt mijn pols vast.
Hij trekt mijn jas omhoog, en laat daarna mijn arm los.
'Goed gedaan Luke.. Je hebt een van de laatste zojuist in gevaar gebracht?'
'Hoezo dat?!"
'Omdat Hunter overal man heeft staan, en overal valstrikken.' Antwoord hij.

Ik laat mijn oog heel eventjes op het kleine driehoekje op mijn pols vallen.
'We moeten gaan' Zegt Mart uit het niets, die me bij mijn boven arm pakt, en me als een gek door het bos laat rennen.
Al snel pakt Michael me op, en plaatst hij me een paar honderd meter verder in een boom.

Waarom hij dat deed wist ik niet, totdat ik schoten hoor.
En niet een paar, maar echt heel erg veel.

'Kom' Zegt Alex zachtjes, die naast de boom lijkt te zweven.
'Je- Je kan-.'
'Vliegen.. I know' Vult hij me aan.
'Als je wil leven kom je met me mee' Zegt hij, en tilt me in zijn armen.

'Hoe kan ik jou eigenlijk vertrouwen?'
Hij haalt zijn schouders op, terwijl hij met mij in zijn armen boven het slachtveld bungelt. 
'Ik zou je nu kunnen laten vallen' Antwoord hij, terwijl hij een paar kogels die naar ons gevuurd worden ontwijkt.
'Of die dingen niet ontwijken'

Na enkele minuten zet hij me weer met beide voeten op de grond, 
En werpt zich weer op Luke.
'STOP!' Schreeuw ik.
'We hebben elkaar nodig'
'Ik heb deze douchebag niet nodig' Antwoord Luke.
'Ach komop je bent gewoon jaloers dat je niet de favo van mam bent'
'Was' verbeterd Luke hem.
'Als het niet aan jou lag was het nu nogsteeds is' 
'Ben je nou echt nogsteeds boos dat ik haar niet heb kunnen redden?'
'Je had het gekund' Antwoord Luke.
'Dus ja.. Ik ben nogal boos'

Luke pakt zijn geweer van de grond af, en knipoogt naar Michael als zijntje dat we weer verder kunnen.
Michael knikt, en slaat zijn arm om mijn schouder heen.
'Laat hun maar.. Dit is een familie ruzie'
Ik knik. 'Ik ben alleen bang dat ze elkaar straks vermoorden'
'Wees daar maar niet bang voor.. Het blijft familie' Antwoord hij.

Niet veel verder was het hutje wat Ashton had beschreven.
'Zoey!' Roept Michael me nog na, zodra ik een sprintje trek naar het hutje en de deur open trek.

'Nee...' Komt er zachtjes uit mijn mond.
Dit kan niet zo zijn...