Bitch Craft -Ashton Irwin (NL)

019

"Maak me alsjeblieft los" smeek ik hem.
Hij schud zijn hoofd en staart me aan.
Daarna omsluiten zijn sterke armen mijn lichaam en tilt hij me van de grond af, om me vervolgens op het oude stoffige bed neer te zetten.

Hij glimlacht zwakjes en haalt een plukje haar dat in mijn gezicht zat weg.
"Ik ben trouwens Forrest"
Ik ontwijk zijn blik en ga liggen.

Hard gebonk doet mij na een paar uur van schrik uit mijn slaap ontwaken.
"Mice!!""
"Mice we weten dat je haar daar hebt"

De jongen die dus Forrest Mice heet drukt zijn vinger tegen zijn lippen, trekt mijn shirt omlaag zodat ik alleen nog in mijn bh zit, en opent de deur.

"Guys" Begint hij al lachend.
"Jullie weten hoelang ik al geen seks heb gehad, ik gebruik haar nog even een paar dagen en dan komt ze vanzelf bij hem terecht. Deal?"
Ik hoor niet wat de mannen zeggen, maar het zal wel goed zijn.
Want al snel doet Forrest de deur weer dicht en draait deze op slot.

"Ga je me echt verkrachten?" vraag ik met een enigszins bange stem.
Hij schud zijn hoofd en glimlacht naar me. "Dat heb ik beloofd niet te doen" Antwoord hij vervolgens en trekt mijn shirtje omhoog.

Uren lang praten we niet met elkaar.
Hij dwingt me water te drinken en ik spuug het terug in zijn gezicht. zo gaat het.
Hij wilt een gesprek starten en ik negeer hem.

"Wanneer mag ik los?"
"Niet" Antwoord hij terwijl hij zijn mes weer scherp slijpt.

Hoe langer ik hier ben hoe enger Forrest wordt.
En hoe meer ik spijt krijg dat ik voor dit alles heb ingestemd..
Ik had thuis moeten blijven, ik had het niet moeten doen.
Dan zat ik nu niet vast gebonden op een bed, met touw dat diep in mijn polsen snijt.

Hoe langer ik hier ook zit hoe ik meer ik niet kan geloven dat mensen het stockholm syndroom kunnen krijgen.
Ik bedoel maar..
Je kan niet verliefd worden op je ontvoerder, op elk mogelijke manier.
Het is niet mogelijk.

'Je moet wat eten'' Zegt hij zachtjes en gaat naast me op het bed zitten.
Ik schud mijn hoofd en druk zijn hand weg met mijn wang.
Hij pakt mijn gezicht ruig vast, en propt een stukje droog brood erin.
'Eet het' Dwingt hij me.
Ik schud mijn hoofd en probeer het uit te spuigen.
"Zoey.. eet verdomme'

Luid zuchtend zakt hij naar achteren tegen de muur aan.
'Ik moet je heel afleveren niet uitgedroogt, en verhongert'
'Ik ga liever dood'
Hij kijkt me eventjes aan en pakt zijn mes, Waarmee hij mijn voeten los snijt.
'Beloof alsjeblieft niet weg te rennen, ze maken je dood namelijk buiten dit huis'
Zo dat ging makelijk, een beetje weigeren te praten en niet eten, en hij maakt me al los. Zonder verder nog te piepen.

Een huis was het niet, het was eerder een krottenhut, met een normale buitenkant.

'Ik wil je niet dood hebben Zoey, ik heb beloofd je in leven te houden'
'Het zal' Zucht ik zachtjes en laat mijn benen over de zijkant van het bed vallen.
'Alsjeblieft.. Vertrouw me'
'Vertrouw niemand' Herhaal ik zijn woorden die hij me eerder had verteld.

Hij glimlacht zwakjes, en haalt een hand door zijn haar. 'Daar heb je gelijk in'

'Vertrouw niemand''