Bitch Craft -Ashton Irwin (NL)

042

'Forrest, Amber, Luke, Mart, Andy, Sam, en Alex zijn nu waarschijnlijk bij Hunter'
'Hoe?'
'Door bijna dezelfde krachten als die Blink heeft' Antwoord hij, en neemt me op zijn rug.

'Waar gaan we heen?'
'Het E-Station' Antwoord hij.
'Why the fuck?'
'We hebben allemaal Chip's ingebouwt, Als we bij het E-station zijn kunnen we kijken waar iedereen is' Antwoord hij, simpeltjes en zet hem op een sprintje.

De wind die in je gezicht blaast lijkt me eindelijk weer te doen leven.
Al voel ik me elke dag dood.
Dit is het enige wat me nog doet denken aan vroeger.
Hoe ik met mijn hoofd uit het auto raam hing, en de wind zachtjes in mijn gezicht liet blazen

Niet veel later zet Michael me weer met bijde voetjes op de grond in het E-Station.
'Oke' Mompelt hij zachtjes en schuift zichzelf achter de computer.
'Kan je ze vinden?'
Michael opent een landkaart op het scherm, en laat langzaam zijn vingers erover heen glijden.
'We moeten Blink vinden'
'Hoezo dat?'
'Forrest heeft het meisje haar krachten uit weten te zetten' Antwoord hij en wijst naar de stipjes op de kaart.
'Althans..'
'Ze zijn niet bij Hunter' Vervolgt hij.

De meerdere rode stipjes waren overal over de landkaart heen, Sommige met zijn 2e maar ook heel veel alleen.
Alsof er een bom was ontploft en allemaal kleine stukjes verspreid zijn over heel Hunterville.
'Blink kan ze makkelijk weer bij elkaar krijgen' Legt hij uit, en zet de computer uit.

'Wat moeten wij nu doen?'
'Niks.. ' Antwoord hij en rend zo snel als hij kan weer weg.
Waarschijnlijk weer Hunterville in om Blink te zoeken.

Ik voelde me schuldig over de situatie waar ik hem in heb gedumpt.
Hij had het liefst nu bij zijn vriendin geweest, en niet voor zijn leven vechten.
Want elk moment kan het ook voor hem over zijn.
Al zegt hij dat het hem niet gebeurd omdat hij zo snel is...
Het kan altijd.

Veel kan ik nu niet doen, dan alleen maar op Michael wachten.
Dus besluit ik maar mijn kogels bij te vullen, die ik amper heb gebruikt.
En de keuken een bezoekje te nemen, om nog maals een goede maaltijd te krijgen.
Want als ik eenmaal Hunterville in ga gaat het lang duren voordat ik weer normaal te eten krijg.

''Welkom in Doncastle' Rolt er zachtjes over mijn lippen zodra ik de aller kleinste met elkaar zie 'vechten'
Het meisje dat de aller eerste dag Ashton om zijn nek vloog, komt langzaam naar me toe.
'Waar is Captain Irwin?'
Ik kon moeilijk het meisje vertellen dat hij dood was, al was hij dat niet.
Dat weet iedereen nu na deze valstrik.
Al was de kans dat hij dood was er nog steeds.
'Hij is nu aan het vechten'
'Net als wij?'
Ik knik. 'Net als jullie'
'Wij gaan zodra we goed getraint zijn ook mee vechten' Antwoord ze vol trots, terwijl ze nog een knuffel konijntje vast houdt.

Tranen springen in mijn ogen.
Tranen die ik moeilijk kan onderdrukken maar wel moet, aangezien ik niet wil dat iemand me zo zwak ziet.

'Hou elkaar heel'